Orzeczenie WSD z dnia 22 lutego 2014 r.

1. Nadużycie wykonywanego zawodu adwokata przy popełnieniu przestępstwa umyślnego płatnej protekcji albo okazanie przy popełnieniu tego przestępstwa, że dalsze wykonywanie zawodu adwokata zagraża istotnym dobrom chronionym prawem, z istoty swojej pociąga za sobą utratę przymiotu nieskazitelności charakteru oraz rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu, co uzasadnia wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia z adwokatury.

2. Przeprowadzenie postępowania przed sądem dyscyplinarnym i wydanie orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej obwinionego pod jego nieobecność, w sytuacji, gdy obwiniony ten byłby wadliwie wezwany na posiedzenie, nie zaś rozprawę, stanowić może mogące mieć wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie przepisu art. 95 ust. 2 zdanie drugie ustawy Prawo o adwokaturze.

3. Zaliczenie okresu tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych na poczet orzeczonej kary dyscyplinarnej zawieszenia w czynnościach zawodowych, wobec braku umożliwiającego to przepisu ustawy Prawo o adwokaturze, nastąpić powinno poprzez odpowiednie zastosowanie przepisów art. 413 §2 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy. Tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych, orzekane na podstawie art. 95j ustawy, nie jest wprawdzie środkiem zapobiegawczym i nie stanowi odpowiednika przewidzianego w art. 276 k.p.k. zawieszenia w wykonywaniu zawodu, niemniej oba środki powodują dla adwokata tożsame konsekwencje w zakresie niemożności wykonywania zawodu, co upoważnia do przyjęcia tezy o dopuszczalności odpowiedniego stosowania wskazanego przepisu k.p.k. w postępowaniu dyscyplinarnym.