Orzeczenie WSD z dnia 24 listopada 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. R.L. z odwołania obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 19 września 2017 r., SD 17/17,
na podstawie art. 437 par. 2 k.p.k. i art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
zmienia zaskarżone orzeczenie w pkt. 1 i obwinionego uniewinnia od zarzucanego mu czynu,
uchyla pkt 3 i 4 zaskarżonego orzeczenia,
kosztami postępowania obciąża Izbę Adwokacką w Katowicach.
UZASADNIENIE
Adw. R.L. został obwiniony o to, że dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym, że prowadząc sprawę XXI K 51/13 przed Sądem Okręgowym w Katowicach, mając wiedzę w dniu 19 grudnia 2016 r. o terminie kolejnych rozpraw wyznaczonych na styczeń 2017 r., dopiero pismem złożonym w dniu 9 stycznia 2017 r. wniósł o odroczenie tych rozpraw, a czynności celem ustanowienia substytuta w sprawie podjął dopiero po otrzymaniu z Sądu Okręgowego w Katowicach pisma z dnia 12 stycznia 2017 r. o odmowie odroczenia rozprawy, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 30, § 41, § 49, § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Orzeczeniem z dnia 19 września 2017 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach, w sprawie SD 17/17 uznał obwinionego adwokata R.L. za winnego popełnienia wykroczenia dyscyplinarnego polegającego na tym, że prowadząc sprawę XXI K 51/13 przed Sądem Okręgowym w Katowicach, mając wiedzę w dniu 19 grudnia 2016 r. o terminie kolejnych rozpraw wyznaczonych na styczeń 2017 r., dopiero pismem złożonym w dniu 9 stycznia 2017 r. wniósł o odroczenie tych rozpraw, a czynności celem ustanowienia substytuta w sprawie podjął dopiero po otrzymaniu z Sądu Okręgowego w Katowicach pisma z dnia 12 stycznia 2017 r. o odmowie odroczenia rozprawy, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 41, § 49, § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to, na mocy przepisu art. 80 w zw. z art. 81 ust 1 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze, wymierzył obwinionemu karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres trzech miesięcy; uniewinnił adwokata R.L. od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 30 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu; na mocy art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzekł dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na okres 2 lat; zasądził od obwinionego R.L. kwotę 1.000 zł na rzecz Izby Adwokackiej w Katowicach tytułem kosztów postępowania.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach ustalił, co następuje:
W dniu 23 stycznia 2017 r. do Okręgowej Rady Adwokackiej w Katowicach wpłynęło zawiadomienie z Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 stycznia 2017 r. o tym, że w dniu 18 stycznia 2017 r. na rozprawę w sprawie XXI K 51/13 nie stawił się adwokat R.L., po tym jak w dniu 9 stycznia 2017 r. złożył do Sądu wniosek o odroczenie terminów rozpraw w ww. sprawie wyznaczonych na dni 18, 19, 20 i 26 stycznia 2017 r. z powodu urlopu. W zawiadomieniu Sąd dodatkowo wskazał, iż przedmiotowa sprawa dotyczy 24 oskarżonych, czas tymczasowego aresztowania przekraczał dwa lata, a postępowanie toczy się od 2013 r. Adw. R.L. udał się na urlop wypoczynkowy w czasie, w którym wyznaczono pod rząd cztery terminy rozpraw, a ustanowił pełnomocnika substytucyjnego, który jak sam oświadczył, był nieprzygotowany do prowadzenia obrony, a pełnomocnictwo substytucyjne przyjął jedynie dla podtrzymania wniosku o odroczenie i złożenie oświadczenia.
