Orzeczenie WSD z dnia 23 lutego 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. S.D.
z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie z dnia 8 stycznia 2018 r., SD 9/17,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy,
na podstawie art. 95l pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z pkt. 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądza od obwinionego S.D. na rzecz Izby Adwokackiej w Lublinie kwotę 1.000 zł tytułem kosztów za postępowanie przed sądem II instancji.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny w Lublinie orzeczeniem z dnia 8 stycznia 2019 r. uznał obwinionego adw. S.D. winnym tego, że w okresie od dnia 14 lipca 2016 r. do dnia 28 lipca 2016 r. w sposób nienależycie sumienny i gorliwy wykonywał obowiązki pełnomocnika pozwanej L.R. w sprawie Sądu Rejonowego Lublin ? Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, I C 2035/13, w ten sposób, że nie wniósł apelacji od wydanego w tej sprawie wyroku z dnia 20 maja 2016 r. bez uzyskania zgody klientki na zaniechanie wniesienia tego środka odwoławczego, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego dyspozycję art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 oraz § 56 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i wymierzył mu karę pieniężną w wysokości dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełniania przewinienia dyscyplinarnego, tj. w wysokości 3.700 zł.
W ocenie Sądu Dyscyplinarnego w Lublinie zebrany w sprawie materiał dowodowy w pełni dał podstawy do uznania, że adw. S.D. naruszył zasady etyki adwokackiej i godności zawodu, nie czuwając nad prawidłowym biegiem sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym Lublin ? Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, I C 2035/13, a nadto, pomimo braku zgody klientki, zaniechał wniesienia apelacji od wydanego w tej sprawie wyroku z dnia 20 maja 2016 r.
Zdaniem Sądu Dyscyplinarnego w Lublinie zachowanie adw. S.D. po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy Lublin ? Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku budzi duże zastrzeżenia i świadczy jednoznacznie o nieprawidłowym czuwaniu nad przebiegiem sprawy, a wniesienie apelacji od niekorzystnego dla strony orzeczenia jest obowiązkiem adwokata prowadzącego sprawę, zaś zaniechanie tej czynności stanowi naruszenie obowiązków zawodowych pełnomocnika stron. Sąd ten także wskazał, iż obowiązkiem adwokata jest również informowanie klienta o treści zapadłego orzeczenia, przysługujących środkach procesowych, przy czym obowiązek ten jest szczególnie doniosły, gdy chodzi o środek zaskarżenia od orzeczenia merytorycznie rozstrzygającego sprawę.
W ocenie Sądu Dyscyplinarnego w Lublinie zastrzeżenia do zachowania adw. S.D. budzi fakt, że mimo wydania niekorzystnego dla L.R. orzeczenia obwiniony nie tylko zaniechał złożenia apelacji w sprawie niniejszej, ale także nie poinformował swojej mocodawczyni, że doręczono mu odpis zapadłego wyroku wraz ze sporządzonym uzasadnieniem, tak, by mogła go sama zaskarżyć. Na uwagę zasługiwał fakt, że pokrzywdzona sama złożyła w dniu 23 maja 2016 r. stosowny wniosek o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem na adres jej zamieszkania, dokonując tej czynności wcześniej niż jej pełnomocnik, a obwiniony w sprawie. W tym stanie rzeczy profesjonalny pełnomocnik powinien mieć świadomość, w przeciwieństwie do samej strony, że Sąd doręcza pełnomocnikowi, a nie stronie, odpis orzeczenia z uzasadnieniem, co oznacza, że to na pełnomocniku jako profesjonaliście ciążą stosowne, zarówno procesowe, jak i korporacyjne ? wynikające z zasad etyki, obowiązki z tym związane.
Sąd I instancji ponadto wskazał, że niezaskarżenie wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin ? Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, mimo braku zgody klienta stanowi naruszenie norm zasad etyki i godności zawodu. Obowiązkiem adwokata w każdym postępowaniu jest uzyskanie zgody reprezentowanej strony na zaniechanie wniesienia środka odwoławczego, zaś biorąc pod uwagę krótkie terminy zawiązane z wniesieniem środków, obowiązek ten oznacza konieczność niezwłocznego skontaktowania się z klientem po doręczeniu uzasadnienia orzeczenia, które może być zaskarżone. Sąd I instancji podniósł, że naruszenie przez obwinionego obowiązków zawodowych było na tyle rażące, iż nie sposób uznać, że obwiniony nie uświadamiał sobie, że poprzez tego typu zaniechanie dopuszcza się deliktu dyscyplinarnego. Co więcej, złożenie wniosku o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem określane jest w powszechnie używanej nomenklaturze prawniczej tzw. ?zapowiedzią apelacji?.
Wobec powyższego Sąd Dyscyplinarny w Lublinie uznał, że wystarczające będzie wymierzenie obwinionemu kary pieniężnej w wysokości dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w dacie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, która to spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej oraz jest adekwatna do stopnia zawinienia, naruszonego dobra, którym jest wiarygodność zawodu adwokata. Sąd Dyscyplinarny w Lublinie podkreślił też, że sposób obrony S.D. zaprezentowany w toku postępowania świadczy o tym, że obwiniony nie rozumie ani istoty, ani ciężaru zarzutu. Wobec tego orzeczona kara pozwoli uświadomić obwinionemu znaczny ciężar popełnionego przez niego uchybienia, tak by w przyszłości ponownie się jego nie dopuścił.
