Orzeczenie WSD z dnia 24 września 2022 r. (2)

Sygn. akt: WSD 53/22

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 24 września 2022 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

 w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. dr Witold Kabański

Członkowie:         SWSD adw. Kazimierz Banasiak (spraw.)

                            SWSD adw. Wiesław Wolski

          

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Adama Sadzińskiego

 

oraz  protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw.  XY z odwołania obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. SD 56/19

 

na podstawie art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. oraz punktu 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego

orzeka:

I.                   utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. SD 56/19,

II.                zasądza od obw. adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem II instancji.

 

 

syg. akt WSD 53/22

 

          Orzeczeniem z dnia 25.01.2022 Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie / dalej  SDIAW / obwiniona XY została uznana winna popełnienia  przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym , że w okresie od 8.10.2018 do 20.03.2019 podjęła się jako pełnomocnik z wyboru powoda X prowadzenia sprawy o podwyższenie alimentów przeciwko Y w sprawie przed Sądem Rejonowym w C.  i prowadziła ją  w okresie od 08.10.2018  do 4 lutego  2019  pomimo , iż uprzednio przed tym samym Sądem w sprawie wcześniej udzieliła pomocy prawnej Y w sprawie o alimenty dopuszczając się   czynu sprzecznego  z zasadami etyki oraz godności zawodu , jak również naruszyła swoje obowiązki zawodowe  tj o czyn z art. 80 Ustawy Prawo o Adwokaturze  w zw. z § 1 pkt.2 oraz § 22 lit.  ? a?. i ?c? Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej  i Godności Zawodu .

              Obwinioną ukarano karą pieniężną w wysokości  trzykrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę wg stanu w toku 2018 .

Orzeczono także zakaz wykonywania patronatu na okres 1 roku obciążając obwinioną także zryczałtowanymi kosztami postępowania dyscyplinarnego .

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zbadał powiadomienia stron o terminie sprawy odwoławczej : obwiniona odebrała zawiadomienie w dniu 26.08/22 , a pokrzywdzony  / podwójne awizo / w dniu 12.09.2022 r.

Zestawiając  daty czynów zarzucanych obwinionej z datą wszczęcia postępowania przez Rzecznika  Dyscyplinarnego oraz z datą  orzekania w sprawie  odwoławczej wykluczony jest zarzut przedawnienia czynów z art. 88 Prawa o Adwokaturze .

 

            SDIAW ustalił w zakresie stanu faktycznego , iż obwiniona XY w sprawie przez Sądem Rejonowym Wydział Rodzinny i Nieletnich w C. reprezentowała Y w sprawie z powództwa jego syna  X/ rep. przez przedstawiciela ustawowego XX/  o podwyższenie alimentów .

            W czasie prowadzenia tej sprawy obwiniona działała w charakterze radcy prawnego.

Sprawa ta zakończyła się ugodą stron zawartą przez strony na rozprawie w dniu 20.03.2019 r.

 

            Obwiniona w dniu 08.10.2018 r. przyjęła od X pełnomocnictwo w sprawie ?o alimenty , zabezpieczenia alimentów , podwyższenia alimentów ? przeciwko Y.

Dalsze fragmenty uzasadnienia orzeczenia SDIAW  wskazuje , iż reprezentując  X w sprawie obwiniona  podważała argumenty Y wskazane w odpowiedzi na pozew w zakresie dochodów i  zawnioskowała jako dowód m.in k  x , y  zawierające protokół posiedzenia  załączając jego  fotokopię .

Obwiniona przyznała , iż w dniu 8.11.2018 r. zadzwonił do niej Y przypominając jej , iż  kilka lat wstecz reprezentowała jego także w sprawie o alimenty przeciwko synowi X. Informację od Y obwiniona  potraktowała jako ? groźbę ? zawiado-

mienia Rady Adwokackiej  i sama od siebie zawiadomiła o tej rozmowie Rzeczników Dyscyplinarnych Izb Adwokackich w Częstochowie i Warszawie .

          Z tych okoliczności SDIAW wywiódł wniosek , iż obwiniona była w pełni świadoma , iż podejmując się prowadzenia sprawy  o alimenty z powództwa X uprzednio reprezentowała Y.

Tak sytuacja miała miejsce  a także w  tok. w/w sprawy  , a na pewno już od dnia  8/11/2018 r. , kiedy miała miejsce jej rozmowa telefoniczna z Y

W  momencie przyjmowania pełnomocnictwa od X do prowadzenia sprawy działała w charakterze adwokata .

