Orzeczenie WSD z dnia 21 sierpnia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.G. z odwołania obrońcy obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 20 marca 2019 r., SD 14/16,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie,
przyznaje adwokatowi M.R. od Izby Adwokackiej w Warszawie wynagrodzenie z tytułu obrony z urzędu obwinionej adw. M.G. kwotę 840 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług,
na podstawie art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z ust. 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciąża obwinioną zryczałtowaną opłatą w wysokości 1.000 zł za II instancję.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie w orzeczeniu z dnia 20 marca 2019 r. w sprawie adwokat M.G., SD 14/16, uznał obwinioną za winną tego, że w okresie od dnia 5 czerwca 2013 r. do dnia 6 września 2014 r., po przyjęciu w dniu 5 czerwca 2013 r. do prowadzenia sprawy A.G. o odszkodowanie i inne roszczenia przed właściwym sądem, poprzez zawarcie ustnej umowy o świadczenie usług adwokackich i zobowiązanie się do podjęcia czynności zmierzających do wytoczenia powództwa o odszkodowanie i inne roszczenia przed właściwym sądem oraz pobranie wynagrodzenia w łącznej wysokości 6.200 zł od ww., będąc zobowiązana do podejmowania czynności zawodowych w celu ochrony interesów klienta, wykonywania tych czynności według najlepszej woli i wiedzy z należytą uczciwością, sumiennością i gorliwością oraz będąc obowiązana do czuwania nad prawidłowym biegiem sprawy, jak też informowania klienta o jej postępach i wyniku, oraz zawarcia umowy o świadczenie usług adwokackich w formie pisemnej, obowiązkom tym uchybiła w ten sposób, że nie wykonała przyjętego na siebie zobowiązania i nie sporządziła oraz nie złożyła pozwu o odszkodowanie i inne roszczenia zgodnie z zawartą umową o świadczenie usług adwokackich, nie kontaktowała się z A.G., jak też nie interesowała się biegiem sprawy oraz nie informowała swojego klienta o jej postępach i wyniku, a ponadto nie rozliczyła się z klientem z pobranego wynagrodzenia, pomimo niewykonania zawartej umowy o świadczenie usług adwokackich, jak też nie zawarła umowy o świadczenie usług adwokackich w formie pisemnej, i za to na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionej karę zawieszania w czynnościach zawodowych na czas jednego roku oraz ukarał obwinioną zakazem wykonywania patronatu na czas trzech lat (na podstawie art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze).
Nadto ww. Sąd Dyscyplinarny uznał obwinioną za winną popełnienia przewinienia dyscyplinarnego opisanego w pkt. 3 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego datowanego na dzień 3 marca 2016 r., tj. tego, że w dniu 11 maja 2015 r. w Warszawie, pomimo obowiązku stawienia się na wezwanie władz adwokatury i okazywania szacunku władzom adwokatury nie stawiła się na wezwanie Wicedziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, pomimo otrzymania wezwania do osobistego stawiennictwa, które odebrała osobiście w dniu 8 maja 2015 r. i jednocześnie nie usprawiedliwiła swojego niestawiennictwa, okazując brak szacunku władzom adwokatury. Za to przewinienie Sąd Dyscyplinarny Warszawskiej Izby Adwokackiej ukarał obwinioną karą nagany.
Od wskazanego rozstrzygnięcia obrońca obwinionej wniósł zwyczajny środek odwoławczy, mylnie nazwany ?apelacją? i omyłkowo w osnowie oznaczający skarżone rozstrzygnięcie ?wyrokiem Sądu Rejonowego?, niemniej zarzuty i uzasadnienie pisma jasno wskazywały na zaskarżone orzeczenie. Obrońca zarzucił rozstrzygnięciu w pkt. 1 obrazę przepisów k.p.k., tj. art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 414 § 1 w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. poprzez uznanie, że obwiniona dopuściła się popełnienia zarzuconego jej przewinienia dyscyplinarnego, podczas gdy całościowa i prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku przeciwnego, wobec błędnego opisu czynu jak i przedawnienia karalności. Z kolei, atakując rozstrzygnięcie z pkt. 2 zaskarżonego orzeczenia, obrońca podniósł nadmiernie surowe ukaranie obwinionej, w sytuacji gdy wyjaśniła przyczyny niestawiennictwa na wezwanie organów adwokatury. Obrońca wniósł o uchylenie zapadłego orzeczenia w pkt. 1 i umorzenie postępowania, z kolei odnośnie orzeczenia z pkt. 2 ? wymierzenie kary łagodniejszej ? kary upomnienia.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wniesiony środek zaskarżenia nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzuty w nim podniesione okazały się nietrafne.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni akceptuje ustalenia faktyczne Sądu Izbowego oraz przedstawioną przez niego ocenę prawną i etyczną zachowania obwinionej.
