Orzeczenie WSD z dnia 29 września 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. K.S. z odwołania obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2018 r., SD 21/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
orzeka:
zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy,
na zasadzie art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz pkt 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciąża obwinionego kosztami postępowania dyscyplinarnego przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie SD 21/17 uznał obwinionego adw. K.S. za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 w zw. z § 6, § 7, § 8 i § 13 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, polegającego na tym, że w postępowaniu egzekucyjnym powołał się na okoliczności całkowicie niezwiązane z merytoryczną osnową złożonego wniosku z dnia 12 września 2014 r., przy jednoczesnym braku merytorycznego uzasadnienia tego wniosku o wyłączenie Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie, i skazał go za to na karę pieniężną w kwocie 3.360 zł.
Ponadto Sąd Dyscyplinarny uznał adwokata K.S. za winnego przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym, że w okresie od dnia 22 października 2014 r. do dnia 30 października 2014 r. w Warszawie i w miejscowości D. w trakcie postępowania egzekucyjnego przeciwko M.N. nie dochował należytej sumienności przy wykonywaniu czynności zawodowych i nie poinformował M.N. o czynności wprowadzenia wierzyciela w posiadanie nieruchomości i za to na zasadzie art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i § 6, § 8 oraz § 13 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu oraz art. 81 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę pieniężną w wysokości 3.360 zł.
Na zasadzie art. 84 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzono obwinionemu karę łączną w wysokości 5.000 zł oraz obciążono go kosztami postępowania dyscyplinarnego za dochodzenie oraz za postępowanie przed Sądem Dyscyplinarnym.
Od orzeczenia tego obrońca obwinionego wniósł odwołanie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, zarzucając:
naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez dowolną ocenę dowodów, polegającą na pominięciu dowodu z akt sprawy wskazanych na okoliczność niepopełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych,
alternatywnie naruszenie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze polegające na rażącej niewspółmierności kary.
Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca obwinionego domagał się zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Gdyby wyżej przedstawione wnioski nie zostały uwzględnione, to obrońca domagał się zmiany zaskarżonego orzeczenia i orzeczenie łagodniejszej kary.
Skarżący, zarzucając sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., nie wskazuje w uzasadnieniu wniesionego odwołania, na czym miałoby polegać naruszenie swobodnej oceny dowodów, a przede wszystkim, jakich dowodów [dotyczyć]. Skarżący nie wskazuje również, jakie jego zadaniem sąd I instancji poczynił błędne ustalenia faktyczne. W uzasadnieniu odwołania skarżący zawiera również zarzut, iż sąd I instancji pominął istniejące dowody niewinności ? bez wskazania, jakie dowody, które by miały świadczyć o niewinności obwinionego, zostały pominięte, jak również zarzuca, że sąd I instancji nie wykazał winy obwinionego, co może prowadzić do wniosku, iż nie zapoznał się autor tego odwołania z uzasadnieniem zaskarżonego orzeczenia.
Obrońca obwinionego, podnosząc zarzut niewspółmierności kary twierdzi, iż orzeczona kara zawiera cechy rażącej surowości, a w zaskarżonym orzeczeniu Sąd Dyscyplinarny nie odniósł się do stopnia winy obwinionego.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wyższy Sąd Dyscyplinarny, rozpoznając niniejszą sprawę, doszedł do przekonania, iż wszystkie zarzuty opisane przez obrońcę obwinionego nie mogą przynieść skutku w postaci zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia obwinionego bądź też uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie złagodzenia orzeczonej kary.
Prawidłowe są ustalenia sądu I instancji, z których wynika, że treść wniosku o wyłączenie komornika, prowadzącego egzekucję przeciwko M.N., nie zawiera jakiegokolwiek merytorycznego uzasadnienia, a z treści tego wniosku możnaby dojść do przekonania, iż jego autor ? obwiniony adw. K.S. ? nie dochował zasad rzeczowości, a swoje obowiązki wykonywał z naruszeniem zasad należytej sumienności i uczciwości. Odnośnie tego zarzutu Sąd Dyscyplinarny przeprowadził wszystkie zawnioskowane dowody, a w szczególności przesłuchał komornika A.K. oraz M.N. Innej wersji zdarzeń, która dotyczy czynu opisanego w pkt. 1 orzeczenia nie można ustalić, albowiem obwiniony adwokat K.S. nie złożył żadnych wyjaśnień w postępowaniu przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym, jak również w postępowaniu przed Sądem Dyscyplinarnym. Sąd Dyscyplinarny prawidłowo ocenił treść wniosku, którego autorem jest obwiniony, słusznie ustalając, że wniosek ten nie zawierał żadnych realnych podstaw faktycznych, przy jednoczesnym braku merytorycznego uzasadnienia.
Odnośnie czynu drugiego, Sąd Dyscyplinarny prawidłowo ustalił na podstawie zeznań świadka A.K. (komornika, który prowadził egzekucję) oraz świadka M.N., iż obwiniony adwokat K.S. był prawidłowo zawiadomiony o terminach prowadzenia czynności egzekucyjnych i tych informacji nie przekazał swojej klientce M.N.
Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera również pełną argumentację, odnoszącą się do wymierzenia kary pieniężnej, co do zasady i jej wysokości.
Sąd Dyscyplinarny, orzekając o karze łącznej, przy zastosowaniu zasady częściowej absorpcji, wziął pod uwagę fakt dotychczasowej wielokrotnej karalności dyscyplinarnej obwinionego i nie można się doszukać w tak orzeczonej karze cech rażącej surowości bądź jej niewspółmierności.
Z tych przyczyn odwołanie obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego nie mogło być skuteczne, a oddalając to odwołanie, obciążono obwinionego kosztami postępowania dyscyplinarnego przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym zgodnie z uchwałą nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.