Orzeczenie WSD z dnia 28 stycznia 2023 r. (3)

 Sygn. akt: WSD 145/22

ORZECZENIE

Dnia 28 stycznia 2023 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:  SWSD adw. Przemysław Stęchły

Członkowie:         SWSD adw. Edyta Nowosiadły-Krzywonos

                              SWSD adw. Robert Kamiński (spraw.)

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Bartłomieja Gawrona

oraz  protokolanta: adw. Agnieszki Anny Kacperskiej

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 24 czerwca 2022 r., sygn. SD 55/21

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 95 n Ustawy Prawo o Adwokaturze

orzeka:

1.    zmienia pkt 1 części dyspozytywnej orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 24 czerwca 2022 r., sygn. SD 55/21 w ten sposób, że ustala, iż czynu opisanego w pkt. 2 komparycji obwiniony dopuścił się w okresie od 5 października 2020 roku do 11 stycznia 2021 roku;

2.    w pozostałej części utrzymuje zaskarżone orzeczenie w mocy;

3.    na podstawie art. 95 l ust. 2 Ustawy Prawo o Adwokaturze w zw. z pkt 1 ust. c) Uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/2017 z dnia 1 lipca 2017 r. zasądza od obwinionego adw. XY kwotę 1.000 zł (jednego tysiąca złotych) za postępowanie przed Sądem II instancji na rzecz Naczelnej Rady Adwokackiej.

Uzasadnienie

Adwokat XY został obwiniony o to, że:

1.    W okresie od 1 kwietnia 2020 roku do 5 października 2020 roku nie zachował zasad uczciwości, sumienności i skrupulatności poprzez to, że podjął się prowadzenia sprawy X, po czym nie podjął żadnych czynności i nie kontaktował się z klientem i nie rozliczył uzyskanego od klienta wynagrodzenia, który to czyn stanowił zdaniem Rzecznika Dyscyplinarnego delikt określony w § 1 ust. 2, § 6, § 8 oraz § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 Ustawy Prawo o adwokaturze.

2.    W okresie od 5 października 2020 roku nie zwrócił X dokumentu pełnomocnictwa, pomimo sformułowanego żądania, co stanowiło delikt z § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 Ustawy Prawo o adwokaturze.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie uznał obwinionego za winnego obu zarzucanych mu czynów i wymierzył mu karę w wysokości równowartości minimalnego wynagrodzenia za pracę z daty popełnienia przewinienia za czyn pierwszy i taką samą karę za czyn drugi. Sąd izbowy orzekł obwinionemu karę łączną w wysokości czterokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę z daty popełnienia przewinienia. Ponadto Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie nałożył na obwinionego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego i orzekł o kosztach postępowania dyscyplinarnego przez rzecznikiem dyscyplinarnym i przed sądem izbowym. Nadmienić należy, że sąd I instancji dokonał ustaleń pod nieobecność obwinionego ? prawidłowo zawiadomionego o rozprawie. Obwiniony na żadnym etapie sprawy nie skorzystał z prawa do złożenia wyjaśnień, jak również w żaden inny sposób nie zajmował stanowiska w sprawie.

Z zapadłym orzeczeniem nie zgodził się obwiniony adw. XY. Obwiniony wywiódł trzy zarzuty, które jednak w swojej istocie sprowadzały się do podważania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie, prowadzących do przyjęcia, że obwiniony popełnił delikty dyscyplinarne. Adw. XY wskazał, że nieprawidłowe jest przyjęcie, że nie zachował zasad uczciwości, sumienności i skrupulatności poprzez to, że podjął się prowadzenia sprawy X, po czym nie podjął żadnych czynności i nie kontaktował się z klientem i nie rozliczył uzyskanego od klienta wynagrodzenia, w sytuacji gdy kontakt z klientem był utrudniony z uwagi na przebywanie przez klienta za granicą, podjęcie czynności było niemożliwe z uwagi na niedostarczenie przez klienta dokumentów, zaś wynagrodzenie zostało przez obwinionego rozliczone, a ściślej rzecz ujmując, zwrócone w całości.

