Orzeczenie WSD z dnia 3 lutego 2018 r.

Przepis art. 413 k.p.k. stosowany zgodnie z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w postępowaniu dyscyplinarnym, określa, co każdy wyrok powinien zawierać. Niezbędnym elementem wyroku jest więc przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu (art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k.), zaś w przypadku wyroku skazującego dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. To, za co oskarżony został skazany, musi wynikać z treści wyroku i nie może być odczytywane z akt sprawy ani z treści aktu oskarżenia (wyrok SN z dnia 1 października 2014 r., II K 59/14).

Ostatnim elementem komparycji wyroku jest dokładne przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego przez oskarżyciela, czyli ich przytoczenie w tej postaci treściowej, jaka zamieszczona została w akcie oskarżenia (w jego konkluzji).

Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 20 października 2016 r. takiego opisu odnośnie obu przypisanych oskarżonemu czynów nie zawiera, stąd każdy, kto zapozna się z jego treścią, nie będzie wiedział, za co obwiniony został ostatecznie uznany winnym i za co wymierzono mu karę.

Brak w komparycji wyroku opisu i kwalifikacji prawnej czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucał obwinionemu stanowi rażące naruszenie prawa karnego procesowego, mające wpływ na treść wyroku. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że to, za jaki czyn obwiniony był sądzony, można odczytać z akt sprawy i treści aktu oskarżenia.