         Ustalono także , że obwiniona prowadząc sprawę w przedmiocie alimentów przeciwko Y/ pokrzywdzonemu w sprawie dyscyplinarnej / upoważniła  aplikantkę radcowską  do wglądu do akt sprawy wskazując , iż robi to jako pełnomocnik pokrzywdzonego , czyli  Y, który w sprawie był jej przeciwnikiem procesowym w sprawie alimentacyjnej .  

           Powyższy stan faktyczny SDIAW ustalił z dowodów wskazanych w pkt 11. uzasadnienia orzeczenia , przy czym należy podkreślić , że Sąd I Instancji miał do dyspozycji akta spraw  i przeanalizował dokumenty źródłowe .

 

Wyższy Sąd  Dyscyplinarny podziela  ustalenia  faktyczne SDIAW i przyjmuje je jako własne w  całości .

W tym miejscu już należy także zaakcentować , że zawarty zarzut braku dokonania przez Sąd I Instancji własnych ustaleń nie znajduje żadnego uzasadnienia po zestawieniu go z treścią uzasadnienia orzeczenia tego Sądu i argumentów wskazanych w pkt. 2 - 16 oraz z zawartością akt sprawy .

 

                  Orzeczenie SDIAW zostało zaskarżone przez  obwinioną  z nadrzędnym zarzutem naruszenia prawa materialnego / art. 80 p.o.a./ poprzez uznanie podlegania odpowiedzialności dyscyplinarnej  adwokata za czyn popełniony w roku 2018 na szkodę Y w sytuacji , gdy w roku 2012 reprezentowała go jako radca prawny , a nadto gdyby odpowiedzialność karna mogła mieć miejsce , to  czyn popełniony w roku 2012 uległ przedawnieniu .

               Skarżąca w konsekwencji powyższego zrzutu postawiła zarzut procesowy z art. 17 § 1 pkt . 11 kpk utrzymując o zaistnieniu okoliczności wyłączającej ściganie .

Konsekwencją  obu powyższych zarzutów  jest wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji .

 

               Adw. XY postawiła w ostatniej kolejności także  zarzut wymierzenia kary rażąco niewspółmiernej z wnioskiem  o  zamianę kary pieniężnej / 3 x minimalne wynagrodzenie z roku 2018 / na krę nagany , a w domyśle także o wyeliminowanie kary zakazu patronatu na okres 1 roku.

 

Odwołanie obwinionej   jest całkowicie bezzasadne  zarówno w zakresie zarzutu naruszenia prawa materialnego jak i procesowego .

 

W pierwszej kolejności jako najdalej idący rozpoznano zarzut z art. 80 Prawa o Adwokaturze dot. braku podlegania odpowiedzialności dyscyplinarnej wobec faktu , iż w roku 2012  obwiniona reprezentowała Y występując w charakterze radcy prawnego .

         W tym zakresie należy wskazać , że wskutek regulacji zawartej w art. 95 n Prawa o Adwokaturze w sprawach w niej nieuregulowanych należy stosować w postępowaniu dyscyplinarnym przepisy Kodeksu Karnego / rozdziały I - III / oraz Kodeks Postępowania Karnego w sytuacji , skoro Prawo o Adwokaturze nie reguluje zasad odpowiedzialności karnej .

W świetle art. 6 kk    ? czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie kiedy sprawca działał lub zaniechał działania do którego był zobowiązany .?

         Przenosząc powyższe na stan faktyczny  tej sprawy należy podkreślić , że obwinionej nie zarzucono  dokonania deliktu w roku 2012 , kiedy to działała w charakterze rady prawnego jako pełnomocnik Y. , lecz w  okresie od  08.10.2018. do 20 marca 2019 r. tj występowania    przeciwko niemu  w roli adwokata w charakterze pełnomocnika jego syna X.

Status zawodowy  obwinionej w roku 2012 r. nie ma więc żadnego znaczenia faktycznego i prawnego dla postawionych jej zarzutów  -  z akt osobowych adw. XY, które Sąd przeanalizował wynika bezspornie. , że  w latach 2018/2019  była ona czynnym zawodowym adwokatem i sama ona tego nie kwestionuje .

Podkreślić należy , że regulacja zawarta w art. 80 Prawo o Adwokaturze w tej konkretnej sprawie jest ściśle związana z zapisem  § 22 pkt. ? a? Kodeksu Etyki Adwokackiej  ,który wprost zakazuje podjęcia się  ? prowadzenia sprawy ani udzielania pomocy prawnej , jeżeli udzielił  wcześniej pomocy prawnej stronie przeciwnej w tej samej  sprawie  lub z nią związanej .. ?.

Z zapisu § 22 w/w Kodeksu wynika także , iż status zawodowy / radca prawny czy adwokat / jest prawnie  całkowicie obojętny  , bo istotny jest  jedynie fakt wcześniejszego udzielenia pomocy prawnej stronie przeciwnej  przez osobę  wykonującą zawód adwokata  w momencie popełnienia deliktu .

