Orzeczenie WSD z dnia 21 maja 2022 r. (4)
Sygn. akt: WSD 35/22
ORZECZENIE
Dnia 21 maja 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Piotr Zięba
Członkowie: SWSD adw. Janusz Kramer
SWSD adw. Przemysław Piotrowski (spraw.)
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Bartłomieja Gawrona
oraz protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Gdańsku od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Gdańsku z dnia 18 maja 2021 r., sygn. SD 37/20
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze oraz art. 95l ust. 2 Prawa o adwokaturze
orzeka:
1. utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie,
2. kosztami postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym Adwokatury obciążyć Izbę Adwokacką w Gdańsku.
Sygn. akt: WSD 35/22
UZASADNIENIE
Adwokat XY został obwiniony o to, że:
1.
w dniu 10 maja 2018 r. w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., w toku
wykonywania czynności zawodowych polegających na uczestnictwie w charakterze
pełnomocnika przy przesłuchaniu świadków zachowywał się w sposób, który mógłby
go poniżyć w opinii publicznej w opinii publicznej lub poderwać zaufanie do
zawodu; nie zachowywał taktu, umiaru i oględności wypowiedziach kierowanych do
urzędników Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. oraz nie wykazywał się wymaganym
opanowaniem i taktem, spowodował, że jego wystąpienia, wypowiedzi i zadawane
pytania naruszały godność osób biorących udział w sprawie, a także utrudniał
urzędnikom Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. przeprowadzenie czynności
przesłuchania świadków poprzez swoje nieodpowiednie zachowanie, tj. o przewinienie
dyscyplinarne z § 1, § 17, § 27, § 28 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności
Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała Naczelnie Rady Adwokackiej nr
2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze;
2.
w dniu 26 września 2018 r. w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.,
w toku wykonywania czynności zawodowych polegających na uczestnictwie w
charakterze pełnomocnika przy przesłuchaniu świadków zachowywał się w sposób,
który mógłby go poniżyć w opinii publicznej w opinii publicznej lub poderwać
zaufanie do zawodu; nie zachowywał taktu, umiaru i oględności wypowiedziach
kierowanych do urzędników Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. oraz nie wykazywał
się wymaganym opanowaniem i taktem, spowodował, że jego wystąpienia, wypowiedzi
i zadawane pytania naruszały godność osób biorących udział w sprawie, a także
utrudniał urzędnikom Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. przeprowadzenie
czynności przesłuchania świadków poprzez swoje nieodpowiednie zachowanie, tj. o
przewinienie dyscyplinarne z § 1, § 17, § 27, § 28 Zbioru Zasad Etyki
Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała Naczelnie Rady
Adwokackiej nr 2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze;
3.
w dniu 27 września 2018 r. w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.,
w toku wykonywania czynności zawodowych polegających na uczestnictwie w
charakterze pełnomocnika przy przesłuchaniu świadków zachowywał się w sposób,
który mógłby go poniżyć w opinii publicznej w opinii publicznej lub poderwać
zaufanie do zawodu; nie zachowywał taktu, umiaru i oględności wypowiedziach
kierowanych do urzędników Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. oraz nie wykazywał
się wymaganym opanowaniem i taktem, spowodował, że jego wystąpienia, wypowiedzi
i zadawane pytania naruszały godność osób biorących udział w sprawie, a także
utrudniał urzędnikom Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. przeprowadzenie
czynności przesłuchania świadków poprzez swoje nieodpowiednie zachowanie, tj. o
przewinienie dyscyplinarne z § 1, § 17, § 27, § 28 Zbioru Zasad Etyki
Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała Naczelnie Rady
Adwokackiej nr 2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze;
4.
w dniu 14 grudnia 2018 roku (w piątek) w godzinach nocnych, tj. między godziną
22:27
a 22:23 w nieustalonym miejscu przesyłał w formie SMS na prywatny telefon X
przedsądowe wezwania do zapłaty kierowane do D.M.M sp.
z o.o. sp. k. z/s w L., przed upływem terminu wymagalności zobowiązań
pieniężnych, których przedmiotowe wezwania dotyczyły, co mogło stanowić
zachowanie poniżające go
w opinii publicznej lub poderwać
zaufanie do zawodu adwokata, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 1 Zbioru
Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała
Naczelnie Rady Adwokackiej nr 2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze;
5.
