Orzeczenie WSD z dnia 23 marca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. P.N. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie z dnia 27 czerwca 2018 r., SD 16/17,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie z dnia 27 czerwca 2018 r.,
na podstawie art. 58 pkt 5b i art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze i uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążyć obwinionego kosztami postępowania przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny Izy Adwokackiej w Lublinie orzeczeniem z dnia 27 czerwca 2018 r. w sprawie SD 16/17 uznał adwokata P.N. za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, które polegało na tym, iż nienależycie usprawiedliwił niemożność wzięcia udziału w rozprawie dnia 2 sierpnia 2016 r. w Sądzie Rejonowym w Skarżysku-Kamiennej, w toczącej się sprawie II W 944/15 oraz nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 20 września 2016 r. w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Kielcach w sprawie IX Ka 1997/16 oraz nienależycie usprawiedliwił niestawiennictwo na rozprawach w dniach 16 marca 2017 r. i 5 kwietnia 2017 r., a także nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r., i za to na zasadzie art. 18 ustawy ? Prawo o adwokaturze i § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu wymierzył mu karę nagany.
Ponadto Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie uznał Adwokata P.N. za winnego przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na tym, że dnia 16 maja 2016 r. w Skarżysku-Kamiennej zaniechał podejmowania czynności zawodowych przez to, że nie złożył niezwłocznie wniosku o ubezwłasnowolnienie, a także nie rozliczył się w sposób rzetelny z klientką B.W., i za to na zasadzie art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz § 50 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu wymierzył mu karę nagany.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie uznał również adwokata P.N. za winnego tego, że od maja 2014 r. do lutego 2017 r. w Skarżysku-Kamiennej nie informował swojej klientki H.K., będąc jej pełnomocnikiem o stanie sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym w Skarżysku-Kamiennej, I Ns 452/14, która została początkowo zawieszona na zgodny wniosek stron, a następnie umorzona, oraz został uznany za winnego tego, że nie wystawił pokwitowania na rzecz swojej klientki H.K., w związku z przyjętą kwotą z tytułu honorarium, tj. o czyn z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 49 i § 50 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to wymierzono mu również karę nagany.
Adwokat P.N. został uznany również za winnego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym, iż dnia 12 stycznia 2017 r. nienależycie wykonywał obowiązki adwokackie w ten sposób, że nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa na rozprawie w sprawie toczącej się w Sądzie Okręgowym w Kielcach, IX Ka 933/16, co skutkowało odroczeniem rozprawy, tj. o czyn z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to wymierzono mu karę upomnienia.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie uznał również adwokata P.N. za winnego przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 64 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, polegającego na tym, że w okresie od dnia 7 grudnia 2016 r. do dnia 20 czerwca 2017 r. w Lublinie nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku udzielenia żądanych wyjaśnień Okręgowej Radzie Adwokackiej w Lublinie. Za ten czyn wymierzono obwinionemu karę upomnienia.
Ponadto adwokat P.N. został uznany za winnego przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym, iż w dniach 13 marca 2017 r., 16 maja 2017 r., 29 czerwca 2017 r. w Siedlcach nienależycie wykonywał swoje obowiązki zawodowe w ten sposób, że w prowadzonej przez siebie sprawie przed Sądem Okręgowym w Siedlcach, I C 1336/16, nienależycie usprawiedliwił niemożność wzięcia udziału w rozprawach, a także nie zapewnił zastępstwa na rozprawach, co spowodowało konieczność odroczenia rozprawy, a w konsekwencji przedłużenia postępowania sądowego. Czyn ten zakwalifikowano jako przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 30 ust. 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, wymierzając mu karę upomnienia.
Na podstawie art. 84 ustawy ? Prawo o adwokaturze wyżej orzeczone kary połączono, orzekając karę łączną nagany, a ponadto obciążono obwinionego kosztami postępowania dyscyplinarnego.
Obwiniony adwokat P.N. od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie złożył odwołanie, zarzucając, iż sąd dyscyplinarny I instancji nie oparł skarżonego orzeczenia na wszystkich ujawnionych w sprawie dowodach, nie przeprowadził zawnioskowanych w sprawie dowodów, które miałyby wskazywać na brak zawinionego działania czy też zaniechania po stronie obwinionego, jak również zarzucił sprzeczność ustaleń faktycznych z wymową materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych w punktach 2 i 3 skarżonego orzeczenia.
Przy tak sformułowanych zarzutach obwiniony domagał się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Lublinie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia go od ?zarzutu dopuszczenie się zarzuconych mu przewinień dyscyplinarnych?.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie obwinionego nie mogło odnieść skutku w postaci uchylenia skarżonego orzeczenia bądź też jego zmiany i uniewinnienia.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie po przeprowadzeniu postępowania prawidłowo ustalił stan faktyczny, w części dotyczącej zarzutów niestawiennictwa na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Skarżysku-Kamiennej, przed Sądem Okręgowym w Kielcach, w sposób niebudzący wątpliwości wskazał, jakie dowody świadczyły o tym, że obwiniony nie stawił się na terminy rozpraw, bądź też nieprawidłowo lub w ogóle nie usprawiedliwił swojej nieobecności.
Przyjmując, iż obwiniony doznał określonego [uszczerbku] na zdrowiu w postaci kontuzji lewego podudzia i konieczności zabiegu medycznego i pobytu w szpitalu, nie zwalnia to obwinionego z obowiązku zapewnienia obsługi adwokackiej swoich klientów w sprawach będących w toku, jak również nie zwalnia to obwinionego z obowiązku poinformowania sądów przed terminami rozpraw o niemożności wzięcia udziału w rozprawie, z wnioskiem o usprawiedliwienie swojej nieobecności i odroczenie rozprawy. Obwiniony, prowadząc indywidualną kancelarię adwokacką zapewne korzysta z obsługi w postaci sekretariatu, jak również zapewne w swojej praktyce korzysta z instytucji zastępstwa substytucyjnego. Gdyby te formy pomocy adwokackiej były niewystarczające, to obwiniony winien zwrócić się niezwłocznie do Izby Adwokackiej w Lublinie z prośbą o wyznaczenie adwokata, który na czas jego choroby udzielałby pomocy i organizował zastępstwa.
