Orzeczenie WSD z dnia 26 stycznia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. J.R. na skutek odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 18 kwietnia 2018 r., SD 5/18,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
orzeka:
uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Katowicach.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 18 kwietnia 2018 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach uznał obwinionego adwokata J.R. za winnego tego, że w okresie od dnia 29 kwietnia 2013 r. do dnia 19 stycznia 2016 r. uchylał się od udzielenia Rzecznikowi Dyscyplinarnemu żądanych wyjaśnień będących przedmiotem skargi, nie stawiał się na wezwania, a przez to nie okazywał odpowiedniego szacunku władzom samorządu adwokackiego, czym wyczerpał znamiona przewinienia dyscyplinarnego określonego w § 64 w zw. z § 61 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na mocy art. 80 i art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę upomnienia a nadto obciążył kosztami postępowania dyscyplinarnego.
Orzeczenie powyższe zaskarżył w całości obwiniony, zarzucając mu:
naruszenie art. 95 ustawy ? Prawo o adwokaturze przez rozpoznanie sprawy na posiedzeniu, nie zaś na rozprawie, mimo że nie zachodził przypadek dopuszczający możliwość wydania orzeczenia kończącego sprawę poza rozprawą ? co w konsekwencji skutkuje nieważnością postępowania,
mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania karnego, a to:
art. 386 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze wobec nieodebrania i uniemożliwienia złożenia wyjaśnień przez obwinionego ? pomimo iż obwiniony nie przyznał się do winy i chciał złożyć wyjaśnienia oraz naruszenia ?wszelkich przepisów dot. postępowania rozpoznawczego? i ograniczenie postępowania wyłącznie do udzielenia głosu końcowego obwinionemu, naruszając jednocześnie art. 406 k.p.k. wobec niezamknięcia przewodu sądowego, a także wobec nieudzielenia głosu Rzecznikowi Dyscyplinarnemu, które to naruszenia pogwałciły zarówno art. 4, art. 5, jak i art. 6 k.p.k. ? a w szczególności pozbawiły obwinionego prawa do obrony,
art. 442 k.p.k. przez nieujawnienie w toku postępowania dowodów sprawie, przy jednoczesnym związaniu wskazaniami sądu odwoławczego odnoszącymi się do kwalifikacji czynu ? wskazania, aby ?Przy ponownym rozpoznaniu sprawy odnośnie uchylonej czynności orzeczenia (?) ponownie ocenić stan faktyczny? ? a których to wskazań Sąd Dyscyplinarny nie wykonał,
art. 424 k.p.k. wobec sporządzenia uzasadnienia orzeczenia nieodpowiadającego wymogom formalnym poprzez nieprzytoczenie podstaw uznania obwinionego winnym, braku przedstawienia ustaleń faktycznych i dowodów, jakie miałyby świadczyć o fakcie popełnienia zarzucanego obwinionemu czynu wyczerpującego znamiona przewinienia dyscyplinarnego,
błąd w ustaleniach faktycznych popełniony przez stwierdzenia, jakoby obwiniony swym zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z § 64 w zw. z § 61 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, pomimo iż Rzecznik Dyscyplinarny ? do ?władz adwokatury? zaliczony został dopiero nowelą do ustawy ? Prawo o adwokaturze z dnia 7 listopada 2014 r., zaś postępowanie prowadzone z fazy ad rem zostało przekształcone w postępowanie ad personam w dniu 25 listopada 2015 r., a to z chwilą wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów ? co wyklucza możliwość naruszenia obowiązku udzielenia władzom adwokatury wyjaśnień przez obwinionego w okresie do dnia 7 listopada 2014 r. i po dniu 25 listopada 2015 r., co miało istotny wpływ na orzeczenie w sprawie,
obrazę § 64 i § 61 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu przez ich błędną wykładnię, a to wobec przyjęcia, iż zachowania obwinionego w okresie wskazanym w przypisanym mu czynie wyczerpywały znamiona przewinienia dyscyplinarnego określonego w tychże zasadach.
I wniósł o:
uchylenie orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania,
lub zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu czynu,
względnie
zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyjęcie, iż czyn zarzucany obwinionemu stanowi czyn mniejszej wagi i w konsekwencji o umorzenie postępowania na zasadach art. 95d ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Zaskarżone orzeczenie nie mogło się ostać z następujących powodów.
Sąd I instancji w ogóle nie wziął pod uwagę treści uzasadnienia orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 28 października 2017 r., gdzie przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji miał ponownie dokładnie ocenić stan fatyczny sprawy, rozważyć okoliczności podniesione w odwołaniu skarżącego, jak też dokonać prawidłowej oceny prawnej ? zastosować prawidłową kwalifikację prawną.
Należy zgodzić się ze skarżącym, że sąd I instancji nie ustalił, a co za tym idzie nie ocenił stanu faktycznego sprawy. Opis czynu zarzucanego obwinionemu jest nie dość, że lakoniczny, to niepełny i nie wynika z niego konkretnie, jakie działania bądź zaniechania, dokładnie kiedy popełnione, sąd uznaje za delikt dyscyplinarny.
Podnieść należy, że o ile sąd I instancji powołał w zaskarżonym orzeczeniu w części dot. wymiaru kary art. 80 i art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, to nie uwzględnił art. 80 powołanej wyżej ustawy jako podstawy odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokata.
Prawidłowo skonstruowane orzeczenie winno wskazywać, iż obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego w myśl art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w związku z określonym § Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to na podstawie art. 80 i art. 81 ustawy ? Prawo o adwokaturze w związku z § X Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu wymierza karę Y.
Reasumując, bez szczegółowego opisu czynu, którego popełnienie zarzuca się obwinionemu, oraz przy wadliwie sformułowanym pod względem prawnym orzeczeniu, należało je uchylić do ponownego rozpoznania.