w dniu 14 grudnia 2018 roku (w piątek) o godzinie 16:51 w nieustalonym miejscu
przesłał w formie SMS na prywatny telefon Y przedsądowe wezwania do zapłaty
kierowane do D.M.M sp. z o.o. sp. k. z/s w L., przed upływem terminu
wymagalności zobowiązań pieniężnych, których przedmiotowe wezwania dotyczyły,
co mogło stanowić zachowanie poniżające go w opinii publicznej lub poderwać zaufanie do zawodu
adwokata, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej
i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała Naczelnie Rady Adwokackiej
nr 2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo
o adwokaturze;
6.
w dniu 15 maja 2019 roku, w siedzibie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym
w G. XX złożył wniosek o wykonanie w drodze egzekucji postanowienia o
udzieleniu zabezpieczenia w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w G., w
sytuacji gdy nie dysponował tytułem zabezpieczenia zawierającym prawidłowe
oznaczenie wierzyciela, które to działanie doprowadziło do nieuprawnionego
wszczęcia przez komornika sądowego postępowania zabezpieczającego, co mogło
stanowić zachowanie poniżające go w opinii publicznej lub poderwać zaufanie do
zawodu adwokata, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 1 Zbioru Zasad Etyki
Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) uchwała Naczelnie Rady
Adwokackiej nr 2/XVIII/98 w zw. z art. 80 ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.
Sąd Dyscyplinarny Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku orzeczeniem z dnia 18 maja 2021 r. uniewinnił adw. XY od wszystkich zarzucanych deliktów dyscyplinarnych. Ponadto kosztami postępowania dyscyplinarnego obciążono Pomorską Izbę Adwokacką.
Od
orzeczenia odwołanie wniósł Rzecznik Dyscyplinarny Pomorskiej Izby Adwokackiej.
W odwołaniu podniesiono następujące zarzuty:
1. w odniesieniu do czynów zarzucanych obwinionemu w pkt 1, 2 i 3 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez błędne ustalenie, że zachowanie obwinionego adwokata nie stanowiło zarzucanych mu deliktów dyscyplinarnych;
2.
w odniesieniu do czynów zarzucanych obwinionemu w pkt 4 i 5 wniosku o wszczęcie
postępowania dyscyplinarnego - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia, poprzez błędne utożsamienie przypomnienia o zbliżającym
się terminie zapłaty
z wezwaniem do zapłaty należności wynikających z niewymagalnych faktur VAT,
wysłanym pokrzywdzonym na ich prywatne numery telefonu w piątek w porze nocnej;
3. w odniesieniu do czynu zarzucanego obwinionemu w pkt 6 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez błędne ustalenie, że zachowanie obwinionego nie stanowiło deliktu dyscyplinarnego, pomimo jego wiedzy o wadliwości wydanego przez Sąd tytułu wykonawczego i wykorzystaniu tego tytułu do wszczęcia postępowania egzekucyjnego.
W konsekwencji podniesionych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu Pomorskiej Izby Adwokackiej do ponownego rozpoznania.
Odpowiedź na odwołanie
Rzecznika Dyscyplinarnego wniósł obrońca obwinionego.
W piśmie z dnia 13 grudnia 2021 r. wniesiono o oddalenie odwołania Rzecznika
Dyscyplinarnego i utrzymanie orzeczenia w mocy. Ponadto obrońca obwinionego
wniósł
o zasądzenie kosztów obrony.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:
Po analizie zgromadzonego materiału dowodowego nie ma wątpliwości, że adw. XY nie popełnił zarzucanych mu deliktów dyscyplinarnych. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Pomorskiej Izby Adwokackiej, zarówno co do ustalonego stanu faktycznego jak i oceny prawnej zachowania obwinionego. Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zebrany w toku postępowania, precyzyjnie uzasadnił orzeczenie i rozważył wszystkie okoliczności sprawy.
Z tych względów Wyższy
Sąd Dyscyplinarny przyjmuje za własne ustalenia faktyczne
i prawne poczynione przez Sąd I instancji.
Rzecznik Dyscyplinarny podniósł zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego, dotyczący wszystkich punktów orzeczenia.
Na wstępie należy odnieść
się do zarzutów dotyczących zachowania obwinionego w trakcie czynności
przeprowadzonych w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.
w dniach 10 maja 2018 r, 26 września 2018 r, i 27 września 2018 r. Odnośnie
punktu I., II.
i III. zaskarżonego orzeczenia Rzecznik Dyscyplinarny powołuje się na zeznania
świadków UU i YY, urzędniczek Pierwszego Urzędu Skarbowego
w G.
Sąd I instancji
stwierdził, że żaden ze świadków biorących udział w czynnościach
w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. z udziałem obwinionego nie potwierdził, by
wypowiedzi adw. XY naruszały godność innych osób bądź były niekulturalne.
