Orzeczenie WSD z dnia 26 stycznia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.G. na skutek odwołania obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 2 sierpnia 2018 r., SD 56/17,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
zmienia zaskarżone orzeczenie w pkt. 1 w części dotyczącej orzeczonego zakazu wykonywania patronatu w ten sposób, że za podstawę orzeczenia przyjmuje art. 81 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze i obniża zakaz wykonywania patronatu na okres 1 roku,
obwinioną zwalnia od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.
UZASADNIENIE
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokat M.G., obwiniając ją to, że w piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2015 r. w sprawie V Nsm 437/14, prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, reprezentując wnioskodawcę A.S., ujawniła pozaprocesowe pertraktacje pojednawcze prowadzone z udziałem adwokatów stron, zawarte w wiadomościach poczty elektronicznej, poprzez dołączenie do ww. pisma procesowego wydruków powyższych wiadomości z poczty elektronicznej, a tym samym naruszyła i pogwałciła poufność pertraktacji pozasądowych i zasadę tajemnicy adwokackiej, tj. o czyn z art. 80 ustawy ? Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2, § 6, § 8, § 19 ust.1, 2 i 3 oraz § 33 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Orzeczeniem z dnia 2 sierpnia 2018 r. wydanym w sprawie SD 56/17, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie uznał adw. M.G. za winną tego, że w piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2015 r. w sprawie V Nsm 437/14 prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, reprezentując wnioskodawcę A.S., ujawniła pozaprocesowe pertraktacje pojednawcze prowadzone w udziałem adwokatów stron, zawarte w wiadomościach poczty elektronicznej poprzez dołączenie do ww. pisma procesowego wydruków powyższych wiadomości z poczty elektronicznej, a tym samym naruszyła i pogwałciła poufność pertraktacji pozasądowych i zasadę tajemnicy adwokackiej, czym dopuściła się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 19 ust. 1 i 3 oraz § 33 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył jej karę pieniężną w wysokości dwukrotności minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełnienia czynu dyscyplinarnego. Na podstawie pkt. 1 lit. a i b uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego sąd I instancji obciążył obwinioną kosztami postępowania.
Od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie odwołanie złożyła obwiniona, zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej kary jako rażąco niewspółmiernie surowej, która nie uwzględnia [takich] okoliczności sprawy, jak:
faktu, iż obwiniona działała w ochronie interesu reprezentowanej klientki,
faktu, iż konieczność złożenia korespondencji wynikała z przedstawiania przez pełnomocnika strony przeciwnej nieprawdziwych informacji w toku postępowania, co prowadziło do wprowadzenia w błąd sądu prowadzącego postępowanie,
faktu, iż obwiniona nie brała udziału w pozasądowych pertraktacjach, a pertraktacje te dotyczyły innego postępowania,
faktu, iż w sprawie o zbliżonym stanie faktycznym wydane zostało postanowienie o braku podstaw do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, a których uwzględnienie skutkować powinno przyjęciem, iż w sprawie wystąpił wypadek mniejszej wagi, a w konsekwencji umorzeniem postępowania.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie obwinionej okazało się częściowo zasadne i doprowadziło do zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczonego zakazu patronatu poprzez znaczne obniżenie czasu trwania tego zakazu.
Odnosząc się szczegółowo do odwołania, stwierdzić należy, iż pomimo braku wskazania przez obwinioną zakresu zaskarżenia, odwołanie należy uznać za skierowane przeciwko karze. Obwiniona bowiem oprócz podniesionego zarzutu rażącej niewspółmierności kary nie podnosiła innych zarzutów przewidzianych w art. 438 k.p.k., stosowanym z mocy art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż wymierzona kara nosi cechy rażącej surowości, skutkujące [koniecznością] jej obniżenia (pomimo braku wniosku w tym zakresie), bądź umorzeniem postępowania przy przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nastąpił wypadek mniejszej wagi.
Wymierzając obwinionej karę pieniężną, sąd I instancji rozważył w sposób prawidłowy wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, nie naruszając dyrektyw przewidzianych w art. 53 k.k., stosowanym z mocy art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Sąd I instancji wymierzając karę pieniężną w wysokości dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełnienia czynu dyscyplinarnego, miał na względzie zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające, a także właściwości i warunki osobiste obwinionej, jej dotychczasową niekaralność.
Podzielić należy pogląd sądu I instancji, iż waga popełnionego deliktu przemawia za orzeczeniem stosownie dolegliwej kary. Prowadzone bowiem pertraktacje objęte są tajemnicą adwokacką. Ujawnianie zatem informacji pozaprocesowych pertraktacji jest równoznaczne z ujawnieniem tej szczególnej tajemnicy, co oznacza, że przewinienie należy do najcięższych znanych deontologii zawodu adwokata.
Nietrafny zatem jest pogląd skarżącej, iż działanie ochrony interesu klientki, konieczność złożenia korespondencji będącej wynikiem przedstawiania przez pełnomocnika strony przeciwnej nieprawdziwych informacji, wprowadzających w błąd Sąd prowadzący postępowanie oraz fakt, iż obwiniona nie brała udziału w pertraktacjach skutkuje przyjęciem, iż w niniejszej sprawie wystąpił wypadek mniejszej wagi, konsekwencją czego powinno być umorzenie postępowania. Wbrew twierdzeniom obwinionej w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi, albowiem szkodliwość czynu obwinionej nie można uznać za obiektywnie niską i znikomą, a tylko w takim wypadku byłaby możliwość umorzenia postępowania przy uznaniu, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi. Czyn obwinionej wymaga reakcji dyscyplinarnej. Natężenie bowiem szkodliwości dla samorządu adwokackiego jest wysokie, uchybiające godności i podważające zaufanie do zawodu adwokata.
Jako rażąco surowy natomiast Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał orzeczony wobec obwinionej zakaz patronatu na okres lat trzech. W tym zakresie orzeczenie Sądu zostało zmienione. Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, że wystarczającą dolegliwością dla obwinionej będzie zakaz patronatu na okres jednego roku. Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone okoliczności, uznać należy, iż dolegliwość wymierzonej obwinionej kary nie przekracza stopnia winy i jest adekwatna do stopnia dyscyplinarnej szkodliwości czynu, a zakaz patronatu na okres jednego roku spełni wszystkie cele, jakie mają być osiągnięte.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznający odwołanie podziela stanowisko Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie zarówno w zakresie ustaleń faktycznych, które to zostały poddane wnikliwej analizie, jak i wyprowadzonych wniosków oraz orzeczonej kary.
Powoływanie się przez obwinioną na treść postanowienia Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 18 maja 2018 r., wydanego w sprawie RG/Og 109/18 jest bezzasadne. Słusznie bowiem wskazał sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż stan faktyczny w powoływanej przez obwinioną sprawie był całkowicie odmienny i pozostawał poza dyspozycją § 33 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Mając na względzie przeprowadzone wyżej rozważania, Wyższy Sąd Dyscyplinarny, rozpoznając środek odwoławczy uwzględnił odwołanie obwinionej, uznając jako częściowo zasadne w zakresie orzeczonego zakazu patronatu.