Adwokat S.D. zaskarżył powyższe orzeczenie w całości, zarzucając sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez przyjęcie, że wyrok Sądu Rejonowego Lublin ? Wschód w Lublinie z dnia 20 maja 2016 r., I C 2035/13, pomimo braków jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do jego zaskarżenia, winien być zaskarżony apelacją ? co spowodowałoby poważną szkodę dla klientki, w postaci poniesienia niepotrzebnych kosztów sądowych. Obwiniony podniósł w odwołaniu, że klientka nie uiściła honorarium adwokackiego i sama, bez wiedzy adwokata, złożyła wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Obwiniony zapoznał się z treścią uzasadnienia i nie znalazł podstaw do wniesienia apelacji. Obwiniony dodał także, że Okręgowa Rada Adwokacka w Lublinie czterokrotnie odmówiła mu wpisu na listę adwokatów, lecz Naczelna Rada Adwokacka trzykrotnie te ?skandaliczne uchwały?, jak ocenił je obwiniony, uchyliła, natomiast czwartą ?skandaliczną uchwałę? zmieniła, wpisując go na listę adwokatów, co strasznie uraziło kilku adwokatów lubelskich, skutkiem czego będą oni mścić do końca życia obwinionego, co obwinionemu bardzo imponuje.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obwinionego nie zasługiwało na uwzględnienie.
Stanowisko sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jest jasne i logiczne, wobec czego Wyższy Sąd Dyscyplinarny przyjmuje je jako własne (stąd jego bardzo szerokie przytoczenie powyżej). Niezaskarżenie wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin ? Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, mimo braku zgody klienta, stanowi bez cienia wątpliwości naruszenie zasad etyki i godności zawodu. Obowiązkiem adwokata w każdym postępowaniu jest uzyskanie zgody reprezentowanej strony na zaniechanie wniesienia środka odwoławczego, zaś biorąc pod uwagę krótkie terminy zawiązane z wniesieniem środków, obowiązek ten oznacza konieczność niezwłocznego skontaktowania się z klientem po doręczeniu uzasadnienia orzeczenia, które może być zaskarżone. Naruszenie przez obwinionego obowiązków zawodowych było na tyle rażące, że nie sposób uznać, że obwiniony nie uświadamiał sobie, że poprzez tego typu zaniechaniem dopuszcza się deliktu dyscyplinarnego. Wniesienie apelacji od niekorzystnego dla strony orzeczenia jest obowiązkiem adwokata prowadzącego sprawę, a zaniechanie tej czynności stanowi naruszenie obowiązków zawodowych pełnomocnika stron. Obowiązkiem adwokata jest również informowanie klienta o treści zapadłego orzeczenia, przysługujących środkach procesowych, przy czym obowiązek ten jest szczególnie doniosły, gdy chodzi o środek zaskarżenia od orzeczenia merytorycznie rozstrzygającego sprawę.
Za zupełnie kuriozalne należy uznać zaś wskazywanie przez obwinionego w odwołaniu, że Okręgowa Rada Adwokacka w Lublinie czterokrotnie odmówiła mu wpisu na listę adwokatów, lecz Naczelna Rada Adwokacka trzykrotnie te ?skandaliczne uchwały?, jak ocenił je obwiniony, uchyliła, natomiast czwartą ?skandaliczną uchwałę? zmieniła, wpisując go na listę adwokatów. Zdarzenie to, choć niemające jakiegokolwiek związku przyczynowo ? skutkowego z deliktem dyscyplinarnym zarzuconym obwinionemu, w jego ocenie, miało po pierwsze strasznie urazić kilku adwokatów lubelskich, a po drugie skutkować u nich pragnieniem zemsty na obwinionym. To, że niewskazani przez obwinionego z imienia i nazwiska adwokaci lubelscy poczuli się tym urażeni oraz pragną się na nim zemścić, obwinionemu bardzo imponuje.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny wyraża zażenowanie taką treścią odwołania obwinionego, który, zamiast odnieść się merytorycznie do czynu przypisanego mu przez sąd I instancji, wskazuje, że uznanie go za winnego deliktu dyscyplinarnego nie było efektem naruszenia przez niego zasad etyki i godności zawodu, lecz skutkiem rzekomego spisku adwokatów pałających żądzą zemsty na obwinionym. Z żenującą treścią odwołania idzie w parze niezachowanie przez obwinionego formy środka odwoławczego (obwiniony nie rozgranicza zarzutów, wniosków i uzasadnienia odwołania), co tylko utwierdziło Wyższy Sąd Dyscyplinarny w przekonaniu, że orzeczenie sądu I instancji jest pod każdym względem prawidłowe.
O kosztach orzeczono na podstawie § 1 pkt 1 uchwały nr 16/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 25 marca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.