Orzeczenie WSD z dnia 3 lutego 2018 r.

W ocenie niniejszego składu art. 6 Prawa o adwokaturze nie stoi co do zasady na przeszkodzie składaniu przez obwinionego wyjaśnień w zakresie objętym tajemnica adwokacką i zwolnienie z obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej nie wymaga w postępowaniu dyscyplinarnym zastosowania art. 180 k.p.k. Wynika to właśnie z treści art. 95a Prawa o adwokaturze, który reguluje odmiennie kwestie ochrony tajemnicy adwokackiej w postępowaniu dyscyplinarnym. Nie ma zatem podstaw do stosowania w tym zakresie odpowiednio przepisów Kodeksu postępowania karnego na podstawie art. 95n Prawa o adwokaturze.

Natomiast nie ulega wątpliwości, że przebieg postępowania dyscyplinarnego przed sądem dyscyplinarnym nie może prowadzić do sytuacji, w której dojdzie do ujawnienia okoliczności objętych tajemnicą adwokacką innym osobom niż skład sądu, rzecznik dyscyplinarny, protokolant (którzy są członkami adwokatury) i pokrzywdzony klient. W szczególności nie sposób sobie wyobrazić, żeby okoliczności te miały zostać ujawnione innym pokrzywdzonym, którzy uczestniczą w postępowaniu dyscyplinarnym.

Sytuacja taka prowadziłaby nie tylko do naruszenia art. 6 Prawa o adwokaturze, ale także prawa do prywatności gwarantowanego w art. 47 Konstytucji oraz w art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Trzeba przy tym wyraźnie wskazać, że chociaż prawo do jawności postępowania sądowego jest również gwarantowane konstytucyjnie, to jednak sama Konstytucja w art. 45 ust 2 wyraźnie przewiduje możliwość ograniczenia jawności rozprawy sądowej ze względu na ochronę prawa do prywatności. Podobne uregulowanie zawiera art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Obowiązkiem sądu dyscyplinarnego jest zatem wyważenie racji za ograniczeniem jawności rozprawy ze względu na konieczność ochrony tajemnicy adwokackiej i immanentnie z nią związanego prawa do prywatności pokrzywdzonego (por. np. Radosław Koper, Jawność rozprawy głównej a ochrona prawa do prywatności w procesie karnym, Oficyna 2010).

Z tego względu należało zaskarżenie orzeczenie uchylić w zakresie pkt 4, 5, 8 i 9, a sprawę w tym zakresie przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd I instancji ponownie rozpoznając sprawę winien rozważyć, czy nie zachodzi konieczność wyłączenia postępowań w zakresie czynów dotyczących poszczególnych pokrzywdzonych do odrębnego rozpoznania tak, aby umożliwić obwinionemu złożenie wyjaśnień w zakresie objętym tajemnica adwokacką.