Orzeczenie WSD z dnia 28 października 2017 r.

Po pierwsze należy wskazać, że ? wbrew wywodom obrońcy obwinionego ? szczególną okolicznością w rozumieniu art. 95j Prawa o adwokaturze może być naganność postępowania obwinionego, która zgodnie z hierarchią wartości etyczno-moralnych wyklucza w społecznym odbiorze możliwość wykonywania przez obwinionego zawodu adwokata (por. postanowienie WSD z dnia 1 września 2012 r., WSD 92/12).

Nie można się także zgodzić z poglądem, że obwiniony nie może podlegać tymczasowemu zawieszeniu w czynnościach zawodowych ze względu na to, że jego działania nie miały związku z wykonywaniem zawodu, działaniem na szkodę klienta czy też wymiaru sprawiedliwości. Przede wszystkim sam fakt postawienia obwinionemu zarzutów popełnienia przestępstw umyślnych musi być uznany za okoliczność, która może uzasadniać zastosowanie tymczasowego zawieszania w czynnościach zawodowych. Nie sposób bowiem zakładać, że okoliczność ta nie rzutuje na postrzeganie godności zawodu w odbiorze społecznym i wyklucza w tym odbiorze możliwość wykonywania przez obwinionego zawodu adwokata (por. postanowienie WSD z dnia 13 grudnia 2014 r., WSD 15/14). (?)

(?) W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przyjęcie, iż może on poczynić w tym zakresie własne ustalenia faktyczne w braku ustaleń faktycznych Sądu I instancji mogłoby skutkować w istocie pozbawieniem obwinionego prawa do rozpoznania sprawy w instancji odwoławczej. Słusznie bowiem wskazuje się w orzecznictwie, że dokonywanie przez sąd odwoławczy odmiennych ustaleń od poczynionych przez sąd I instancji wymaga daleko posuniętej ostrożności, tak ze względu na brak bezpośredniego przeprowadzenia dowodów przez sąd odwoławczy orzekający (zazwyczaj) li tylko na podstawie pisemnego materiału akt sprawy, jak i ze względu na to, że te reformatoryjne ustalenia sądu odwoławczego nie podlegają już sprawdzeniu w toku zwykłej kontroli instancyjnej? (wyrok SN z dnia 8 czerwca 2017 r., III KK 50/17, wyrok SN z dnia 2 lutego 2012 r., IV KK 306/11, por. także wyroki SN: z dnia 7 października 2011 r., III KK 29/11, z dnia 3 września 2014 r., III KK 87/14).