Natomiast zeznania
świadków UU i YY zostały ocenione
w sposób prawidłowy. Sąd I instancji uznał, że wskazane osoby powoływały się na
swoje subiektywne odczucia i wskazywały na zastrzeżenia pełnomocnika, co do
sposobu procedowania w trakcie czynności.
Należy podnieść, że obowiązkiem adwokata jest zwracanie uwagi urzędnikom na ewentualne naruszenia procedury. Takie zachowanie pełnomocnika może być odebrane przez prowadzących czynności osobiście i powodować mylne wyobrażenie, że adwokat ich atakuje bądź zachowuje się w sposób nietaktowny.
Nie można więc stawiać
obwinionemu zarzutu z tego tytułu, że brał aktywny udział
w czynnościach procesowych i dbał o prawa reprezentowanej strony.
Z tych względów Wyższy Sąd Dyscyplinarnych nie znalazł przesłanek do uznania, że adw. XY zachowywał się w trakcie czynności przeprowadzonych w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w sposób naruszający dobre obyczaje.
Drugi zarzut odwołania Rzecznika Dyscyplinarnego dotyczy przesyłania przez obwinionego wiadomości sms do X i Y.
Zarzut Rzecznika Dyscyplinarnego jest niezrozumiały biorąc pod uwagę, że nie ma większej różnicy między przypomnieniem o zbliżającym się terminie zapłaty a wezwaniem do zapłaty należności wynikających z niewymagalnych faktur VAT. Trudno znaleźć podstawę do uznania za delikt dyscyplinarny zachowania obwinionego polegającego na przesłaniu wiadomości sms o zbliżającym się terminie płatności należności. Tym bardziej, że obwiniony kierował wezwania do podmiotu gospodarczego.
Nie ma również większego
znaczenia okoliczność, że wiadomości sms dotyczyły jeszcze niewymagalnych
faktur VAT. X i Y wiedzieli
o należności i otrzymane od obwinionego wiadomości nie mogły być dla nich
zaskoczeniem. Słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż
przypominanie klientom
o zbliżającym się terminie zapłaty należności stanowi powszechną rynkową
praktykę.
Sąd I instancji wskazał na istniejący konflikt między adw. XY a X i Y, który bez wątpienia miał wpływ na treść supozycji świadków. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że X znacznie wyolbrzymiła skutki otrzymanych od obwinionego wiadomości.
Dlatego też nie było podstaw do uznania adw. XY za winnego zarzutów opisanych w punkcie 4. i 5. wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
Ostatni zarzut Rzecznika
Dyscyplinarnego dotyczy czynu opisanego w punkcie 6. wniosku
o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego. W odwołaniu podniesiono, że adw. XY
pomimo posiadanej wiedzy o wadliwości wydanego przez Sąd tytułu wykonawczego
wykorzystał go do wszczęcia postępowania egzekucyjnego.
Jak słusznie zauważył Sąd I instancji - obwiniony w swych pismach kierowanych do Sądu Okręgowego w G. oraz do Komornika Sądowego XX prawidłowo oznaczał strony postępowania. Kwestia ta istotnie ma podstawowe znaczenie w sprawie.
W tym miejscu należy stwierdzić, że obowiązkiem sądu powszechnego jest wydanie stronie prawidłowego tytułu wykonawczego. Trudno przypisać złą wolę adw. XY skoro prawidłowo wskazywał dane dłużnika swego mocodawcy.
W zaistniałej sytuacji to Komornik Sądowy powinien zwrócić uwagę pełnomocnikowi wierzyciela nie nieprawidłowości dotyczące złożonego tytułu wykonawczego.
W każdym razie w toku postępowania dyscyplinarnego nie przeprowadzono dowodów wskazujących na posiadanie przez obwinionego wiedzy o wadliwości przedmiotowego tytułu wykonawczego.
Z podniesionych względów zarzut Rzecznika Dyscyplinarnego okazał się nieuzasadniony.
Wyższy
Sąd Dyscyplinarny podziela stanowisko obrońcy obwinionego zawarte
w odpowiedzi na odwołanie. Po ponownej analizie zgromadzonego materiału
dowodowego nie znaleziono podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia.
Wniosek obrońcy obwinionego o zasądzenie kosztów obrony pozostawiono bez rozpoznania. Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w przepisach ustawy Prawo o adwokaturze nie istnieje podstawa prawna do zasądzenia kosztów obrony z wyboru na rzecz adwokata uniewinni