Orzeczenie WSD z dnia 25 czerwca 2022 r.
Sygn. akt: WSD 44/22
ORZECZENIE
Dnia 25 czerwca 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Beata Chadaj
Członkowie: SWSD adw. Jadwiga Banaszewska
SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim (spraw.)
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Bartłomieja Gawrona
oraz protokolanta: adw. Mateusza Sokolnickiego
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania pokrzywdzonej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie z dnia 8 października 2021 r., sygn. SD 6/21
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 Ustawy Prawo o Adwokaturze
orzeka:
I. Zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy.
II. Koszty postępowania w przejmuje na rachunek Izby Adwokackiej w Olsztynie.
Sygn. akt WSD 44/22
U z a s a d n i e n i e
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Olsztynie złożył do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adw. XY, obwiniając o to, że:
- poprzez swoje postępowanie, które mogło poniżyć ją w opinii publicznej i poderwać zaufanie do zawodu adwokata, dopuściła się uchybienia Zasad Etyki i Godności Zawodu Adwokata polegającym na tym, że działając w K. w dniu 17 marca 2020 r. wystosowała pisemne wezwanie, doręczone zawiadamiającej XX w dniu 20 marca 2020 r. w którym to wezwaniu użyła gróźb polegających na tym, że w przypadku , gdy wezwana nie usunie skutków dokonanego naruszenia dóbr osobistych jej mocodawców, a także nie zaniecha w przyszłości publikacji materiału prasowego naruszającego dobra osobiste jej mocodawców, zostanie zainicjowane wobec niej postępowanie karne,
tj. w sprawie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z §1 ust. 2 i 3 oraz §7, §14, §16 oraz §17 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Olsztynie orzeczeniem z dnia 8 października 2021 r., wydanym w sprawie, sygn. akt SD 6/21 uznał obwinioną adw. XY za winną czynu zarzucanego jej wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i za to na podstawie art. 81 ust. 1, pkt. 1 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionej karę upomnienia.
Jednocześnie Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Olsztynie tym samym orzeczeniem na podstawie art. 95l ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze zwolnił obwinioną XY od kosztów postępowania.
Od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie z dnia 8 października 2021 r. w ustawowym terminie odwołanie wniosła obwiniona XY zaskarżając orzeczenie w całości.
Pokrzywdzona XX nie sprecyzowała zarzutów, kwestionując częściowo ustalenia faktyczne oraz rozstrzygnięcie o karze.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury zważył, co następuje:
Odwołanie pokrzywdzonej XX nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesione zarzuty, w tym zarzut rażącej niewspółmierności kary, nie odniosły zamierzonego skutku.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury nie podziela argumentacji pokrzywdzonej dotyczącej oceny materiału dowodowego oraz dokonanych ustaleń faktycznych. Odwołanie w tej części stanowi jedynie subiektywną ocenę materiału dowodowego dokonanego przez pokrzywdzoną.
W wyniku kontroli odwoławczej Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdza, iż Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Olsztynie dokonał oceny dowodów zebranych w sprawie w sposób swobodny, wyznaczony granicami art. 7 k.p.k., nie wykraczając poza obiektywną ich przekazywalność. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób dokładny, a zgromadzone dowody Sąd I instancji poddał wnikliwej analizie, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych, które Wyższy Sąd Dyscyplinarny przyjmuje jako własne.
Nie budzi zatem wątpliwości, że obwiniona adw. XY swoim postępowaniem popełniła zarzucane jej przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z §1 ust. 2 i 3 oraz §7, §14, §16 oraz §17 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i w tych granicach Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznawał odwołanie.
Zarzuty pokrzywdzonej XX zmierzające do wyjaśnienia kwestii uzyskania prywatnego adresu pokrzywdzonej nie były przedmiotem niniejszego postępowania. Nadto materiały z akt sprawy dotyczące czynu opisanego w pkt. 2 zarządzenia o podjęciu czynności sprawdzających zostały wyłączone przez Rzecznika Dyscyplinarnego do odrębnego postępowania dyscyplinarnego postanowieniem z dnia 19 października 2020 r.
Odnosząc się do kolejnych zarzutów Wyższy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę, iż z ustaleń faktycznych Sądu I instancji wynika, że zarówno okoliczności popełnienia czynu, jak i wina obwinionej adw. XY nie budzi wątpliwości. Bezspornym zatem w niniejszej sprawie jest, iż obwiniona działając w K. w dniu 17 marca 2020 r. wystosowała pisemne wezwanie, doręczone pokrzywdzonej XX w dniu 20 marca 2020 r. w którym to wezwaniu użyła gróźb, polegających na tym, że w wypadku, gdy wezwana nie usunie skutków dokonanego naruszenia dóbr osobistych jej mocodawców, a także nie zaniecha w przyszłości publikacji materiału prasowego naruszającego dobra osobiste jej mocodawców, zostanie zainicjowanie wobec niej postępowanie karne, co stanowi przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z §1 ust. 2 i 3 oraz §7, §14, §16 oraz §17 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
W świetle powyższego rozważania pokrzywdzonej XX stanowiące analizę wyjaśnień obwinionej wraz z żądaniem wskazania dokumentu, w którym obwiniona przyznaje się do winy są bezzasadne.
W tym miejscu ponownie należy zwrócić uwagę, iż kwestia winy obwinionej adw. XY została rozstrzygnięta przez Sąd I instancji w oparciu o dokonane ustalenia faktyczne, które podziela Wyższy Sąd Dyscyplinarny. Wobec prawidłowych ustaleń faktycznych oraz wyprowadzenia wniosku, iż obwiniona popełniła delikt dyscyplinarny, podnoszona w odwołaniu kwestia nieprzyznawania się obwinionej do popełnienia zarzucanego przewinienia nie ma znaczenia. Wyjaśnienia bowiem obwinionej podlegały ocenie Sądu I instancji. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że oskarżony w procesie karnym, a w przypadku toczącego się postępowania dyscyplinarnego ? obwiniony, w ramach swoich uprawnień może przyznawać się do winy, bądź nie, a w wypadku przyznawania się do winy nie ma żadnego obowiązku udawadniania tego faktu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury nie podziela argumentacji pokrzywdzonej, iż wymierzona wobec obwinionej adw. XY kara nosi cechy rażącej łagodności. Wymierzona kara jest adekwatna do okoliczności popełnienia przewinienia, stopnia zawinienia i postawy obwinionej.
Działanie obwinionej należy uznać za naganne z etycznego punktu widzenia. Przewinienie jakiego dopuściła się obwiniona stanowi oczywiste naruszenie obowiązków zawodowych, narusza zasady etyki adwokackiej i obowiązek przestrzegania określonych zasad. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego jednak wymierzona wobec obwinionej kara upomnienia nie nosi cechy rażącej łagodności. Uwzględnia wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, a w szczególności właściwości i warunki osobiste obwinionej. Wymierzona obwinionej kara zatem jest adekwatna do stopnia zawinienia i niewątpl