Orzeczenie WSD z dnia 21 maja 2022 r. (3)
Sygn. akt: WSD 34/22
ORZECZENIE
Dnia 21 maja 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Piotr Zięba
Członkowie: SWSD adw. Janusz Kramer (spraw.)
SWSD adw. Przemysław Piotrowski
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Bartłomieja Gawrona
oraz protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. A.P z odwołania obwinionej i Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. SD 21/20
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze oraz art. 95l Prawa o adwokaturze w zw. z punktem 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego
orzeka:
1. utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie,
2. zasądza od obw. adw. A.P na rzecz Izby Adwokackiej w Katowicach kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem II instancji.
WSD 34/22
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z 23 listopada 2021 roku Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach uznał obwinioną adwokat A.P za winną tego, że w okresie od co najmniej lipca 2017 do 15 września 2020 roku, wykonując zawód adwokata w Kancelarii Adwokackiej w Katowicach, po uprzednim udzieleniu jej przez osobę uprawnioną do reprezentacji podmiotu działającego pod firmą P.P Sp. z o.o. z siedziba w W. pełnomocnictwa w sprawie egzekucyjnej prowadzonej przez Komornika Sądowego R.H przy Sądzie Rejonowym, K.Z w K. Kancelaria Komornicza, przejęła bez wiedzy i zgody klienta kwotę w wysokości 41.492,99 zł, które to działanie podrywało zaufanie do zawodu adwokata, co stanowi naruszenie Zasad Etyki i Godności Zawodu, wyczerpujące znamiona opisane w par. 8 oraz par. 50 pkt. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zwodu w zw. z art. 80 ustawy Prawo o Adwokaturze i na podstawie art.95d ustawy Prawo o Adwokaturze, wobec uznania czynu za wypadek mniejszej wagi umarza postępowanie dyscyplinarne, a na podstawie art. 95l pkt..2 ustawy Prawo o Adwokaturze koszty postępowania ponosi Izba Adwokacka.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach na podstawie zebranego materiału dowodowego ustalił, że 13 maja 2010 roku P.P sp. z o.o. reprezentowana przez P.Po oraz P & Ż Adwokaci i Radca Prawny sp. partnerska reprezentowana przez A.P zawarli umowę, mocą której zleceniobiorca zobowiązał się do prowadzenia sprawy przeciwko XXX oraz ewentualnie postępowania egzekucyjnego. W zamian ustalono wynagrodzenie, na które składała się także premia typu success fee w wysokości 7% liczona od należności głównej i odsetek. Wyrokiem z dnia 24 maja 2016 roku zasądzono na rzecz P.P od YYY W. (następca prawny XXX) kwotę 971.548,48 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 kwietnia 2006 roku. Pozwana częściowo zrealizowała wyrok, jednak wniesiono apelacje. Spółka P.P przelała 12.07.2016 roku na rzecz obwinionej, tytułem wynagrodzenia prowizyjnego kwotę 43.338,82 zł. Wyrok ostatecznie uprawomocnił się w dniu 18.01.2017. Pozwana po wyroku Sądu Apelacyjnego wypłaciła należne odszkodowanie, jednak błędnie obliczyła wysokość należnych odsetek, w związku z czym koniecznym było skierowanie sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. W korespondencji mailowej obwiniona bardzo szczegółowo wyjaśniła mandantowi problemy prawne oraz dokładnie obliczyła i wskazała wysokość należnego honorarium, 23 marca 2017 roku P.Po udzielił adwokat A.P pełnomocnictwa do sprawy egzekucyjnej z prawem dalszej substytucji, zaś obwiniona tego samego dnia udzieliła pełnomocnictwa substytucyjnego adw. K.P, w tym do odbioru kwot od dłużnika. W dniu 24 lipca 2017 roku komornik sądowy R. H przelał na konto adw. K.P kwotę 41.492,99 tytułem wyegzekwowanej w postępowaniu należności odsetkowej od YYY W. na rzecz P.Po, a o wyegzekwowaniu powyższej kwoty obwiniona nie poinformowała wierzyciela. Ponadto ustalono, że 31.03.2012 roku zgłoszono do US w Katowicach wniosek Vat-Z o zaprzestaniu wykonywania przez spółkę partnerską P& Ż ... czynności podlegających opodatkowaniu, zaś 22.06.2020 roku do KRS wpłynął wniosek o wykreślenie spółki. Do tego wniosku dołączono oświadczenie wspólników, że spółka nie posiada żadnych wierzytelności wobec podmiotów trzecich.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach uznał świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości, że obwiniona naruszyła swoim działaniem zasady etyki i godności zawodu bowiem nie informowała ona swojego mandanta w należyty sposób o biegu postępowania egzekucyjnego. Ostatnia korespondencja z wierzycielem dotyczy jeszcze okresu sprzed rozszerzenia wniosku egzekucyjnego i udzielenia obwinionej pełnomocnictwa egzekucyjnego w marcu 2017 roku. Jest to o tyle istotne, że w lipcu wyegzekwowano kolejną kwotę należną P.P, a w związku z udzieleniem pełnomocnikowi także prawa do odbioru należności, wierzyciel nie miał wiedzy o toku postępowania. Co więcej, złożone do akt przez obwinioną oświadczenie o potrąceniu nie nosi daty, a nadane na adres wierzyciela zostało w 2020 roku. Ponadto klient nie otrzymał żadnej faktury mimo, że strona umowy była do jej wystawienia zobowiązana. Stroną umowy była spółka partnerska, zaś należność z tytułu wynagrodzenia została zatrzymana przez adwokat A.P mimo, że spółka nie prowadziła już wówczas działalności, a z oświadczenia wspólników wynikało, że nie posiada wierzytelności wobec osób trzecich. Takie zachowanie obwinionej wyczerpuje znamiona opisane § 8 oraz 50 pkt. 1. Zbioru Zasad Etyki i Godności Zawodu. Sąd uznał jednak, że czyn obwinionej stanowi przypadek mniejszej wagi.
