Orzeczenie WSD z dnia 26 stycznia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. E.P. na skutek odwołania Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach oraz obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2018 r., SD 3/18,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
orzeka:
utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie,
na podstawie pkt 2 uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zwalnia obwinioną od obowiązku ponoszenia zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego przed sądem II instancji.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2018 r. ? adwokat E.P. została uznana winną tego, że w dniu 4 kwietnia 2017 r. w Sądzie Rejonowym w X zapadł wobec niej prawomocny wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne o czyn z art. 270 § 1 k.k., za to, że w okresie od 2015 r. do dnia 23 kwietnia 2015 r. w nieustalonym miejscu, w celu użycia za autentyczny dokonała podrobienia podpisów M.S. i E.S. na dokumencie w postaci prywatnego aktu oskarżenia z dnia 7 kwietnia 2015 r., wniesionego przeciwko A.M., S.M., T.M., M.M., który to dokument został przez nią złożony w dniu 24 kwietnia 2015 r. w Sądzie Rejonowym w X, oraz o to, że ww. dokonała podrobienia podpisów na dokumencie w postaci oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania, który to dokument został przez nią przedłożony w dniu 24 kwietnia 2015 r. w Sądzie Rejonowym w X ? a więc o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego w myśl art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w związku z § 1 ust. 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to na podstawie art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz w związku z § 1 ust. 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i art. 81 ust. 1 § 4 oraz art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionej karę dyscyplinarną zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 6 miesięcy oraz karę zakazu wykonywania patronatu na okres 5 lat, a nadto obciążył obwinioną kosztami postępowania dyscyplinarnego.
Od powyższego orzeczenia odwołanie wnieśli zarówno Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach, jak i obwiniona.
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach zarzucił orzeczeniu rażącą niesprawiedliwość orzeczonej wobec obwinionej kary i wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie jej kary zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 5 lat.
Odwołanie obwinionej zaskarża orzeczenie sądu dyscyplinarnego I instancji w całości, to jest zarówno co do winy, jak i kary, a nadto zasądzonych kosztów postępowania. Obwiniona zgłosiła dodatkowo zarzut przedawnienia i wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości jako rażąco niesprawiedliwego i umorzenie postępowania dyscyplinarnego przy uznaniu wypadku mniejszej wagi oraz ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie jej kary upomnienia, a nadto zwolnienia z kosztów postępowania za obie instancje.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw, by którekolwiek z odwołań uznać za zasadne.
Odnośnie odwołania Rzecznika trzeba przyznać, że obwiniona, która co prawda przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wykazuje kompletny brak zrozumienia problemu, istoty i wagi swojego własnego czynu. Z drugiej jednak strony Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, że kara 6 miesięcy zawieszenia w czynnościach zawodowych adwokat E.P. i 5-letni zakaz sprawowania patronatu jest, biorąc pod uwagę wiek obwinionej i dotychczasową niekaralność dyscyplinarną, karą adekwatną do stopnia jej przewinienia. Wymierzenie kary 5 lat ? jak domagał się Rzecznik ? zawieszenia w czynnościach zawodowych ? faktycznie prowadziłoby do wyeliminowania obwinionej z zawodu.
Odnośnie do odwołania obwinionej ? Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, że argument taki, jak wiek obwinionej (75 lat), 40 lat pracy w zawodzie adwokata, dotychczasowa niekaralność dyscyplinarna, wykonywanie czynności zawodowych z należytą uczciwością, sumiennością i gorliwością ? pozwoliły sądowi I instancji zminimalizować wymierzoną obwinionej karę do zaledwie 6 miesięcy zawieszenia w czynnościach zawodowych i w sposób znaczący wpłynęły na to, że orzeczenie sądu I instancji zostało utrzymane w mocy. Można założyć, że gdyby nieprzytoczone wyżej przymioty kara wymierzona obwinionej nie ograniczyłaby się tylko do 6 miesięcy zawieszenia w czynnościach zawodowych i 5 lat sprawowania patronatu.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że delikt popełniony przez obwinioną w związku z pełnieniem czynności zawodowych polegających na podrobieniu podpisów na dokumentach, a następnie użycie tych dokumentów w sądzie powszechnym jest co do istoty przewinieniem bardzo poważnym, gdzie reakcją Sądu Dyscyplinarnego nie może być przyjęcie przypadku mniejszej wagi bądź kara upomnienia. Jest oczywistym, że osoba wykonująca zwód zaufania publicznego ? adwokat ? zobowiązana jest do takich zachowań, by nie podrywały one zaufania do tego zawodu. ?Tymczasem? ? jak słusznie pisze w uzasadnieniu sąd I instancji ? ?obwiniona swoim zachowaniem spowodowała poderwanie [zaufania] do zawodu adwokata i naraziło ją to na poniżenie w opinii publicznej, gdyż popełnienie przestępstwa umyślnego stanowi naruszenie godności zawodu i dezawuuje każdego, kto chciałby zawód adwokata wykonywać?. Podnoszenie przez obwinioną argumentu, że czynność przez nią popełniona została następnie konwalidowana przez klientki świadczy o nieznajomości prawa, jako że oczywistym jest, że czynność naruszająca przepisy prawa karnego nie może być konwalidowana.
Na marginesie podnieść należy, że posługiwanie się przez obwinioną argumentem konwalidacji czynu i to zarówno przed sądem dyscyplinarnym I, jak i II instancji jeszcze bardziej utwierdza Sąd w przekonaniu, że obwiniona nie rozumie istoty i wagi swojego własnego czynu, co podczas dalszej działalności zawodowej może sprowadzić na obwinioną jeszcze większe kłopoty.
Biorąc pod uwagę sytuację materialną obwinionej Wyższy Sąd Dyscyplinarny zwolnił ją z obowiązku ponoszenia zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego przed sądem II instancji.