Orzeczenie WSD z dnia 27 października 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. O.O. z odwołania obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 7 czerwca 2017 r., SD 8/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
orzeka:
zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy, przyjmując jako podstawę orzeczenia art. 95d w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 4 oraz § 1 i § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
nie obciąża obwinionego kosztami postępowania odwoławczego.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 7 czerwca 2017 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie w sprawie SD 8/17 na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze umorzył postępowanie wobec obwinionego adwokata O.O., uznając jego przewinienie polegające na tym, iż w Warszawie, w okresie bliżej nieustalonym w maju 2015 r., będąc pełnomocnikiem procesowym spółki ?S? sp. z o.o. w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy ? Żoliborza A.O., Km 863/15, będąc zobowiązanym do wykonywania czynności zawodowych według najlepszej woli i wiedzy, z należytą uczciwością i starannością, jak też do niepodawania świadomie nieprawdziwych informacji, obowiązkom tym uchybił w ten sposób, że wskazał jako ?trzeciodłużnika? notariusza M.S., przypisując temu notariuszowi przymiot dłużnika z tytułu umów zlecenia, umów agencyjnych, o świadczenie usług oraz innych umów cywilnoprawnych, a także wszystkich należności względem ?G? sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, co skutkowało dokonaniem przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy ? Żoliborza A.O. w postępowaniu egzekucyjnym, Km 863/15, zajęcia wierzytelności notariusz M.S., pomimo faktycznych podstaw do takich działań, za wypadek mniejszej wagi. Kosztami postępowania na podstawie art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze obciążono Izbę Adwokacką w Warszawie.
Postanowieniem Sądu Dyscyplinarnego z dnia 17 maja 2018 r. w czynie przypisanym obwinionemu sprostowano oczywiste omyłki pisarskie:
w nazwie spółki reprezentowanej przez obwinionego zamiast ?spółki z o.o. ?S??, powinno być ?spółki z o.o. ?A??,
w sformułowaniu ?pomimo faktycznych podstaw do takich działań?, powinno być ?pomimo braku faktycznych podstaw do takich działań?.
Postanowieniem z dnia 27 października 2018 r. w sprawie WSD 93/17 Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie uwzględnił zażalenia obrońcy obwinionego, który w części dotyczącej pkt. 2 zaskarżył postanowienie Sądu Dyscyplinarnego z dnia 17 maja 2018 r. w sprawie SD 8/17, argumentując, iż sprostowanie w tym zakresie ?jest ingerencją w merytoryczną treść orzeczenia sądu I instancji?.
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż sformułowanie ?pomimo braku faktycznych podstaw do takich działań? nie oznacza ingerencji w merytoryczną treść orzeczenia, jeśli dodatkowo uwzględnić ?jednoznaczną logikę? treści uzasadnienia orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego oraz fakt, iż już na rozprawie w dniu 7 czerwca 2017 r., SD 8/17, Rzecznik Dyscyplinarny po odczytaniu wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego sprostował wniosek w tym zakresie ?pomimo braku faktycznych podstaw?, co uszło uwadze Sądowi Dyscyplinarnemu. Zatem czyn przypisany obwinionemu powinien być sformułowany z uwzględnieniem obu oczywistych omyłek pisarskich.
Od tego orzeczenia odwołanie ? w terminie ? wniósł obrońca obwinionego. Zaskarżonemu orzeczeniu postawił zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych polegających na tym:
iż obwiniony nie miał świadomości, iż jego wniosek z dnia 8 maja 2015 r. dotyczy notariusz M.S. i nie podał nieprawdziwych informacji,
iż ustalenie faktyczne i ich ocena winny być ściśle powiązane z opisem czynu, tymczasem uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia przekracza grancie sformułowanego zarzutu,
iż zajęcie wierzytelności z oznaczeniem M.S. ? notariusz ? było działaniem wyłącznie komornika i jego działania nie mogą obciążać obwinionego, którego czynności ograniczyły się wyłącznie do złożenia wniosku egzekucyjnego,
błędnej oceny materiału dowodowego w części dotyczącej kwestionowanych ustaleń faktycznych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, iż działanie obwinionego wypełniło znamiona zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego.
Odwołujący postawił wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie z następujących przyczyn.
Bezspornym jest, iż obwiniony w dniu 8 maja 2015 r. skierował wniosek egzekucyjny, w którym jako tzw. ?trzeciodłużnika? wskazał M.S., ul. xxx, jednoznacznie wskazując, iż domaga się skierowania egzekucji do wierzytelności dłużnika (tj. spółki ?G? sp. z o.o.) przysługującej mu od pokrzywdzonej. Treść wniosku nie była kwestionowana przez strony. Uwaga ta dotyczy również treści pozostałych pism, będących przedmiotem dowodu w niniejszej sprawie, a w szczególności pisma obrońcy obwinionego z dnia 31 marca 2016 r., przywołanego w treści uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji.
Sąd Dyscyplinarny prawidłowo ustalił i ocenił, iż z treści tego pisma jednoznacznie wynika, iż przyczyną wskazania M.S. jako ewentualnego dłużnika ?był fakt sporządzania przez nią jako notariusza umowy spółki?, co potwierdził wydruk z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dłużnika ? spółki ?G? sp. z o.o. z dnia 9 lutego 2015 r. ? przedłożony jako dowód przez obrońcę obwinionego ? a zatem z daty przed złożeniem wniosku przez obwinionego w dniu 8 maja 2015 r. Wnioski, jakie przedstawił Sąd Dyscyplinarny w treści swego uzasadnienia orzeczenia, są prawidłowe i w powiązaniu z wiarygodnymi zeznaniami świadka M.S. jednoznacznie wskazują, iż zachowanie O.O. jest sprzeczne z ?deontologią zawodową?.
Na marginesie tylko Wyższy Sąd Dyscyplinarny pozwala sobie wskazać, iż w wydruku z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego spółki ?G? sp. z o.o. z dnia 9 lutego 2015 r. wskazany został adres kancelarii notariusz M.S. ? sporządzającej umowę spółki, tożsamy z adresem, jaki wskazał obwiniony w treści swego wniosku z dnia 8 maja 2015 r. Wskazuje to na to, iż sąd I instancji prawidłowo ocenił wiarygodność wyjaśnień obwinionego.
W takiej sytuacji przedmiotem ocen Wyższego Sądu Dyscyplinarnego stała się prawidłowość wskazanej w sentencji orzeczenia sądu I instancji kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionemu czynu. Prawidłowo Sąd Dyscyplinarny nie przyjął możliwości wypełnienia przez obwinionego znamion naruszenia § 7 i § 11 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Dlatego też umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 95d w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 oraz § 4 i § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu jest właściwą kwalifikacją orzeczenia w niniejszej sprawie.
Brak odwołania na niekorzyść obwinionego wyklucza możliwość jakiejkolwiek korekty orzeczenia na jego niekorzyść, zwalniając jednocześnie Wyższy Sąd Dyscyplinarny od kontroli oceny przesłanki ?wypadku mniejszej wagi" z art. 95 d ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Podstawą orzeczenia o kosztach postępowania jest przepis art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Z powyższych względów na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze orzeczono jak w sentencji.