Sąd Dyscyplinarny ocenił, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz ustalony na jego podstawie stan faktyczny daje podstawy do stwierdzenia, iż adw. R.L. naruszył zasady ujęte w § 41, § 49 i § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i tym samym uznał adwokata R.L. za winnego zarzucanych mu czynów tamże określonych. Jednocześnie Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do uznania adwokata R.L. za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 30 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Sąd Dyscyplinarny ocenił, że obwiniony planując urlop we wrześniu 2016 r. mógł spodziewać się, iż w czasie urlopu trwającego od dnia 16 stycznia 2017 r. do 26 stycznia 2017 r. może zostać wyznaczona rozprawa i w związku z tym zaistnieje konieczność zastępstwa substytucyjnego. Obwiniony nieobecny na rozprawie w dniu 29 listopada 2016 r. wiedział, że otrzyma z Sądu pisemne zawiadomienie o kolejnych terminach rozpraw i mógł się spodziewać, że będzie ich więcej niż jeden, gdyż w listopadzie 2016 r. odbyły się co najmniej dwa terminy. Obwiniony nie podjął żadnych działań po dniu 29 listopada 2016 r. celem ustalenia, czy i na kiedy zostały wyznaczone kolejne terminy rozpraw. Zawiadomienie z Sądu o kolejnych terminach rozpraw datowane na dzień 6 grudnia 2016 r. odebrał dopiero w dniu 19 grudnia 2016 r., po dwukrotnym awizowaniu. W ocenie Sądu obwiniony mógł podjąć starania celem znalezienia substytuta o wiele wcześniej niż po otrzymaniu pisemnego zawiadomienia z Sądu z dnia 3 grudnia 2016 r., a które odebrał dopiero 19 grudnia 2016 r. Zdaniem Sądu Dyscyplinarnego obwiniony nienależycie czuwał nad przebiegiem sprawy, gdyż nie monitorował jej przebiegu, nie dowiadywał się po dniu 29 listopada 2016 r. o kolejnych terminach. Tym samym obwiniony zbyt późno podjął czynności zmierzające do ustanowienia pełnomocnika substytucyjnego i jego merytorycznego przygotowania do sprawy, co znalazło odzwierciedlenie w przebiegu rozprawy w dniu 18 stycznia 2017 r., kiedy to zastępca obwinionego oświadczył, iż jest nieprzygotowany do udziału w rozprawie i prowadzenia obrony, oraz że podtrzymuje wniosek o odroczenie rozprawy. Wskazane zachowania obwinionego doprowadziły, zdaniem Sądu, do sytuacji, w której oskarżeni nie byli należycie reprezentowani w sprawie i pozostawieni sami sobie, co naruszyło fundamentalną zasadę zaufania w relacji adwokat ? klient i rozprawa wyznaczona na dzień 18 stycznia 2017 r. nie mogła się odbyć. W ocenie Sądu wskutek zachowania obwinionego doszło do rażącego naruszenia przez obrońcę obowiązków procesowych.
Wymierzając obwinionemu karę, Sąd Dyscyplinarny wskazał, że katalog kar, jakimi dysponuje sąd dyscyplinarny, ujęty został w art. 81 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Mając na uwadze ciężar gatunkowy deliktu dyscyplinarnego popełnionego przez obwinionego, liczbę przewinień oraz wcześniejszą wielokrotną karalność obwinionego, Sąd wykluczył orzeczenie kar najłagodniejszych, tj. kary upomnienia lub nagany. Kara ta nie byłaby dotkliwa, czego nie można byłoby pogodzić z wagą dokonanych przez obwinionego naruszeń zasad etyki. Przy czym wymierzona obwinionemu kara mieści się, zdaniem Sądu, w dolnej granicy dopuszczalnej wysokości kary zawieszenia w czynnościach zawodowych i zakazu wykonania patronatu. W ocenie Sądu Dyscyplinarnego taka dotkliwość kary jest uzasadniona okolicznościami sprawy.
Odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego wniósł obrońca obwinionego, w części obejmującej punkty 1, 3 i 4 orzeczenia zarzucając na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze:
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającą na braku w opisie przypisanego obwinionemu przewinienia dyscyplinarnego znamion przewinienia, które zostały wypełnione ustalonymi okolicznościami faktycznymi i naruszają przywołane jako podstawa ukarania normy deontologiczne wskazane w § 41, § 49 i § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającej na oddaleniu wniosku dowodowego obwinionego o dopuszczenie dowodu z treści zeznań świadków M.B. i W.S., klientów obwinionego, jako nie mającego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy (1) dowód taki zmierzał do potwierdzenia złożonych na rozprawie wyjaśnień obwinionego, że W.S., oskarżony w procesie przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie XXI K 51/13, na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. złożył oświadczenie o niewyrażeniu zgody na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obwinionego, wbrew wcześniejszym ustaleniom poczynionym z obwinionym, (2) obwinionemu zarzucano i przypisano w zaskarżonym orzeczeniu popełnienie przewinienia dyscyplinarnego kwalifikowanego z § 49 i § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, dotyczących stosunku do klientów (obowiązku czuwania nad przebiegiem sprawy oraz informowania klienta o jej postępach i wyniku, oparcia stosunku klienta do adwokata na zaufaniu),
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 86a ust. 2 zd. 2, art. 167 w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającej na zaniechaniu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy poprzez dopuszczenie z urzędu dowodu z przesłuchania świadka P.K. na okoliczności dotyczące potwierdzenia lub zaprzeczenia twierdzeniu obwinionego, że W.S., oskarżony w procesie przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie XXI K 51/13, na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. złożył oświadczenie o niewyrażeniu zgody na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obwinionego wbrew wcześniejszym ustaleniom poczynionym z obwinionym adwokatem R.L. oraz na okoliczność ewentualnego naruszenia przez obwinionego reguły deontologicznej wskazanej w § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
mogąca mieć wpływ na teść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 174, art. 393 § 1 i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającą na ujawnieniu na rozprawie oraz przyjęciu za jedną z podstaw orzeczenia treści pisma adw. R.L. z dnia 23 lutego 2017 r., skierowanego do Rzecznika Dyscyplinarnego przed wydaniem postanowień o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego oraz o przedstawieniu zarzutu popełnienia deliktu dyscyplinarnego,
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 167 w zw. z art. 366 § 1 i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającej na nieprzeprowadzeniu z urzędu dowodu z treści protokołów rozpraw Sądu Okręgowego w Katowicach z dni 18 i 26 stycznia 2017 r. na okoliczność przyczyn odroczenia rozprawy w dniu 18 stycznia 2017 r. oraz przyjęcia przez Sąd Okręgowy, w analogicznym stanie prawnym, możliwości prowadzenia rozprawy w dniu 26 stycznia 2017 r.,
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze), w szczególności art. 95l pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez oparcie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania dyscyplinarnego na przepisach uchwały nr 16/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 25 marca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, która uchylona została uchwałą nr 20/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 13 kwietnia 2017 r. i nie obowiązywała w dacie orzekania przez Sąd Dyscyplinarny.
Stawiając powyższe zarzuty, obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, wobec treści art. 95h oraz art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, których konsekwencją jest (poza wyjątkami wynikającymi z obu przywołanych ustaw) brak obowiązku sądu odwoławczego rozpoznania środka odwoławczego poza granicami podniesionych zarzutów.
Obrońca obwinionego zarzucił nadto zaskarżonemu orzeczeniu rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec obwinionego kary dyscyplinarnej zawieszenia w czynnościach zawodowych (art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze).
Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, obrońca obwinionego wniósł, aby Wyższy Sąd Dyscyplinarny: po uzupełnieniu (na podstawie art. 167, art. 366 § 1 w zw. z art. 458 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze) wadliwie przeprowadzonego przez Sąd Dyscyplinarny postępowania dowodowego poprzez przesłuchanie świadków M.B., W.S. i P.K. oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci protokołów rozpraw Sądu Okręgowego w Katowicach w sprawie XXI K 51/13 z dni 18 i 26 stycznia 2017 r., zmienił zaskarżone orzeczenie i uniewinnił obwinionego od popełnienia przypisanego mu przewinienia dyscyplinarnego.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obrońcy obwinionego R.L. zasługuje na uwzględnienie w zakresie zarzutu opisanego w punkcie 1 polegającego na naruszeniu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz w puncie 5 polegającego na naruszeniu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 24 listopada 2018 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny dopuścił dowody z dokumentów w postaci protokołów rozpraw Sądu Okręgowego w Katowicach w sprawie XXI K 5/13 z dnia 29 listopada 2016 r., z dnia 18 stycznia 2017 r. oraz z dnia 26 stycznia 2017 r., uzupełniając postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I Instancji, uwzględniając zarzut zawarty w punkcie 5 odwołania obrońcy obwinionego.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny za zasadny uznał zarzut naruszenia przez sąd I Instancji przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Przedmiotem postępowania dyscyplinarnego jest kwestia odpowiedzialności za postępowanie opisane w art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy działów I-III Kodeksu karnego (art. 95n pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze). Oznacza to, że przedmiotem odpowiedzialności dyscyplinarnej, analogicznie jak odpowiedzialności karnej, jest czyn rozumiany jako będące wytworem woli zachowanie człowieka przybierające postać działania lub zaniechania (R. Giętkowski, Odpowiedzialność dyscyplinarna w prawie polskim, Gdańsk 2013, s. 188-189; W. Kozielewicz, Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych i notariuszy, Warszawa 2012, s. 49-50; orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 27 czerwca 2015 r., WSD 52/15).
Zgodnie z treścią art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. stosowanym odpowiednio w postępowaniu dyscyplinarnym adwokatów (w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze) orzeczenie skazujące powinno zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu, tzn. zawierać komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy. Wprawdzie otwarta konstrukcja przewinień dyscyplinarnych (nieobowiązywanie zasady ustawowej określoności czynu) sprawia, że nie można przypisanego obwinionemu w postępowaniu dyscyplinarnym zachowania analizować pod kątem wypełnienia ?kompletu znamion? w rozumieniu wskazanym w powyżej przytoczonym wyroku, niemniej opis przypisanego mu przewinienia dyscyplinarnego musi precyzyjnie (choćby ze względów gwarancyjnych) przedstawiać te elementy jego zachowania, które, zakwalifikowane jako naruszenie standardów wynikających z reguł deontologicznych, jednoznacznie wskazują na powody, dla których uważa się je za delikt dyscyplinarny w świetle przyjętej kwalifikacji prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2018 r., SDI 1/18).
Obwiniony R.L. został uznany przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, stanowiącym, że udzielając substytucji koledze, adwokat obowiązany jest uczynić to w czasie umożliwiającym substytutowi należyte przygotowanie się do rozprawy oraz przekazać mu wszelkie potrzebne dokumenty i notatki. Adwokat powinien wykazać szczególną staranność wtedy, gdy zastępstwo zleca aplikantowi adwokackiemu.