Obwiniony zakwestionował również ustalenia dotyczące drugiego z czynów wskazując, że wbrew ustaleniom sądu izbowego, dokument pełnomocnictwa został zwrócony pokrzywdzonemu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty obwiniony wniósł o ?uchylenie zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania dyscyplinarnego?.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył:

Odwołanie obwinionego nie jest zasadne. Analizując podniesione przez obwinionego zarzuty wskazać należy przede wszystkim, że zawarte w odwołaniu twierdzenia odnoszące się do prawidłowego (zdaniem obwinionego) stanu faktycznego nie znajdują żadnego pokrycia w materiale dowodowym zgromadzonym przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie. Doprawdy trudno jest podzielić stawiane zarzuty nieprawidłowego dokonania ustaleń faktycznych w sytuacji, gdy argumentów na ich poparcie zwyczajnie nie ma w aktach.  Abstrahując od ewentualnego naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów, stosowanej odpowiednio w postępowaniu dyscyplinarnym adwokatów, wskazać należy przede wszystkim, że nie mogło dojść do błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie w jakim sąd izbowy nie ustalił, że brak kontaktu adw. XY z obwinionym wynikał z faktu zamieszkania pokrzywdzonego za granicą, podczas gdy z akt postępowania nic takiego nie wynika, zaś obwiniony nie postawił choćby twierdzenia wskazującego na tę okoliczność. Podobnie rzecz ma się z twierdzeniami obwinionego dotyczącymi oczekiwania na dokumenty ? jako przyczyny niepodjęcia czynności w sprawie oraz zwrotu dokumentu pełnomocnictwa i rozliczenia wynagrodzenia. Obwiniony zaniechał złożenia wyjaśnień, w których mógłby przedstawić swoje stanowisko co do faktów, zaś depozycje pokrzywdzonego i znajdujące się w aktach sprawy dokumenty nie pozwalają na przyjęcie stawianych w odwołaniu tez jako prawdziwych.

Na marginesie należy stwierdzić, że poczynione przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie ustalenia faktyczne co do zasady znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym zaś dokonana przez ten sąd ocena dowodów, w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego jest zgodna z zasadami logicznego rozumowania i zgodna z wiedzą i doświadczeniem życiowym, a zatem w postępowaniu odwoławczym nie zaszły podstawy do skorygowania oceny dowodów poczynionych przez sąd izbowy.

Z opisanych wyżej względów odwołanie zostało uznane za zasadne i nie mogło skutkować zmianą zaskarżanego orzeczenia w pożądanym przez obwinionego kierunku, tj., jak należy mniemać, poprzez uniewinnienie go od zarzuconych mu deliktów.

Na zakończenie Wyższy Sąd Dyscyplinarny pragnie jednakże wskazać na nieprawidłowość dostrzeżone w zaskarżanym orzeczeniu.

Po pierwsze, zgodnie z art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., stosowanym odpowiednio w niniejszym postępowaniu, wyrok (orzeczenie) skazujący powinien zawierać ?dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu?. Sąd izbowy zaniechał samodzielnego opisania czynu, za który ukarał obwinionego, odnosząc się jedynie do czynu wskazanego przez rzecznika dyscyplinarnego. Praktyka ta jest co do zasady dopuszczalna, przy czym sąd izbowy nie dostrzegł, że wobec drugiego z zarzuconych obwinionemu czynów, pomimo tego, że odnosił się on do zaniechania o charakterze ciągłym, oskarżyciel nie wskazał końcowej daty popełnienia czynu. Rzeczą sądu było zatem dokładne określenie za jakie konkretnie zaniechanie, tj. popełnione jakim okresie, karze obwinionego. Nie zwalnia sądu z tego obowiązku okoliczność, że obwiniony w dalszym ciągu dopuszcza się karalnego działania lub zaniechania ? w takim stanie rzeczy, należy mówić o kolejnym delikcie.

W tym stanie rzeczy, Wyższy Sąd Dyscyplinarny dokonał korekty część dyspozytywnej zaskarżanego orzeczenia, poprzez przyjęcie, że czynu zarzuconego w pkt. 2 obwiniony dopuścił się w okresie od 5 października 2020 roku do 11 stycznia 2021 roku, tj. do dnia sporządzenia wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, albowiem można bezpiecznie przyjąć, że obwiniony do tego dnia nie zwrócił pokrzywdzonemu dokumentu pełnomocnictwa.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji orzeczenia.