Orzeczenie WSD z dnia 29 czerwca 2022 r. (2)
Sygn. akt: WSD 55/22
ORZECZENIE
Dnia 29 czerwca 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Przemysław Piotrowski (spraw.)
Członkowie: SWSD adw. Małgorzata Tyszka-Hebda
SWSD adw. Marcin Radwan-Röhrenschef
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Bartłomieja Gawrona
oraz protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obrońcy obwinionego oraz pokrzywdzonego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 12 marca 2022 r., sygn. SD 16/2018
na podstawie art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k., art. 88 ust. 2 Prawa o adwokaturze oraz art. 95l Prawa o adwokaturze w zw. z punktem 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego
orzeka:
1. uchyla zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 12 marca 2022 roku SD 16/2018 w zakresie punktów I, II oraz IV i w tym zakresie umarza postępowanie,
2. utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie w pozostałym zakresie,
3. zasądza od obwinionego adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Rzeszowie kwotę 1.000,00 zł (słownie jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem II instancji.
WSD 55/22
UZASADNIENIE
Adwokat XY został obwiniony o to, że:
1. w okresie od 30
stycznia 2017 r. do 9 maja 2017 r. jako obrońca XX
w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową W- Ż
zaniedbywał swoje obowiązki zawodowe w ten sposób, że w dniu 30 stycznia 2017
r. nie stawił się na posiedzenie Sądu Rejonowego dla W-Ż
w W. Sekcja Postępowania Przygotowawczego w przedmiocie wniosku o przedłużenie
tymczasowego aresztowania, w dniu 15 lutego 2017 r. nie stawił się na
posiedzenie Sądu Okręgowego w W. w związku z zażaleniem Prokuratury Rejonowej
W- Ż na postanowienie Sądu Rejonowego dla W
- Ż w przedmiocie nie uwzględnienia wniosku Prokuratura o przedłużenie na
kolejny okres środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, nie
złożył żadnego wniosku dowodowego w przedmiotowym postępowaniu przygotowawczym,
w konsekwencji klient musiał sam podejmować czynności związane ze swoją obroną,
co stanowi przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.
Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r., poz. 1651)
w zw. z § 8 i § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
2. w okresie od 13
marca 2017 r. do dnia 9 maja 2017 r. jako obrońca XX
w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową W
- Ś.P zaniedbywał swoje obowiązki zawodowe
w ten sposób, że w dniu 13 marca 2017 r. nie wziął udziału w czynnościach w
Komendzie Rejonowej Policji W. I związanych z zatrzymaniem klienta, nie stawił
się na posiedzenie Sądu Okręgowego w W. X Wydział Karny Odwoławczy z dnia 6
kwietnia 2017 r. w związku z zażaleniem na postanowienie Sądu Rejonowego dla
W-Ś
z dnia 16 marca 2017 r. w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w
postaci tymczasowego aresztowania, nie udzielił odpowiedzi na listy klienta
wysłane w dniu 20.03.2017 r., 21.03.2017 r., 27.03.2017 r., 29.03.2017 r.,
30.03.2017 r., 31.03.2017 r., nie złożył żadnego wniosku dowodowego w
przedmiotowym postępowaniu przygotowawczym, w konsekwencji klient musiał sam
podejmować czynności związane ze swoją obroną, nie spotkał się również z
klientem w Areszcie Śledczym W. B, a podczas czynności postępowania przygotowawczego
w dniu 09.05.2017 r. w Komendzie Rejonowej Policji W. I zajmował się
przeglądaniem stron internetowych za pomocą telefonu i tabletu, co stanowi
przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r.,
poz. 1651)
w zw. z § 8 i § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
3. po wypowiedzeniu
stosunku obrończego XX w dniu 09.05.2017 r. w sprawie prowadzonej przez
Prokuraturę Rejonową W - Ż oraz
w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową W ? Ś.P nie dokonał
rozliczenia finansowego z klientem, pomimo pisemnych wezwań z dnia 18.05.2017
r. i 01.06.2017 r., co stanowi przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy z
dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r.,
poz. 1651) w zw. z § 50 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności
Zawodu.
Orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w R. z dnia 12 marca 2022 r. adw. XY został uznany za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Obwinionemu wymierzono kary pieniężne po 4.000-zł. za każdy z trzech czynów. W punkcie IV. orzeczenia obwinionemu wymierzono łączną karę pieniężną w kwocie 8.000,-zł. Ponadto adw. XY został obciążony kosztami postępowania dyscyplinarnego w wysokości 2.000,zł.
Orzeczenie zostało zaskarżone przez
obrońcę obwinionego. W odwołaniu podniesiono zarzut rażącej niewspółmierności
kar dyscyplinarnych orzeczonych wobec adw. XY. Zdaniem skarżącego kary
jednostkowe wymierzone obwinionemu jak i kara łączna są rażąco surowe.
