Orzeczenie WSD z dnia 25 czerwca 2022 r. (5)

Sygn. akt: WSD 52/22

ORZECZENIE

Dnia 25 czerwca 2022 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:  SWSD adw. Beata Chadaj (spraw.)

Członkowie:         SWSD adw. Jadwiga Banaszewska

                               SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Bartłomieja Gawrona

oraz  protokolanta: adw. Mateusza Sokolnickiego

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 16 marca 2022 r., sygn. SD 44/20

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 Ustawy Prawo o Adwokaturze

orzeka:

I.               Zmienia zaskarżone orzeczenie w punkcie I ten sposób, że w miejsce kary jednego roku zawieszenia w czynnościach zawodowych wymierza obwinionemu adw. XY karę pieniężną w wysokości 3.375,00 zł.

II.             W pozostałym zakresie zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy.

III.           Nie obciąża obwinionego kosztami postępowania przed Sądem II instancji.  

WSD 52/22

UZASADNIENIE

           Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2020 roku o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie po zapoznaniu się z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego złożonym przez Okręgową Radę Adwokacką w Warszawie dotyczącym adw. XY postanowił wszcząć dochodzenie dyscyplinarne w sprawie naruszenia zasad etyki adwokackiej przez adw. XY.

           Wnioskiem z dnia 24 kwietnia 2020 roku skierowanym do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie wniósł o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi XY prowadzącemu Kancelarią Adwokacją przy ul. XXX o to, że w  okresie od 15.03.2012 roku do 15.09.2019 roku w W. naruszył zasady etyki adwokackiej w ten sposób, że pomimo kierowanych wezwań do uregulowania należności zaniechał opłacania obowiązkowych składek OC w wysokości obowiązującej na podstawie umów generalnych podpisanych przez Naczelną Radę Adwokacką z właściwymi firmami ubezpieczeniowymi na kolejne okresy rozliczeniowe w łącznej wysokości 4585zł, a tym samym wykorzystując treści tych umów zobowiązujących właściwe izby adwokackie do opłacania należnych za adwokata składek w sposób naruszający zasady koleżeństwa i lojalności ? uzyskiwał bezpłatnie zgodne z przepisami prawa w tym treścią art. 8 ustawy ? Prawo o adwokaturze, obowiązkowe ubezpieczenie OC na koszt Izby Adwokackiej w Warszawie, z narażeniem członków wyżej wymienionej izby na niemożność realizacji przez tę izbę innych zadań samorządowych, przy czym powyższe zaniechania sprzeczne były z treścią uchwał Izb Adwokackich w Warszawie ? określających corocznie termin i sposób zapłaty przez adwokata składki OC to jest czyny z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z  § 1 ust.1 i 3, §5, §31 ust.1 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

         Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 16 marca 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt: SD 44/20 uznał obwinionego adwokata XY winnym popełnienia zarzuconego mu deliktu dyscyplinarnego i na podstawie art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze z zw. z § 1 ust.1 i 3, §5, §31 ust.1 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i na podstawie art. 81 ust.1 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu adwokatowi XY karę 1 (jednego) roku zawieszenia w czynnościach zawodowych, a także na podstawie art. 81 ust. 3 ustawy Prawo o adwokaturze orzeczono wobec obwinionego adwokata XY zakaz wykonywania patronatu na okres lat 2(dwóch).  W pkt. 3 i 4 orzeczono o kosztach postępowania dyscyplinarnego.

           Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się obwiniony składając w dniu 20 kwietnia 2022 roku odwołanie, w którym zaskarżył orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie zarzucając mu: naruszenie przepisów postępowania tj. art. 93b ustawy o adwokaturze przez rozpoznanie sprawy pomimo złożenia przez obwinionego wniosku o jej odroczenie; błąd w ustalenia faktycznych przez uznanie obwinionego za winnego deliktu dyscyplinarnego popełnionego w takiej formie i treści jak określona w zarzucie a także zarzucił orzeczenie rażąco surowej kary. W związku z postawionymi zarzutami obwiniony XY wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania albo o dokonanie stosownych ustaleń i zmian.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył co następuje  :

Zgodnie z treścią art. 95h ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje sprawę w granicach odwołania, bierze jednak z urzędu pod rozwagę naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów o postępowaniu.
W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły okoliczności uzasadniające wzięcie z urzędu pod rozwagę naruszenia prawa materialnego czy też rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu, stąd rozpoznanie sprawy nastąpiło w granicach odwołania tj. w granicach postawionych zaskarżonemu orzeczeniu przez obwinionego i jego obrońców zarzutów.

Odnosząc się do odwołania  obwinionego Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie podzielił zarówno zarzutu co do naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art.93b ustawy o adwokaturze jak i zarzutu o nierozpoznaniu wniosku dowodowego i zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie prawidłowo przeprowadził postępowanie i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Wniosek o odroczenie rozprawy nie został poparty usprawiedliwieniem, z którego wynikałby brak możliwości stawiennictwa obwinionego na rozprawie, stąd też nie mógł zostać uwzględniony.  Należy też zgodzić się ,  że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu  z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z  § 1 ust.1 i 3, §5, §31 ust.1 oraz § 63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie podzielił jednak stanowiska Sądu Dyscyplinarnego w Warszawie w zakresie rodzaju wymierzonej  kary, którą w okolicznościach niniejszej sprawy uznał za rażąco surową.  Należy wprawdzie zgodzić się z tym, że nie regulowanie składek na obowiązkowe ubezpieczenie OC jest zachowaniem nagannym i prowadzi do konieczności poniesienia tego wydatku ze składek członkowskich innych Adwokatów, nie można jednak nie zauważyć, że składki z tego tytułu nie były  opłacane przez obwinionego od 2012roku i poza wezwaniami do  uregulowania zaległych składek,  aż do  6 grudnia 2019r., kiedy to Okręgowa Rada Adwokacka skierowała do Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie zawiadomienie o popełnieniu przewinienia dyscyplinarnego, nie podejmowano żadnych działań zmierzających bądź do wyegzekwowania należnych składek bądź do poniesienia odpowiedzialności dyscyplinarnej  przez obwinionego.  Brak reakcji ze strony władz samorządowych na zachowanie obwinionego nie jest oczywiście   okolicznością łagodzącą, jednak z pewnością miał wpływ na tak długi okres nieopłacania składek. Trudno zgodzić się również z poglądem, że zaleganie ze składkami korporacyjnymi i ich uregulowanie dopiero po podjęciu uchwały  o tymczasowym zawieszeniu w czynnościach zawodowych  stanowi uzasadnienie w zakresie wymiaru kary w przedmiotowym postępowaniu.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zmieniając orzeczenie w zakresie wymierzonej obwinionemu kary miał przede wszystkim na względzie fakt dotychczasowej niekaralności obwinionego, jego wiek i stan zdrowia. Jednocześnie wymierzenie obwinionemu kary pieniężnej, a nie kary upomnienia lub nagany,  zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, uwzględnia nie tylko stopień  szkodliwości  czynu  ale spełnia również cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, dając jednocześnie obwinionemu  możliwość dalszej pracy zawodowej i szansę na uregulowanie zobowiązań z tytułu zaległych składek i zmianę stosunku do uchwał samorządu adwokackiego , którego jest  członkiem.

W pozostałym zakresie orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie utrzymano w mocy ? Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela argumenty przemawiające za orzeczeniem w stosunku do obwinionego  zakazu wykonywania patronatu na okres 2 lat, co z mocy art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982r  Prawo o adwokaturze możliwe jest również  przy wymierzeniu kary pieniężnej.

W przedmiocie orzeczenia o kosztach  Wyższy Sąd Dyscyplinarny mając na uwadze wynik postępowania odwoławczego postanowił nie obciążać  obwinionego  kosztami postępowania za II instancję.

Hasła: obwiniony, naruszenie prawa, koszty, przewinienie dyscyplinarne, uzasadnienie.