Odnosząc się do pierwszego z czynów przypisanych obwinionej, należy z całą stanowczością stwierdzić, że jej zachowanie leży w całkowitej sprzeczności z zasadami wykonywania zawodu adwokata. Oto Sąd Dyscyplinarny mierzy się nie tyle z zagadnieniem sposobu świadczenia pomocy prawnej przez obwinionego adwokata, ale musi rozważyć, czy adwokat pomoc tę świadczył w sytuacji, gdy do tego się zobowiązał i za co pobrał wynagrodzenie.
Naruszone przez obwinioną normy wynikające z § 49 i § 50 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, m.in. służą temu, aby wszelkie nieporozumienia i wątpliwości pojawiające się między adwokatem a jego mocodawcą, a dotyczące wykonania zlecenia, rozliczeń, oczekiwań dotyczących przebiegu sprawy, były bezzwłocznie wyjaśniane w oparciu o dokumenty i zapisy komunikacji z klientem. Stosowanie tych zasad buduje zaufanie w relacji klient ? adwokat. Zachowanie obwinionej stanowi przykład tego, jak nie należy postępować w relacjach z klientem we wskazanym aspekcie i samo w sobie stanowiło delikt dyscyplinarny przypisany obwinionej, jak również czynnik utrudniający dokonanie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.
Ale istotniejszą kwestią jest fakt, że obwiniona nie podjęła działań, do których podjęcia się zobowiązała, a za które pobrała wynagrodzenie. Całokształt ujawnionych w toku postępowania dowodowego okoliczności sprawy, tj. pobranie wynagrodzenia, unikanie kontaktów z pokrzywdzoną, nieinformowanie o stanie sprawy lub podawanie nieprawdziwych informacji dotyczących podjętych działań, niezłożenie pozwu itp., świadczy o tym, że zachowanie obwinionej nosi znamiona nie tylko deliktu dyscyplinarnego, ale również przestępstwa opisanego w art. 286 § 1 k.k. Sąd Dyscyplinarny, chociaż nie przesądza o odpowiedzialności karnej, to w ramach swojej samodzielności jurysdykcyjnej może ocenić, czy zachowanie adwokata wypełnia znamiona opisane w przepisach ustawy karnej, działając na podstawie art. 89 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Powyższe oznacza, w myśl art. 88 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze, że przypisany obwinionej czyn nie uległ przedawnieniu, wbrew twierdzeniu zawartemu we wniesionym środku zaskarżenia.
Odnosząc się do kolejnego z argumentów podniesionych przez obrońcę, z materiału dowodowego wynika, że obwiniona miała złożyć pozew, ale podpisany przez pokrzywdzoną, tak ?żeby sprawa wyszła w październiku? (cytowana przez obrońcę wypowiedź pokrzywdzonej).
Powoływanie się przez obrońcę na ustalenia zawarte w wyroku sądu cywilnego dotyczącego tego, co było przedmiotem umowy stron, jedynie potęguje negatywną ocenę staranności obwinionej i braku respektu dla zasad wynikających z § 49 i § 50 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Dowody przeciwne są spójne, wynika z nich, że obwiniona miała przygotować i złożyć pozew, działając na zlecenie pokrzywdzonej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie zgodził się również z zarzutem obrońcy dotyczącym drugiego z czynów przypisanego obwinionej. Bezspornym jest, że obwiniona nie stawiła się na wezwanie Wicedziekana Okręgowej Rady Adwokackiej, a swoją nieobecność próbowała tłumaczyć tym, że nie wiedziała, w jakiej sprawie jest wezwana. Cytowana przez obrońcę wypowiedź obwinionej, która stwierdza, że: ?Wydaje mi się, że nie jest to żadna wina z mojej strony?, wbrew temu, co twierdzi obrońca, nie oznacza wyrażenia żalu, a niedostrzeganie niczego niestosownego w swoim zachowaniu. § 64 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu jest sformułowany w sposób jednoznaczny, tworzy bezwzględny obowiązek stawienia się na wezwanie organu adwokatury, a w razie niemożności ? bezzwłocznego usprawiedliwienia nieobecności. Obwiniona obowiązkom wynikającym z tej normy nie sprostała, okazując lekceważenie dla obowiązków korporacyjnych.
Obraz postępowania obwinionej, który wyłania się na podstawie lektury materiałów zgromadzonych w niniejszym postępowaniu, jest wyjątkowo ponury i nie licuje z godnością zawodu adwokata. W tych okolicznościach trudno uznać kary wymierzone obwinionej za surowe i nieadekwatne do stopnia winy. Wręcz przeciwnie ? gdyby wniesiono środek odwoławczy na niekorzyść obwinionej, istniałyby pełne podstawy, by zaostrzyć wymierzone sankcje.
O kosztach postępowania orzeczono stosownie do treści art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z ust. 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.
W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.