W konsekwencji podniesionych zarzutów obrońca obwinionego wniósł o zmianę
zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie kar pieniężnych w wysokości po
1.000,-zł. za każdy z zarzucanych czynów oraz o orzeczenie łącznej kary
pieniężnej w kwocie 3.000,-zł.
Od orzeczenia odwołał się również
pokrzywdzony XX, który podniósł zarzut orzeczenia rażąco łagodnej kary. Zdaniem
pokrzywdzonego wszystkie kary jednostkowe są zbyt łagodne
i w konsekwencji tego orzeczona kara łączna jest rażąco łagodna. XX wnosił
o wymierzenie obwinionemu za każdy czyn kary zawieszenia w czynnościach
zawodowych na okres
1 roku. Ostatecznie pokrzywdzony wniósł o wymierzenie kary łącznej w postaci
kary zawieszenia
w czynnościach zawodowych na okres 2 lat lub kary wydalenia z adwokatury. Ponadto
XX domagał się orzeczenia zobowiązania obwinionego do pisemnych przeprosin.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:
W toku postępowania dyscyplinarnego doszło do przedawnienia karalności czynów opisanych we wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego w punkcie 1. i 2. Z tego względu konieczne stało się uchylenie punktu I. i II. zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania w tym zakresie. Wobec przedawnienia karalności dyscyplinarnej dwóch deliktów uchylony został również pkt IV. orzeczenia zawierający rozstrzygnięcie o karze łącznej.
Należy nadmienić, że karalność
deliktu dyscyplinarnego opisanego w punkcie 3. wniosku Rzecznika
Dyscyplinarnego nie uległa przedawnieniu. W tym zakresie decydujące znaczenie
ma charakter czynu zarzucanego adw. XY.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego nie można
stwierdzić przedawnienia karalności dyscyplinarnej jeżeli w toku orzekania
nadal utrzymuje się stan bezprawności. Obwiniony do dnia dzisiejszego nie
rozliczył się
z klientem.
Odnośnie punktu III. zaskarżonego orzeczenia nie ma wątpliwości, że adw. XY popełnił zarzucany mu delikt dyscyplinarny. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w R., zarówno co do ustalonego stanu faktycznego jak i oceny prawnej zachowania obwinionego. Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zebrany w toku postępowania, precyzyjnie uzasadnił orzeczenie i rozważył wszystkie okoliczności sprawy.
Z tych względów Wyższy Sąd Dyscyplinarny przyjmuje za własne ustalenia faktyczne i prawne poczynione przez Sąd I instancji.
W tym miejscy należy podnieść, że
adw. XY nie kwestionował swej winy.
W odwołaniu obwinionego sformułowano zarzut dotyczący jedynie wysokości
wymierzonej kary pieniężnej. Również pokrzywdzony zaskarżył orzeczenie w
zakresie kary. Z tego względu należało rozważyć czy orzeczona przez Sąd I
instancji kara dyscyplinarna jest adekwatna do popełnionego czynu.
Wniesione przez obwinionego i pokrzywdzonego odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie. Dlatego też Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymał pkt III. zaskarżonego orzeczenia w mocy.
W uzasadnieniu zaskarżonego
orzeczenia wskazano przesłanki przemawiające za orzeczeniem wobec adw. XY kary
pieniężnej. Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela stanowisko Sądu
I instancji, iż waga popełnionego deliktu dyscyplinarnego przemawia za
zastosowaniem surowej kary dyscyplinarnej.
W sprawach dyscyplinarnych, których przedmiotem są kwestie rozliczeń adwokata z klientem, uzasadnione jest stosowanie kary pieniężnej. Nie ma więc wątpliwości, że kara dyscyplinarna została wymierzona obwinionemu w sposób prawidłowy. Ponadto wysokość orzeczonej kary pieniężnej mieści się w ramach określonych przez ustawę Prawo o adwokaturze.
Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie orzeczona wobec obwinionego kara dyscyplinarna nie jest rażąco surowa.
Nie mają również podstaw zarzuty stawiane w odwołaniu pokrzywdzonego. Należało wziąć pod uwagę, że karalność dwóch czynów zarzucanych obwinionemu uległa przedawnieniu. Do rozstrzygnięcia pozostał jedynie zarzut opisany w punkcie 3. wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego. Orzeczona przez Sąd I instancji kara pieniężna jest wystarczająco dolegliwa dla adw. XY. Dlatego nie było celowe orzekanie w zakresie obowiązku pisemnych przeprosin pokrzywdzonego.
Z podniesionych względów zarzuty
podniesione w obu odwołaniach musiały zostać uznane za bezzasadne. Wyższy Sąd
Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia
w zakresie punktu III.
Zgodnie z treścią rozstrzygnięcia
adw. XY został obciążony zryczałtowanymi kosztami postępowania dyscyplinarnego
na podstawie art. 95l Prawa o adwokaturze i wskazanej
w sentencji orzeczenia uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej.
Wobec powyższego Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w sentencji orzeczenia.
Hasło: uzasadnienie, obwiniony, kara dyscyplinarna, przewinienie dyscyplinarne.