Orzeczenie WSD z dnia 25 czerwca 2022 r. (2)

Sygn. akt: WSD 46/22

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 25 czerwca 2022 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. Beata Chadaj

Członkowie:         SWSD adw. Jadwiga Banaszewska

                               SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim (spraw.)

            

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Bartłomieja Gawrona

 

oraz  protokolanta: adw. Mateusza Sokolnickiego

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze z dnia 21 września 2021 r., sygn. SD 5/21

 

 

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 Ustawy Prawo o Adwokaturze

 

orzeka:

      I.         Zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy.

2. Na podstawie pkt 1c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciąża obwinionego adw. XY zryczałtowanymi kosztami postępowania w wysokości 1.000 zł na rzecz Izby Adwokackiej w Zielonej Górze.

 

 

 

 

Sygn. akt WSD 46/22

 

 

 

 

 

U z a s a d n i e n i e

 

 

Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze złożył do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi XY , obwiniając o to, że:

 

- w okresie od czerwca 2015 r. i nadal wykonuje zawód adwokata niezgodnie z art. 4a Ustawy prawo o adwokaturze, tj. nie prowadząc kancelarii adwokackiej, nie będąc członkiem zespołu adwokackiego ani w spółce wymienionej w rzeczonym artykule, nie stosuje się do Regulaminu wykonywania zawodu adwokata w kancelarii indywidualnej lub w spółkach, przyjętego uchwałą NRA 54/2009 z dnia 12 września 2009 r. pkt. 9-11, tekst jednolity przyjęty uchwałą nr 109/2013 NRA z dnia 12 listopada 2013 r., przy czym wykonywał czynności zawodowe niezgodnie z najlepszą wolą i wiedzą, wbrew zasadzie uczciwości,

 

tj. o czyn z §2, §8 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 Ustawy prawo o adwokaturze.

 

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze orzeczeniem z dnia 21 września 2021 r., wydanym w sprawie, sygn. akt SD 5/21 uznał obwinionego adw. XY za winnego  czynu zarzucanego mu wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i za to na podstawie art. 81 ust, 1 pkt. 1 Ustawy prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę upomnienia.

 

           Jednocześnie Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze tym samym orzeczeniem na podstawie art. 95l ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze i na podstawie pkt. 1 a i b uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. nr 23/2017 obciążył obwinionego XY na rzecz Izby Adwokackiej w Zielonej Górze kosztami postępowania w kwocie 2000 złotych.

 

Obwiniony adw. XY od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze z dnia 21 września 2021 r. w ustawowym terminie odwołanie wniósł obwiniony XY zaskarżając orzeczenie w całości zarzucając naruszenie:

 

1/ art. 4a ustawy Prawo o adwokaturze poprzez niesłuszne uznanie, iż do

    wykonywania zawodu adwokata w kancelarii adwokackiej konieczne

    jest uzyskanie wpisu do CEIDG lub Krajowego Rejestru Sądowego;

 

2/ art. 4b ustawy Prawo o adwokaturze poprzez niesłuszne jego

    zastosowanie w sytuacji, w której w niniejszej sprawie nie zachodzi

    żadna z sytuacji opisana w przedmiotowym przepisie;

 

3/ art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze poprzez niesłuszne jego

    zastosowanie w sytuacji, w której obwiniony nie dopuścił się

    jakiegokolwiek postepowania sprzecznego z prawem, zasadami etyki lub

    godności zawodu adwokata, obwiniony nie naruszył swych obowiązków

    zawodowych;

 

4/ art. 4 i art. 17 ustawy Prawo przedsiębiorców poprzez niesłuszne

    uznanie, iż adwokat musi posiadać status przedsiębiorcy;

 

5/ §2 i §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu poprzez

    niesłuszne uznanie, iż obwiniony nie stosował się do obowiązujących

    uchwał i innych decyzji władz adwokatury; nie kierował się zasadami 

    ustalonymi w uchwałach władz samorządu adwokackiego, w

    orzecznictwie dyscyplinarnym oraz w normach zwyczajowo przyjętych

    przez środowisko adwokackie, w sytuacji w której żadne zasady nie

    narzucają na adwokata obowiązku posiadania statusu przedsiębiorcy;

 

6/ §8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu poprzez

    niesłuszne zastosowanie w sytuacji, w której wszelkie czynności

    zawodowe obwiniony wykonywał  według najlepszej woli i wiedzy z

    należytą uczciwością, sumiennością i gorliwością; ponadto stale

    podnosząc kwalifikacje zawodowe i dążąc do utrzymania wysokiej

    sprawności zawodowej, a orzeczenie Sądu nie przedstawia

    jakichkolwiek okoliczności, które świadczyłyby o naruszeniu w/w

    paragrafu;

 

7/ pkt. 9, 10 i 11 Uchwały nr 54/2009 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia

    12 września 2009 r. w sprawie Regulaminu wykonywania zawodu

    adwokata w kancelarii indywidualnej lub w spółkach poprzez uznanie,

    iż obwiniony nie wypełnił obowiązków związanych z wykonywaniem

    zawodu adwokata.

