Orzeczenie WSD z dnia 27 czerwca 2015r.

Okolicznością bezsporną jest, iż obwiniony (...) nie płacił składki korporacyjnej od stycznia 2011 r. Jak sam obwiniony przyznał w toku postępowania, przyczyną niepłacenia obowiązkowych składek był ?brak pamięci o obowiązku składek", a następnie ?brak środków pieniężnych". Co więcej, pomimo zobowiązania się w toku postępowania dyscyplinarnego do uregulowania zaległości, rozłożonych na raty, obwiniony zaległości nie uregulował nawet w części. W świetle powyższych faktów nie ulega wątpliwości, iż niepłacenie przez obwinionego składki korporacyjnej było zawinione. Zgodnie z § 65 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, zawinione niepłacenie składki korporacyjnej stanowi poważne naruszenie zasad etyki. Także zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dyscyplinarnym, uporczywe niepłacenie składki stanowi rażące naruszenie obowiązków korporacyjnych (m.in. orzeczenie WKD z 30 maja 1970 r., sygn. WKD 54/70). Zamknięty katalog kar, jakimi dysponuje sąd dyscyplinarny, ujęty został w art. 81 ust. 1 ustawy ? Prawo o Adwokaturze. Wymienione w tym przepisie kary zostały uszeregowane w kolejności od najłagodniejszej (upomnienie) do najsurowszej (wydalenie z adwokatury). Uwzględniając ciężar gatunkowy deliktu dyscyplinarnego popełnionego przez obwinionego (poważne naruszenie, zgodnie ze wskazanym powyżej § 65) wykluczyć należało orzeczenie kar najłagodniejszych, tj. kary upomnienia lub nagany. Co więcej, jako że obwiniony nie wykonuje zawodu adwokata, kara ta nie byłaby dla niego w żadnej mierze dotkliwa, co nie do pogodzenia byłoby z wagą dokonanych przez niego naruszeń zasad etyki. Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o Adwokaturze (według stanu prawnego na chwilę orzekania Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej), karę pieniężną wymierza się w granicach od pięciokrotnej do pięćdziesięciokrotnej podstawowej składki izbowej. Wymierzona obwinionemu kara mieści się w górnej granicy dopuszczalnej wysokości kary pieniężnej, niemniej w opinii Wyższego Sądu Dyscyplinarnego taka dotkliwość kary jest uzasadniona okolicznościami sprawy. Nie może być zatem mowy o rażącej niewspółmierności kary, rozumianej jako różnica zasadniczej natury; oczywista, rzucająca się w oczy i nie dająca się zaakceptować nieproporcjonalność kary orzeczonej w stosunku do kary zasłużonej (wyrok Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2006 r., sygn. SNO 28/06). Wobec nie płacenia składek korporacyjnych przez ponad trzy lata przez adwokata nie wykonującego zawodu alternatywną karą było wydalenie z adwokatury, nie może być zatem mowy o zbytniej surowości orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach, który orzekł karę pieniężną.