Orzeczenie WSD z dnia 26 stycznia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. T.S. na skutek odwołania obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 10 września 2018 r., SD 69/18,
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że uznaje obwinionego T.S. za winnego tego, że pełniąc funkcję obrońcy z urzędu oskarżonego A.K. w sprawie o sygn. VIII K 81/11 przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny, adwokat T.S., będąc nieobecny na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r., oraz 14 kwietnia 2015 r., nie zawiadomił Sądu o niemożności wzięcia udziału w ww. rozprawach, jak również, mimo zobowiązania przez Sąd pismem z dnia 2 lutego 2015 r., nie udzielił na nie odpowiedzi, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżone orzeczenie w mocy,
kosztami postępowania odwoławczego w wysokości 1.000 zł obciąża obwinionego T.S.
UZASADNIENIE
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi T.S., obwiniając [go] o to, że pełniąc funkcję obrońcy z urzędu oskarżonego A.K. w sprawie o sygn. VIII K 81/11 przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny, adw. T.S. był nieobecny na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r. oraz 14 kwietnia 2015 r., przy czym nie zawiadomił Sądu o niemożności wzięcia udziału w ww. rozprawach, jak również, mimo zobowiązania przez Sąd pismem z dnia 2 lutego 2015 r. do usprawiedliwienia nieobecności na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r., które to pismo zostało adw. T.S. doręczone w dniu 18 lutego 2015 r., nie udzielił na nie odpowiedzi oraz nie usprawiedliwił swoich nieobecności, co skutkowało również zaniechaniem czuwania nad biegiem sprawy i informowania klienta o jej postępach i wyniku, tj. o czyn z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 1 i 2 oraz § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Orzeczeniem z dnia 10 września 2018 r. wydanym w sprawie SD 69/18 Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie uznał adw. T.S. za winnego tego, że pełniąc funkcję obrońcy z urzędu oskarżonego A.K. w sprawie o sygn. VIII K 81/11 przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny, adw. T.S. był nieobecny na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r. oraz 14 kwietnia 2015 r., przy czym nie zawiadomił Sądu o niemożności wzięcia udziału w ww. rozprawach, jak również, mimo zobowiązania przez Sąd pismem z dnia 2 lutego 2015 r. do usprawiedliwienia nieobecności na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r., które to pismo zostało adw. T.S. doręczone w dniu 18 lutego 2015 r., nie udzielił na nie odpowiedzi oraz nie usprawiedliwił swoich nieobecności, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę nagany. Na podstawie pkt.1 lit. a i b uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążył obwinionego kosztami postępowania.
Od powyższego orzeczenia odwołanie wniósł obwiniony, zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucając obrazę prawa materialnego wobec bezpodstawnego przyjęcia, iż czyn przypisany obwinionemu wyczerpuje znamiona przewinienia dyscyplinarnego z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, gdy obowiązek powiadomienia sądu o niemożności wzięcia udziału w rozprawie może dotyczyć tylko sytuacji, w których obecność adwokata jest obowiązkowa bądź ? w sytuacji nieobowiązkowej obecności ? gdy adwokat chce wziąć udział w czynności, a obowiązek usprawiedliwienia nieobecności może dotyczyć tylko jednej z dwóch wymienionych wyżej sytuacji. Obwiniony, podnosząc wyżej opisany zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie od zarzucanego mu czynu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie obwinionego okazało się na tyle uzasadnione, że w wyniku dokonanej kontroli odwoławczym koniecznym stała się zmiana w pkt. I w zakresie opisu czynu.