Od orzeczenia tego odwołanie wniósł rzecznik dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach oraz obwiniona adwokat A.P.
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach zaskarżył to orzeczenie na niekorzyść obwinionej Adwokat A.P co do pkt. 1 w części dotyczącej orzeczenia o karze i co do pkt.2. Zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary wymierzonej obwinionej za przypisany delikt dyscyplinarny w stosunku do stopnia jego społecznej szkodliwości i stopnia winy, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez wymierzenie obwinionej Adwokat A.P kary nagany z zakazem patrona na okres 1 roku oraz obciążenie kosztami postępowania; ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Obwiniona A.P zaskarżyła orzeczenie w całości, na korzyść, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że obwiniona nie informowała w sposób należyty o biegu postępowania egzekucyjnego oraz że ponosi odpowiedzialność za fakt, że klient nie otrzymał faktury z tytułu wynagrodzenia. Wskazując powyższy zarzut wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej czynu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje.
Odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455 k.p.k. ( art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy Prawo o adwokaturze).
Rzecznik dyscyplinarny zaskarżył orzeczenie tylko w zakresie kary, co wynika wprost z określenia zakresu zaskarżenia ( w części dotyczącej orzeczenia o karze), treści zarzutu ( rażąca niesprawiedliwość kary ) oraz treści uzasadnienia. Odwołanie to należy zatem uznać za zwrócone przeciwko całości orzeczenia o karze ( art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy Prawo o adwokaturze).
Tymczasem zaskarżone orzeczenie nie zawiera orzeczenia o karze. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach, wobec uznania czynu obwinionej za wypadek mniejszej wagi umorzył postępowanie dyscyplinarne.
Odwołanie oskarżyciela, wobec braku przedmiotu zaskarżenia, do którego odwołanie zostało skierowane, należało zatem uznać za oczywiście niezasadne. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie stwierdził podstaw do szerszego zakresu rozpoznania odwołania, o jakich mowa w art. 433 § 1 kpk.
Na uwzględnienie nie zasługiwało też odwołanie obwinionej.
Zgodnie z treścią art. 7 k.p.k., obowiązkiem Sądu Dyscyplinarnego jest kształtowanie swojego przekonania na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przyjęta zasada swobodnej oceny dowodów nie oznacza jednak dowolności tej oceny, musi ona bowiem uwzględniać kryteria obiektywne (logikę, wiedzę, doświadczenie życiowe), zaś organ w uzasadnieniu decyzji procesowej musi wyjaśnić zajęte stanowisko. Przekonanie sądu co do ujawnionych w toku procesu dowodów, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone analizą całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie uzasadnione, przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Inaczej mówiąc, każdy dowód musi być zweryfikowany przez pryzmat całokształtu dostępnych dowodów i poczynionych ustaleń faktycznych w ogólności.
Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, sposobu procedowania i analiza uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd I instancji zgromadził kompletny materiał dowodowy dający podstawę do ustalenia, że obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu opisanego § 8 oraz § 50 pkt. 1 Zbioru Zasad Etyki i Godności Zawodu, lecz czyn ten stawowi wypadek mniejszej wagi.
Wbrew zarzutowi obwinionej sąd I instancji nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów i nie popełnił zarzucanych mu błędów w ustaleniach faktycznych.
W związku z powyższym, Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela ustalenia faktyczne dokonane w sprawie i poczynioną na ich podstawie ocenę prawną, przyjmując je za własne.
Z tych względów zaskarżone orzeczenie należało utrzymać w mocy, a ponadto kierując się zasadą ponoszenia kosztów postępowania dyscyplinarnego wobec bezzasadności odwołania obwinionej, na zasadzie art. 95l ust. 1-3 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z ust. 1 pkt. c uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej Nr 23/2017 z dnia 01.07.2017 r., Wyższy Sąd Dyscyplinarny zasądził od obwinionej. na rzecz Izby Adwokackiej w Katowicach kwotę 1.000,00 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed sądem II instancji.
Hasło: uzasadnienie, obwiniony, koszty postępowania.