W opisie czynu zarzucanego obwinionemu nie zostały przedstawione elementy jego zachowania, które zakwalifikowane zostały przez Sąd Dyscyplinarny jako naruszenie standardów wynikających z § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, jednoznacznie wskazujące na powody, dla których Sąd Dyscyplinarny uznał je za delikt dyscyplinarny w świetle przyjętej kwalifikacji prawnej. Opis czynu nie zawiera bowiem wskazania, które działania lub zaniechania obwinionego udzielającego substytucji aplikantowi adwokackiemu P.K. uznał Sąd za noszące znamiona przewinienia z § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Naruszenie zasady z § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, skutkiem którego w sprawie uczestniczy zastępca nieprzygotowany do jej prowadzenia, powodować może kumulatywne uchybienie także ogólnej zasadzie z § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, a to w związku z naruszeniem zasady sumienności zawodowej, czego Sąd Dyscyplinarny nie rozważył. Jeżeli zastępcą substytucyjnym adwokata jest aplikant, podwyższa to wymagany poziom staranności zawodowej oraz poszerza przedmiotowo zakres powinności spoczywającej na zlecającym zastępstwo adwokacie. W takim przypadku adwokata obowiązuje szczególna staranność, która rozciąga się na wszystkie aspekty zlecanej sprawy. Nie chodzi zatem wyłącznie o odpowiednie wyprzedzenie czasowe w udzieleniu informacji o zastępstwie oraz wyposażenie aplikanta w materiały sprawy, ale także dokładne jej omówienie i przygotowanie. Tymczasem w opisie czynu Sąd Dyscyplinarny nie odniósł się do żadnego ze znamion tak rozumianego przewinienia dyscyplinarnego i nie wskazał na czym polega naruszenie przez obwinionego obowiązków wynikających z udzielenia dalszego pełnomocnictwa. Obwinionemu zarzucono i finalnie zaskarżonym orzeczeniem przypisano w zakresie naruszenia § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, popełnienie przewinienia dyscyplinarnego sprowadzającego się w swoim opisie do tego, że podjął czynności celem ustanowienia substytuta w sprawie dopiero po otrzymaniu z Sądu Okręgowego w Katowicach pisma z dnia 12 stycznia 2017 r. o odmowie odroczenia rozprawy. Oczywistym jest, że taki opis przewinienia dyscyplinarnego nie jest opisem czynu obwinionego (będącego wytworem woli jego zachowania przybierającego postać działania lub zaniechania), o którym mowa w § 41 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Tymczasem jak wynika z oświadczenia aplikanta adwokackiego P.K. złożonego do protokołu rozprawy przed Sądem Okręgowym w Katowicach z dnia 18 stycznia 2017 r., nie zapoznał się on z aktami sprawy, nie był przygotowany do obrony i przyjął pełnomocnictwo substytucyjne od obwinionego jedynie w zakresie podtrzymania wniosku o odroczenie rozprawy i złożenia oświadczenia w zakresie braku zgody oskarżonych na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obwinionego. Wskazanych oświadczeń substytuta nie ocenił Sąd Dyscyplinarny z punktu widzenia naruszenia przez obwinionego obowiązku zachowania szczególnej staranności w zakresie przygotowania do zastępowania go w sprawie przez aplikanta adwokackiego i nie ujął tej oceny w opisie czynu.
Obwiniony R.L. został nadto uznany przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego opisanego w § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, stanowiącym, że adwokat jest obowiązany czuwać nad biegiem sprawy i informować klienta o jej postępach i wyniku. W opisie czynu zarzucanego obwinionemu brak jest jakiegokolwiek wskazania, jakie zachowania lub zaniechania uznał Sąd Dyscyplinarny za naruszające normę § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, a zatem które z zachowań obwinionego uznać należy za brak czuwania przez niego nad biegiem sprawy lub naruszające obowiązek informowania klienta. Nie wskazuje na znamiona czynu z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, a w szczególności naruszenie obowiązku czuwania nad biegiem sprawy opis zachowania obwinionego, że prowadząc sprawę przed Sądem Okręgowym w Katowicach, XXI K 51/13, mając wiedzę w dniu 19 grudnia 2016 r. o terminie kolejnych rozpraw wyznaczonych na styczeń 2017 r., dopiero pismem złożonym w dniu 9 stycznia 2017 r. wniósł o odroczenie tych rozpraw.
W opisie czynu zarzucanego obwinionemu nie zostały również wskazane znamiona ustawowe (działania lub zaniechania obwinionego), które zakwalifikowane zostały przez Sąd Dyscyplinarny jako naruszenie standardów wynikających z § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, nakazującego wypowiedzieć pełnomocnictwo, gdy z okoliczności wynika, że klient stracił do adwokata zaufanie. Wskazania i oceny zachowania obwinionego w zakresie zarzutu z § 51 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu brak jest również w uzasadnieniu orzeczenia.
