Orzeczenie WSD z dnia 3 czerwca 2017 r.

(?) Z uwagi na to, że w poglądach niektórych członków adwokatury pojawia się przekonanie, iż poprawne jest przeprowadzenie rozumowania, jak przytoczone w odwołaniu złożonym przez obrońcę obwinionego, konieczne się staje zwrócenie uwagi na błędne rozumienie zasad, które stanowią o funkcjonowaniu samorządu adwokackiego mającego za zadanie kierowanie zawodem zaufania publicznego, jakim jest adwokatura. Nie ulega wątpliwości, że obowiązek doskonalenia zawodowego adwokata jest obowiązkiem ustawowym. Także sposób realizacji tego obowiązku i jego egzekwowania ma umocowanie ustawowe, a to z kolei powoduje, że nie można skutecznie dowodzić, że inne konstytucyjne prawa obywatelskie w ten sposób są naruszane. W świetle własnych twierdzeń obwinionego nie zrealizował on obowiązku nałożonego na niego w omawianym zakresie przez uprawniony organ samorządu adwokackiego w czasie wynikającym z zarzutu postawionego mu w niniejszym postępowaniu. Nie ma też żadnych wątpliwości, że każdy adwokat jest zobligowany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a organy samorządu adwokackiego realizują ten obowiązek w drodze właściwych uchwał i działań. Z uwagi na wyjątkowy charakter świadczenia pomocy prawnej określonej w art. 4 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze doskonalenie zawodowe jest realizowane przez samorząd adwokacki, który ma obowiązek nie tylko odpowiedniego zorganizowania tego doskonalenia, ale i skutecznego jego prowadzenia, w tym także i kontroli realizacji tego obowiązku. Umieszczenie zatem w ZZEAiGZ przepisu o powinności stałego doskonalenia zawodowego, jak i podjęcie przez NRA uchwały w przedmiocie sposobu realizacji tego obowiązku znajduje oparcie w ustawie. Skoro przepis art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze przewiduje odpowiedzialność adwokata za między innymi postępowanie sprzeczne z zasadami etyki i godności zawodu albo za naruszenie obowiązków zawodowych, to należy uznać, że sprzeniewierzenie się obwinionego nałożonemu na adwokaturę ustawowemu obowiązkowi doskonalenia zawodowego przez ten fakt stanowi takie naruszenie owych zasad, które objęte jest penalizacją.

Stanowisko takie jest wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2016 roku, SDI 60/16, i Wyższy Sąd Dyscyplinarny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie przychyla się do poglądów tutaj zarysowanych, a wynikających z uzasadnienia powołanego postanowienia.