Odnosząc się natomiast do podniesionego w odwołaniu zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego, polegającej według skarżącego na bezpodstawnym przyjęciu, iż czyn przypisany obwinionemu wyczerpuje znamiona przewinienia dyscyplinarnego z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, stwierdzić należy, iż zarzut jest chybiony. Nie sposób bowiem zgodzić się ze skarżącym, że obowiązek powiadomienia sądu o niemożności wzięcia udziału w rozprawie może dotyczyć tylko sytuacji, w których obecność adwokata jest obowiązkowa, bądź ? w sytuacji nieobowiązkowej obecności ? gdy adwokat chce wziąć udział w czynności. Powinność zawiadamiania sądu lub instytucji, w której adwokat ma podejmować czynności zawodowe, jest oczywista i wynika wprost z treści § 30 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Zgodzić się należy ze skarżącym, iż w niniejszej sprawie faktycznie mamy do czynienia z obroną nieobowiązkową. Analiza protokołów rozpraw wskazuje jednoznacznie, że obrona oskarżonego A.K. przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa w sprawie o sygn. VIII K 81/11 nie miała charakteru obowiązkowego. Żadna z rozpraw nie została odwołana z powodu niestawiennictwa obwinionego, a z innych przyczyn. Powyższe jednak nie zwalniało obwinionego od obowiązku zawiadomienia Sądu o niemożności wzięcia udziału w rozprawie. Nie było natomiast niezbędnym usprawiedliwienie nieobecności.
W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż podnoszona w odwołaniu argumentacja, że oskarżony nie żądał obecności obwinionego na rozprawach, co miałoby przemawiać za zwolnieniem od obowiązku zawiadamiania o niemożności wzięcia udziału w rozprawach, jest błędna. Niestawiennictwo obwinionego w charakterze obrońcy w tej samej sprawie na czterech rozprawach przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa nie miało charakteru jednorazowego i przypadkowego zaniedbania obowiązków zawodowych. Argumentacja obwinionego, że nie miał obowiązku zawiadamiania Sądu o niestawiennictwie na rozprawie z uwagi na fakt, iż Sąd nie wzywał obwinionego, a jedynie zawiadamiał o terminach rozpraw, nie jest do zaakceptowania w świetle obowiązującego § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Uchybienie obowiązkowi z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu jest czynem nagannym etycznie ze względu na stosunek adwokata do sądu, przed którym występuje, [niezależnie] od tego, czy i jak spowodowało ujemne skutki dla klienta (orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 26 lutego 2010 r., WSD 140/2010). Postępowanie obwinionego świadczy o rażącym, uporczywym lekceważeniu obowiązków zawodowych. Bez znaczenia jest powoływanie się przez obwinionego, że oskarżony nie poniósł żadnych ujemnych skutków i konsekwencji, a toczące się postępowanie zostało umorzone.
W kontekście powyższych rozważań stwierdzić należy, iż skoro obwiniony nie zawiadomił sądu o przyczynie niestawiennictwa na rozprawach przed terminem rozprawy lub niezwłocznie po rozprawie, miał obowiązek odpowiedzieć na wezwanie sądu.
Ustalenie natomiast przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny, iż obrona oskarżonego nie miała charakteru obowiązkowego, prowadzi do wniosku, że obwiniony nie miał obowiązku usprawiedliwienia nieobecności spowodowała konieczność zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie obwinionego T.S. za winnego tego, że pełniąc funkcję obrońcy z urzędu oskarżonego A.K. w sprawie o sygn. VIII K 81/11 przed Sądem Rejonowym dla Warszawy ? Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny, adw. T.S. był nieobecny na rozprawach w dniach 7 sierpnia 2014 r., 17 października 2014 r., 14 stycznia 2015 r. oraz 14 kwietnia 2015 r., nie zawiadomił sądu o niemożności wzięcia udziału w ww. rozprawach, jak również, mimo zobowiązania przez sąd pismem z dnia 2 lutego 2015 r., nie udzielił na nie odpowiedzi, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Biorąc pod uwagę poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne i przeprowadzone powyżej rozważania, Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznający środek odwoławczy nie uwzględnił odwołania obwinionego, dokonując jedynie w ramach kontroli odwoławczej na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie opisu czynu.
Ze względów powyższych Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak w sentencji.