Orzeczenie WSD z dnia 25 lutego 2017 r.
Po analizie zgromadzonego materiału dowodowego nie ma wątpliwości, że adwokat C.P. popełnił przewinienie dyscyplinarne. Obwiniony naruszał uchwały organów adwokatury dotyczące rozwiązania Zespołu Adwokackiego w K. oraz wprowadzał sądy i klientów w błąd co do tego, że rozwiązany Zespół Adwokacki nadal istnieje. (?) Sąd I instancji ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które w zakresie swej wiarygodności nie budziły wątpliwości. Należy podzielić ocenę zgromadzonego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Dyscyplinarny Kujawsko-Pomorskiej Izby Adwokackiej. Również Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie miał żadnych zastrzeżeń co do wiarygodności dokumentów, które w wystarczający sposób pozwalały na wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie.
Jest bezsporne, że z dniem 11 maja 2010 roku Zespół Adwokacki w K. został rozwiązany. Uchwała Prezydium NRA utrzymała w mocy stosowną uchwałę ORA w Płocku. Po tej dacie adw. C.P. powinien wskazać, w jakiej formie będzie nadal wykonywał zawód. Kwestia ta miała znaczenie dla ustalenia początkowej daty popełnienia przez obwinionego deliktu dyscyplinarnego. Przyjęcie w pierwotnym zarzucie dnia 1 stycznia 2010 roku było błędne wobec daty podjęcia uchwały przez Prezydium NRA.
Postępowanie administracyjne, jakie toczyło się później, nie może mieć znaczenia dla oceny sytuacji prawnej Zespołu Adwokackiego w K. i odpowiedzialności dyscyplinarnej adw. C.P. Należy podnieść, że uchwała Prezydium NRA z dnia 11 maja 2010 roku nie została zaskarżona do sądu administracyjnego. Natomiast obwiniony złożył wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy i kwestionował odmowną uchwałę Prezydium NRA. Nie zmienia to faktu, że uchwała Prezydium NRA z dnia 11 maja 2010 roku była ostateczna i adw. C.P. powinien się jej podporządkować.
W tym miejscu należy przyznać skarżącemu [rację], że Zespół Adwokacki w K. posiadał osobowość prawną do czasu zakończenia likwidacji. Nie oznacza to jednak, że możliwe było dalsze wykonywanie zawodu adwokata w ramach rozwiązanego Zespołu Adwokackiego.
Pomimo uchwał organów adwokatury obwiniony przyjmował nowe sprawy w imieniu rozwiązanego Zespołu Adwokackiego i podawał sądom nieprawdziwe informacje, co do istnienia Zespołu Adwokackiego w K. Obwiniony doprowadził do sytuacji, w której sądy miały wątpliwości, czy adw. C.P. posiada uprawnienia do reprezentowania swych klientów. W ten sposób obwiniony podrywał zaufanie do zawodu adwokata. Ponadto mógł narazić klientów na negatywne skutki takiego zachowania i doprowadzić do nieważności postępowań sądowych, w których występował.
Zachowanie adw. C.P. wypełniło znamiona § 11 i § 63 ZZEAiGZ. Obwiniony naruszał uchwały organów adwokatury i wprowadzał sądy w błąd. Adw. C.P. podniósł w odwołaniu zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego. Obwiniony powoływał się na okoliczność, że pomimo prawomocnej uchwały o rozwiązaniu Zespołu Adwokackiego w K., posiadał on osobowość prawną i nadal istniał. Ponadto wskazywał, że o ostatecznej decyzji dotyczącej Zespołu Adwokackiego ? wyroku NSA z dnia 7 grudnia 2012 roku, II GSK 1233/12, dowiedział się w dniu 6 lutego 2013 roku, kiedy doręczono mu orzeczenie. Jak stwierdzono wyżej, podniesione okoliczności nie mogą mieć wpływu na ocenę zachowania obwinionego. Ustalenie prawidłowego stanu faktycznego w niniejszej sprawie nie było skomplikowane, ponieważ wystarczająca była analiza zgromadzonych w aktach dokumentów. (?)
Na koniec Wyższy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę na kwestię wymierzonej kary. Przyjętą praktyką orzeczniczą jest stosowanie kar adekwatnych do charakteru zarzucanego czynu. W niniejszej sprawie orzeczenie kary nagany było zbyt surowe. Nie można pominąć okoliczności, że adw. C.P. działał w pełnej świadomości, że Zespół Adwokacki w K. nie istnieje. Pomimo tego przyjmował nowe sprawy i składał do sądów pisma w imieniu Zespołu Adwokackiego podając nieprawdziwe informacje. Z drugiej jednak strony należy wziąć pod uwagę ograniczenie stawianego obwinionemu zarzutu. Ponadto w sprawie pojawiły się okoliczności łagodzące, przemawiające za zmianą orzeczonej kary. Należy w całości podzielić wywody uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dotyczące tej kwestii. Adw. C.P. ostatecznie wskazał, w jakiej formie będzie wykonywał zawód adwokata po rozwiązaniu Zespołu Adwokackiego. Z tych względów Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał za właściwe orzeczenie kary upomnienia.