Orzeczenie WSD z dnia 27 czerwca 2015r.

Przedmiotem postępowania dyscyplinarnego jest kwestia odpowiedzialności za postępowanie opisane w art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy działów I-III Kodeksu karnego (art. 95n pkt. 2 ustawy). Oznacza to, że przedmiotem odpowiedzialności dyscyplinarnej, analogicznie jak odpowiedzialności karnej jest czyn rozumiany jako będące wytworem woli zachowanie człowieka przybierające postać działania lub zaniechania (Radosław Giętkowski, Odpowiedzialność dyscyplinarna w prawie polskim, Gdańsk, 2013, str. 188-189, Wiesław Kozielewicz, Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych i notariuszy, Warszawa 2012, str. 49-50). Obwinionemu zarzucono i finalnie zaskarżonym orzeczeniem przypisano popełnienie przewinienia dyscyplinarnego sprowadzającego się w swoim opisie do tego, że mocą wyroku sądu został uznany winnym przestępstwa. Oczywistym jest, że taki opis przewinienia dyscyplinarnego nie jest opisem czynu obwinionego (będącego wytworem woli jego zachowania przybierającego postać działania lub zaniechania).
W realiach niniejszej sprawy oczywistym jest, że zarzucalnym w płaszczyźnie dyscyplinarnej postępowaniem (czynem) obwinionego było postępowanie sprzeczne z prawem, polegające na tym, że (...) nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego (...), przy czym czynu tego dopuścił się mając znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, to jest przewinienie z 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z art. 244 k.k. w zw. z art. 31 §2 k.k. w zw. z §1 ust. 2 i §4 ZZEAiGZ, nie zaś konsekwencja tego czynu w postaci skazania go za wyżej opisane przestępstwo, nie będące przecież jego zachowaniem i nie będącym wytworem jego woli. To uchybienie, które spowodowane zostało błędnym sformułowaniem zarzutu przewinienia dyscyplinarnego przez Rzecznika Dyscyplinarnego a następnie powtórzone przez sąd dyscyplinarny I instancji, stanowi rażące naruszenie art. 1 §1 k.k. w zw. z art. 95n pkt. 2 ustawy Prawo o adwokaturze. Mając na uwadze treść art. 414 §1 zdanie drugie oraz 17 §1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, nadto zaś fakt, iż orzeczenie zaskarżone zostało wyłącznie na korzyść obwinionego, co wobec treści art. 434 §1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt. 1 k.p.k. determinuje zakaz orzekania na niekorzyść obwinionego, wobec którego nie wniesiono środka odwoławczego na niekorzyść, w tym także zakaz takiej zmiany ustaleń faktycznych i opisu czynu poprzez uzupełnienie go o znamiona przewinienia dyscyplinarnego, których opis ten nie zawierał ? Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury nie mógł wydać innego orzeczenia niż zmienić orzeczenie zaskarżone i uniewinnić obwinionego.