 

Podnosząc powyższe zarzuty obwiniony adw. XY wniósł o uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

 

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury zważył, co następuje:

 

           Odwołanie obwinionego adw. XY nie zasługuje na uwzględnienie, a żaden z podniesionych zarzutów nie odniósł zamierzonego skutku. Pomimo braku sprecyzowania zarzutów, z  treści odwołania wynika, że obwiniony podnosi zarzut obrazy przepisów prawa materialnego mający wpływ na treść orzeczenia oraz częściowo kwestionuje ustalenia faktyczne.

 

           W wyniku kontroli odwoławczej Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdza , iż Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze dokonał oceny dowodów zebranych w sprawie w sposób swobodny, nie wykraczając poza obiektywną ich przekazywalność, wyznaczoną granicami art. 7 k.p.k. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób dokładny, a zgromadzone dowody Sąd poddał wnikliwej analizie, wyprowadzając jedyne możliwe do wyprowadzenia wnioski.

Przede wszystkim wskazać należy, że w motywach zaskarżonego orzeczenia Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów, wyjaśniając, którym  dał wiarę i z jakiej przyczyny.

Słusznie zatem Sąd I instancji w pierwszej kolejności rozważył kwestię czy obwiniony adw. XY prowadzi czynności adwokackie w ramach indywidualnej kancelarii. W tym zakresie podzielić należy ustalenia Sądu I instancji, że obwiniony wypisany jest na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Zielonej Górze, posiada numer nadany Uchwałą Okręgowej Rady Adwokackiej ? xxx oraz ma wyznaczoną siedzibę zawodową w Z.G przy ul. yyy. Prawidłowym jest również ustalenie, iż obwiniony reprezentując pozwanych, wskazuje, iż działa jako adwokat, przy czym z danych teleadresowych podmiotu wynikają jedynie dane spółki z ograniczoną odpowiedzialnością  - xyx. sp. z o.o. Spółka D.P, mającą tożsamą siedzibę jak adres podany  przez obwinionego, co wynika z znajdującego się w aktach sprawy sprzeciwu od wyroku zaocznego w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w Cz.

W oparciu o powyższe oraz opierając się na wyjaśnieniach obwinionego zawartych w piśmie z dnia 4 czerwca 2020 r., iż świadczy on w imieniu własnym pomocy prawnej na zasadzie przyjmowania spraw z urzędu, natomiast faktury stwierdzające przyjęcie zlecenia w miejscu sprzedawcy mają wymieniony podmiot - xyx. sp. z o.o. Spółka D.P, ustalenia faktyczne Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze należy uznać za prawidłowe. Nie budzi bowiem wątpliwości, że w zakresie działalności właściwiej dla indywidulanej kancelarii adwokackiej, obwiniony nie wykonuje czynności właściwych dla obrotu gospodarczego, jakim jest uzyskiwanie dochodu, wystawienie dowodów księgowych, jak również dokonywanie czynności techniczno-biurowych, albowiem podmiotem występującym  jest spółka. Sytuacja taka jest niezgodna  w pierwszej kolejności z przepisami ustawy Prawo przedsiębiorców, które to jako przepisy powszechnie obowiązujące mają zastosowanie przy prowadzeniu indywidualnych kancelarii adwokackich. Zgodnie z art. 4 Prawa przedsiębiorców ? przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Wyżej przytoczony przepis, ani żaden inny przepis wynikający z ustawy Prawo przedsiębiorców nie wyłącza z pod jego regulacji działalności adwokackiej, prowadzonej w formie organizacyjnej przewidzianej w art. 4a ustawy Prawo o adwokaturze. Uzupełnieniem tego założenia jest art. 17 ustawy Prawo przedsiębiorców, a z obu przytoczonych przepisów wynika, że działalność gospodarczą, jaką niewątpliwie jest działalność usługowa świadczona przez adwokata, można rozpocząć w dniu złożenia wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Prowadzenie działalności adwokackiej, jako działalności osobistej adwokata, bez zgłoszenia jej do ewidencji stanowi naruszenie w/w przepisu i bez znaczenia jest fakt, że czynności techniczne wykonywane są przez spółkę, albo fakt, że adwokat nie zatrudnia pracowników. Istotne znaczenie ma świadczenie usług w ramach wykonywanego zawodu w sposób zorganizowany i ciągły.

Mając na względzie wyżej przytoczone rozważania, podniesione zarzuty obrazy art. 4 i art. 17 ustawy Prawo przedsiębiorców należy uznać  za bezzasadne.