Dla czynnego zawodowo adwokata hipotetycznie  delikt taki maiłby miejsce także w sytuacji , gdyby obwiniona w roku 2012  nawet nie była radcą prawnym .

Istotnym bowiem  jest , czy jako adwokat udzieliła pomocy prawnej  ?swojemu  ówczesnemu ? klientowi   , a następnie podjęła się prowadzenia sprawy przeciwko niemu w sprawie z  nią związanej . 

           W przypadku obwinionej  dwie sprawy tj . z roku 2012 i   z  2018/2019  są sprawami  przedmiotowo takimi samymi i ze sobą związanymi , skoro w obu przypadkach ich przedmiotem jest żądanie alimentacyjne  i bezspornie nawet dla obwinionej występowała ona w nich po przeciwnych stronach .

Nie można  też  podważać , że obwiniona czyniła   to nieświadomie , skoro w dniu dniu 8.11.2018 Y? przypomniał ? jej , iż w roku 2012 występowała w charakterze jego pełnomocnika , co odebrała ona jako grożenia jej postępowaniem dyscyplinarnym i sama o tym zdarzeniu poinformowała Rzeczników Dyscyplinarnych Izb Adwokackich w Częstochowie i Warszawie .

        W takiej sytuacji zarzut naruszenia prawa materialnego jest oczywiście bezzasadny .

Naturalną konsekwencja jest także bezzasadność zarzutu z art. 17 § 1 pkt. 11 kpk , bo dla czynnego zawodowo adwokata nie jest okolicznością wyłączająca ściganie naruszenie zakazu występowania przez adwokata przeciwko swojemu ? ówczesnemu ? klientowi tylko dlatego , że uprzednio reprezentował go jako radca prawny .

 

         Bezzasadny jest także zarzut zawarty w pkt. 3 odwołania oparty przepisach Prawa o Adwokaturze   tj : na art. 86 / bezprzedmiotowy /, 86 a / dotyczy postępowania dowodowego przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym - również bezprzedmiotowy /  .

Ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego podlegają  zarzuty za art. 89. w/w ustawy .

Jednak   jak wskazano powyżej   Wyższy Sąd Dyscyplinarny w całości jako swoje uznaje ustalenia Sąd I Instancji  wraz ze sposobem oceny zgromadzonego materiału dowodowego . 

Zawarty w odwołaniu zarzut z pkt. 3 jest bardzo lakoniczny . Skarżąca z jednaj strony zrzuca brak poczynienia własnych ustaleń , brak postępowania dowodowego , gdy tymczasem uzasadnienie Sądu I Instancji w pkt. 2-16 w sposób niezwykle precyzyjny dokonuje ustaleń faktycznych ze wskazaniem dowodów na podstawie których je dokonano .

Co ważne , nie można zasadnie podnosić  , że pominięto dowody wskazywane przez obwinioną albo jej wyjaśnienia .

Sąd I Instancji dokonał analizy akt spraw.

Z  akt tych ustalono , że obwiniona wskutek odpowiedzi na pozew Y powołując się na udzielone jej do sprawy jego pełnomocnictwo poleciła aplikantowi wykonanie fotokopii dokumentów z tej sprawy w celu zwalczania jego argumentów w sprawie. 

Uwzględniono  jako dowód  także pisma obwinionej kierowane do Rzeczników Dyscyplinarnych Izb Adwokackich w Częstochowie i Warszawie , nie pominięto faktu , iż w sprawie strony zawarły ugodę , nie został zakwestionowany fakt działania obwinionej w roku 2012 w charakterze radcy pranego i  dokonano oceny tych okoliczności, którą skarżąca kwestionuje i do tego w skutkach sprowadza się jej zarzut odwoławczy .

Uwzględniono także wyjaśnienia obwinionej uznając , że korespondują one z materiałem dowodowym poza stwierdzeniem , że w momencie przyjmowania sprawy nie pamiętała , iż uprzednio prowadziła sprawę Y o alimenty .

           W świetle powyższego zarzut z pkt. 3 odwołania można oceniać jedynie jako polemikę obwinionej z  analizą oceny zgromadzonego materiału dowodowego . Nie można  zasadnie  stawiać zarzutu braku swobodnej oceny materiału dowodowego - przeciwnie  bardzo szczegółowe uzasadnienie Sąd I Instancji wskazuje na obiektywną ocenę całości materiału dowodowego  i uzasadnienie zajętego stanowiska , natomiast  odrębną kwestią jest ,  iż obwiniona materiał ten ocenia  inaczej .