Odnośnie zarzutu w sprawie braku rozliczenia się z B.W. oraz zwłoki w podejmowaniu czynności odnośnie złożenia wniosku o ubezwłasnowolnienie, to również [ustalenia] poczynione przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie w tym zakresie są prawidłowe. Nie było żadnych przeszkód, aby wystawić B.W. niezwłocznie przy zleceniu prowadzenia sprawy pokwitowania za pobrane honorarium, a także ? co wynikało z ustaleń z B.W. ? niezwłocznie opracować i złożyć wniosek o ubezwłasnowolnienie. Podane błędne adresy w pierwotnym wniosku, który został złożony z podpisem samej B.W. spowodował opóźnienie procesowania, a dalsze kroki podjęte przez obwinionego w postaci złożenia wniosku o zezwolenie na złożenie odpowiedniej kwoty do depozytu okazały się bezskuteczne, co potwierdza stanowisko Sądu Dyscyplinarnego, iż obwiniony miał możliwości rozliczenia się z B.W., a w każdym razie wydanie niezwłocznie potwierdzenia pobranej kwoty w związku z prowadzoną sprawą, której i tak w rezultacie nie prowadził.
Odnośnie ustaleń w przedmiocie zachowania się obwinionego w stosunku do swojej klientki H.K., to nie budzą wątpliwości ustalenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie, że po pobraniu kwoty na koszty prowadzenie sprawy obwiniony nie wystawił pokwitowania, pomimo iż klientka domagała się takiego pokwitowania.
Również prawidłowe jest ustalenie Sądu Dyscyplinarnego I instancji uznające, iż obwiniony nienależycie informował swoją klientkę H.K. o stanie prowadzonego postępowania o podział majątku dorobkowego, dopuszczając do jego umorzenia. Obwiniony, jako profesjonalny pełnomocnik, musiał wiedzieć, że postępowanie zawieszone na zgody wniosek stron po upływie 1 roku jest umarzane, jeżeli którakolwiek ze stron nie złoży wniosku o podjęcie postępowania. Nawet, gdyby klientka obwinionego ten termin przekroczyła i nie zdążyła załatwić mapki geodezyjnej stanowiącej projekt podziału nieruchomości, obwiniony, jako jej pełnomocnik, winien przed upływem terminu złożyć wniosek o podjęcie postępowania, a skoro tego nie zrobił, to nieprawidłowo czuwał nad przebiegiem postępowania. Ustalenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie nie budzą w tym zakresie żadnych wątpliwości.
Prawidłowe również są ustalenia dotyczące niedopełnienia obowiązku udzielania Okręgowej Radzie Adwokackiej w Lublinie wyjaśnień w określonym przez Okręgową Radę Adwokacką terminie.
W zakresie czynu opisanego w punkcie VI wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego prawidłowo przyjęto, iż w określonych terminach od marca do czerwca 2017 r. obwiniony nienależycie usprawiedliwiał niemożność udziału w rozprawach przed Sądem Okręgowym w Siedlcach w sprawie I C 1336/16. Nie może być trafny zarzut obwinionego, iż sąd I instancji pominął dowody wskazane przez obwinionego tym bardziej, iż obwiniony nie wskazał, jakie dowody przedstawił w postępowaniu dyscyplinarnym, które zostały pominięte przez sąd.
Nie można uznać za wystarczające twierdzenie obwinionego o wiadomości wysłanej za pomocą SMS-a do Rady Adwokackiej w bliżej nieokreślonym terminie, o bliżej nieokreślonej treści.
Nie może być również skuteczny zarzut sformułowany przez obwinionego o oddaleniu wniosku o wystąpienie do ZUS w Skarżysku-Kamiennej, czy w dniu absencji na rozprawie korzystał obwiniony ze zwolnienia lekarskiego. Nie może być też skuteczny zarzut, że Sąd Okręgowy w Kielcach o niestawiennictwie obwinionego zawiadamiał Okręgową Radę Adwokacką w Lublinie na skutek pomyłki, wynikającej z działania rutynowego. Nawet, jeżeli na terenie miasta Skarżysko-Kamienna brak jest lekarza sądowego, to przekazując sądowi informację o pobycie w szpitalu bądź dalszym leczeniu, które uniemożliwia udział w rozprawie, można i należy złożyć wniosek o umożliwienie potwierdzenia tej okoliczności przez lekarza sądowego w terminie późniejszym. Sąd prowadzący różne sprawy, gdzie występował obwiniony jako pełnomocnik strony lub obrońca, nie posiadał żadnych dokumentów przekazanych przez obwinionego, które mogłyby stanowić podstawę do usprawiedliwienia jego nieobecności i stąd też decyzja o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego z inicjatywy kilku sądów wydaje się być całkowicie usprawiedliwiona.
Rozpoznając odwołanie obwinionego co do zasady odpowiedzialności dyscyplinarnej Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozważał również, czy orzeczone kary odpowiadają stopniowi zawinienia i usprawiedliwionej dolegliwości. Nie znaleziono żadnych podstaw, aby te kary zmienić zwłaszcza, że w rezultacie orzeczona łączna kara nagany nie nosi cech surowości.
O kosztach orzeczono na podstawie stosownych przepisów ustawy ? Prawo o adwokaturze i uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.