 

Jako nietrafny należy również uznać zarzut naruszenia art. 4a i art. 4b ustawy Prawo o adwokaturze, przy czym zwrócić należy uwagę, iż wyżej powoływany przepis oraz art. 4 i art. 17 ustawy Prawo przedsiębiorców nie stanowią podstawy skazania  obwinionego. Podstawą prawną bowiem jest art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z §2, §8 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

Nie budzi jednak wątpliwości, że obwiniony naruszył przepis art. 4a ustawy Prawo o adwokaturze i w świetle powyższego jako trafne należy uznać ustalenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze, że doszło do wyczerpania regulacji art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w związku z §2, §8 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

Nietrafny jest zatem podniesiony w odwołaniu zarzut, że obwiniony swoim działaniem nie naruszył §2, §8 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. W tym miejscu podzielić należy ustalenia Sądu I instancji, które to Wyższy Sąd Dyscyplinarny przyjmuje jako własne.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów wskazać należy, iż §2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu odwołuje się do obowiązków kierowania przez adwokata zasadami wynikającymi z uchwał władz samorządu adwokackiego, orzecznictwa dyscyplinarnego, a także norm zwyczajowych przyjętych przez środowisko adwokackie. Z norm zwyczajowych przyjętych przez środowisko adwokackie, regulujących zasady prowadzenia kancelarii indywidualnej, wynikają cechy charakterystyczne działalności prowadzonej jako kancelaria adwokacka, a przede wszystkim w postaci świadczenia usług, ich ciągłości i powtarzalności, co generuje obowiązek zgłoszenia takiej działalności właściwym organom. Błędny zatem jest pogląd obwinionego, iż środowisko adwokackie dopuszcza możliwość prowadzenia kancelarii adwokackiej bez wpisu do ewidencji.

 

Istotną kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ocena czy obwiniony powinien prowadzić indywidulną kancelarię adwokacją w oparciu o zgłoszenie jej do Centralnej Ewidencji Gospodarczej oraz czy tez może tego zaniechać.

Zgodnie z §8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu zachowanie obwinionego należy uznać jako niesumienne i nieuczciwe z uwagi na to, że pomimo prowadzenia spraw w charakterze pełnomocnika stron, występując w procesach jako adwokat, wszelkie formalności, w tym wystawianie rachunków, przerzucał na spółkę z  ograniczoną odpowiedzialnością, której był wspólnikiem. Powyższe wprowadza w błąd klientów, co do tego z jakim podmiotem mają zwartą umowę, kto ponosi ewentualną odpowiedzialność. Umowa klienta z pełnomocnikiem powinna w sposób przejrzysty wskazywać z kim jest zawierana, gdzie adwokat ma siedzibę oraz kto jest wystawcą faktury.

Obwiniony wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu, naruszył również swoim zachowaniem  §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu poprzez niedochowanie obowiązków wynikających z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Doszło również do naruszenia zasad wynikających z Uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej ? Regulaminu wykonywania zawodu adwokata w kancelarii indywidualnej lub w spółkach.

Bezzasadny jest również zarzut, iż obwiniony od dnia 19 kwietnia 2021 r. zmienił formy wykonywania zawodu adwokata, co ma wskazywać, iż od tej daty  wykonuje zawód zgodnie z art. 4a ustawy Prawo o adwokaturze, a Sąd I instancji pominął tą okoliczność. Wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia odniósł się do tej kwestii i rozważał ewentualną zmianę opisu czynu, przy czym po ujawnieniu odpisu KRS, załączonego do materiału dowodowego, słusznie przyjął, iż warunkiem prowadzenia działalności w tej formie organizacyjnej jest prowadzenie przez spółkę wyłącznie usług prawnych, a z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Z treści bowiem odpisu KRS wynika, iż zakres działalności spółki jest szeroki (xxx pozycje rodzajów działalności).

 

Dokonując zatem prawidłowych ustaleń faktycznych, nie naruszając przepisów przywoływanych w odwołaniu oraz podnoszonych zarzutów, Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż obwiniony popełnił delikt dyscyplinarny polegający na  tym, że w okresie od czerwca 2015 r. i nadal wykonuje zawód adwokata niezgodnie z art. 4a ustawy Prawo o adwokaturze, tj. nie prowadząc kancelarii adwokackiej, nie będąc członkiem zespołu adwokackiego ani w spółce wymienionej w rzeczonym artykule, nie stosuje się do Regulaminu wykonywania zawodu adwokata w kancelarii indywidualnej lub w spółkach, przyjętego uchwałą NRA 54/2009 z dnia 12 września 2009 r. pkt. 9-11, tekst jednolity przyjęty uchwałą nr 109/2013 NRA z dnia 12 listopada 2013 r., przy czym wykonywał czynności zawodowe niezgodnie z najlepszą wolą i wiedzą, wbrew zasadzie uczciwości, tj. o czyn z §2, §8 oraz §63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 Ustawy prawo o adwokaturze.

 

           Biorąc pod uwagę poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne
i przeprowadzone powyżej rozważania, Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznający środek odwoławczy  nie uwzględnił odwołania obwinionego adw. XY, utrzymując zaskarżone orzeczenie w mocy.

 

           O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o pkt. 1c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.

 

Hasło: ocena dowodów, odpowiednie stosowanie k.p.k., odpowiednie stosowanie przepisów k.p.k., uzasadnienie, obwiniony, przewinienie dyscyplinarne, przewinienie zawodowe.