Za niezasadny uznał Wyższy Sąd Dyscyplinarny zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez oddalenie wniosku dowodowego obwinionego o dopuszczenie dowodu z treści zeznań świadków M.B. i W.S., klientów obwinionego. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, z punktu widzenia zarzutów stawianych obwinionemu, okoliczność, czy W.S. uprzednio wyrażał zgodę na prowadzenie rozprawy pod jego nieobecność, bowiem nie wskazywał on na utratę zaufania do obwinionego, ani też na brak informowania go o postępach i wyniku sprawy.
Za niezasadny uznał Wyższy Sąd Dyscyplinarny zarzut naruszenia art. 86a ust. 2 zd. 2, art. 167 w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającej na zaniechaniu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy poprzez niedopuszczenie z urzędu dowodu z przesłuchania świadka P.K., bowiem jak wskazano wyżej nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczność, czy W.S. uprzednio wyrażał zgodę na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obwinionego, a nadto świadek P.K. nie posiada wiadomości w tym zakresie, skoro, jak oświadczył na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach w dniu 18 stycznia 2017 r., nie konsultował się on z oskarżonymi i przyjął pełnomocnictwo substytucyjne jedynie w zakresie złożenia oświadczenia o braku zgody oskarżonych na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obwinionego, co oznacza, że informację o braku zgody oskarżonego W.S. na prowadzenie rozprawy posiadał już w chwili przyjmowania substytucji od obwinionego.
Za niezasadny uznał Wyższy Sąd Dyscyplinarny zarzut naruszenia art. 174, art. 393 § 1 i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegające na ujawnieniu na rozprawie oraz przyjęciu za jedną z podstaw orzeczenia treści pisma adwokata R.L. z dnia 23 lutego 2017 r., skierowanego do Rzecznika Dyscyplinarnego przed wydaniem postanowień o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego oraz o przedstawieniu zarzutu popełnienia dyscyplinarnego. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2016 r., V KK 354/15, art. 174 k.p.k. nie zabrania wykorzystania, obok wyjaśnień, notatek urzędowych sporządzonych z tzw. rozpytania osoby, która następnie została przesłuchana w charakterze np. oskarżonego. Nie dochodzi wówczas do ?zastąpienia? dowodu w rozumieniu art. 174 k.p.k. Sąd Dyscyplinarny na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2017 r. odczytał pismo obwinionego R.L. z dnia 23 lutego 2017 r. skierowane do Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach, w którym obwiniony odnosi się do skargi Sądu Okręgowego w Katowicach, jednakże nie zastąpił w ten sposób wyjaśnień obwinionego. R.L. został przesłuchany w charakterze obwinionego na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2017 r., a zatem nie doszło do ?zastąpienia? dowodu w postaci wyjaśnień obwinionego w rozumieniu art. 174 k.p.k.
Uchybienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach polegające na naruszeniu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zakresie nie zawarcia dokładnego określenia przypisanych obwinionemu czynów, tzn. kompletu znamion każdego z przewinień, spowodowane zostało błędnym sformułowaniem zarzutu przewinienia dyscyplinarnego przez Rzecznika Dyscyplinarnego, a następnie powtórzone przez sąd I instancji. Mając na uwadze treść art. 414 § 1 zd. 2 oraz 17 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, nadto zaś fakt, iż orzeczenie zaskarżone zostało wyłącznie na korzyść obwinionego, co wobec treści art. 434 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 k.p.k. determinuje zakaz orzekania na niekorzyść obwinionego, wobec którego nie wniesiono środka odwoławczego na niekorzyść, w tym także zakaz takiej zmiany ustaleń faktycznych i opisu czynu poprzez uzupełnienie go o znamiona przewinienia dyscyplinarnego, których opis ten nie zawierał ? Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury nie mógł wydać innego orzeczenia niż zmienić zaskarżone orzeczenie w punkcie 1 i uniewinnić obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Skutkowało to uchyleniem zaskarżonego orzeczenia w puncie 3 i 4.
Wobec zmiany orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach i uniewinnienia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu kosztami postępowania obciążona została Izba Adwokacka w Katowicach.