Orzeczenie WSD z dnia 25 lutego 2017 r.

Adwokat D.B. został oskarżony o to, że w dniu 29 grudnia 2014 roku sporządził i skierował za pośrednictwem sądu II instancji do Sądu Najwyższego kasację od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi, w której w miejsce rzeczowej argumentacji, użył pod adresem sędziego (?) sformułowań uchybiających powadze sądu i godności zawodu adwokata, poprzez umieszczenie w wywodach słów obraźliwych o treści ?każdy człowiek kończący szkołę podstawową posiada umiejętność dodawania liczb trzycyfrowych, zatem w przypadku Sędziego Sprawozdawcy musiało dojść do przemijających zaburzeń psychicznych?, wobec czego ?wyrok został wydany przez osobę niezdolną do orzekania Sędziego Sądu Okręgowego X?. W konsekwencji przeprowadzonego postępowania sąd I instancji uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę pieniężną w kwocie 2.000 zł, obciążając go także zryczałtowaną opłatą w wysokości 1.000 zł tytułem kosztów postępowania. (?)
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
(?) w całości Wyższy Sąd Dyscyplinarny podzielił wnioski odwołania Rzecznika Dyscyplinarnego. Zarówno wniosek o orzeczenie dodatkowej kary zakazu wykonywania patronatu, jak również przeproszenia pokrzywdzonej w pełni zasługiwał na uwzględnienie. Biorąc pod uwagę zarówno sam czyn obwinionego, jak również jego zachowanie w toku postępowania (absolutną bezrefleksyjność i podtrzymywanie swojego stanowiska) uznać należy, iż jest to osoba, która absolutnie nie daje rękojmi prawidłowego sprawowania obowiązków patrona. Osoba taka winna wykazywać się szczególnymi cechami zarówno wiedzy merytorycznej, jak również poziomu etyki i przestrzegania zasad godności zawodu. Zachowanie obwinionego wyraźnie wskazuje, że wykonywanie przez niego funkcji patrona byłoby ze szkodą dla potencjalnych aplikantów adwokackich.
Z kolei biorąc pod uwagę sposób naruszenia dóbr pokrzywdzonej zasadny jest także wniosek o jej przeproszenie. Określenia użyte przez obwinionego nosiły charakter uwłaczający i obraźliwy dla Sędzi Sądu Okręgowego. Sposób ich wyrażenia bez wątpienia naruszał jej dobre imię i poczucie godności, stąd obowiązek przeproszenia jak najbardziej winien zostać orzeczony.
Generalnie podnieść należy, iż niedopuszczalne i zdumiewające jest postępowanie obwinionego, który w nadzwyczajnym środku zaskarżenia pozwala sobie na zawieranie wypowiedzi, jak opisane w zarzucie. Jeszcze bardziej zastanawiający jest fakt, iż obwiniony do chwili obecnej absolutnie nie zmienił swojego zdania i w toku całego postępowania forsuje pogląd, że jego twierdzenia były zasadne i trafne. Adwokat formułując pisma procesowe winien zachować umiar i oględność. W żaden sposób zachowania obwinionego nie można tłumaczyć ? jak próbuje to sam czynić ? ochroną interesów czy dobra klienta. O ile istotnie występowały uchybienia w orzeczeniu, na które wskazuje obwiniony, to winne one być zaskarżone w sposób przewidziany przepisami prawa bez zawierania sformułowań uwłaczających i obraźliwych. Wobec powyższego Wyższy Sąd Dyscyplinarny doszedł do wniosku, iż zasadne będzie także uzupełnienie orzeczenia poprzez zarządzenie podania treści orzeczenia do publicznej wiadomości poprzez publikację w miesięczniku ?Palestra?. Powyższe ma na celu dodatkowe napiętnowanie postępowania obwinionego, a także częściową formę realizacji obowiązku nałożonego w ust. 2 orzeczenia, tj. obowiązku przeproszenia pokrzywdzonej.