Orzeczenie WSD z dnia 21 kwietnia 2018 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw dla podważenia zaskarżonego orzeczenia na korzyść obwinionego. Należy zwrócić uwagę, że uzasadnienie orzeczenia jest nie tylko obszerne, ale też zawiera przekonującą argumentację zarówno co do wywiedzenia z ustalonego stanu faktycznego winy obwinionego co do przypisanych mu czynów, jak i do wymiaru kary. Trzeba zgodzić się, że postępowanie obwinionego będące przedmiotem zarzutu należy ocenić jako wysoce naganne nie tylko z tego powodu, że nie udzielał klientowi informacji o sprawach mu powierzonych, a następnie nie zwracał mu dokumentów, ale też z tego, że żadne działania pokrzywdzonego, jak i fakt prowadzenia postępowania dyscyplinarnego nie wpłynęły na zmianę takiej postawy. Nie sposób także przyjąć, że obwiniony nie zdawał sobie sprawy, jakie znaczenie mają dla pokrzywdzonego dokumenty, których nie oddał, skoro pokrzywdzony został pozbawiony możliwości dochodzenia swych roszczeń i nie wiedział, czy i gdzie zostały w tym zakresie wdrożone postępowania, a wśród dokumentów znajdowały się tytuły wykonawcze, bez których nie można było prowadzić przeciwko dłużnikom pokrzywdzonego egzekucji. Postawa obwinionego jest tu wręcz zatrważająca, jeżeli zważyć konsekwencje dla pokrzywdzonego i to, jaką wagę w deontologii zawodu adwokata przypisuje się jego stosunkowi do klienta i wypełnianiu wobec niego obowiązków przyjętych w wyniku zwrócenia się przez klienta o pomoc prawną. Czyny obwinionego polegały na zaniechaniu (w udzielaniu informacji i wydania dokumentów). Od woli obwinionego zależało więc, czy i kiedy w okresie związania zleceniem prowadzenia sprawy zareaguje na oczekiwania klienta co do jego informowania o powierzonych sprawach, jak i co do zwrotu dokumentów. Relacja adwokat ? klient jest podstawową przy wykonywania zawodu polegającego na świadczeniu pomocy prawnej. Dbałość o godność zawodu adwokata w ogólności nakazuje szczególną jej ochronę właśnie w zakresie tej relacji. Dlatego zachowania w tej relacji nieetyczne i naruszające godność zawodu muszą spotkać się z surową reakcją, a w postępowaniu dyscyplinarnym adekwatną karą. Mając na uwadze podniesione w uzasadnieniu okoliczności co do wymiaru kary przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej oraz wskazane wyżej, karę wymierzoną obwinionemu przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej należy uznać za adekwatną do stopnia zawinienia i wagi naruszenia dobra chronionego, jakim jest godność zawodu adwokata i etyczne zachowanie w relacji adwokat ? klient
Przechodząc do odwołania Ministra Sprawiedliwości, zarówno co do obligatoryjności wymierzenia obok kary zawieszenia w czynnościach kary dodatkowej zakazu patronatu, jak i wnioskowanej wysokości jej wymierzenia należało zgodzić się z wnioskami i argumentami tego odwołania. O obligatoryjności wymierzenia tej kary wprost stanowi przepis art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze. O wymierzeniu tej kary w najwyższym wymiarze, obok powołanych argumentów przemawiających za stosowaniem surowej represji dyscyplinarnej w stosunku do obwinionego w związku z popełnieniem przypisanych przewinień i oceną wagi naruszeń etyki adwokackiej i godności zawodu, zadecydowała objawiana postawą i zachowaniem obwinionego nonszalancja nie tylko wobec pokrzywdzonego, ale i w postępowaniu dyscyplinarnym ? co nie jest do pogodzenia z oczekiwanym od patrona przekazywaniem aplikantom właściwych wzorców wykonywania zawodu.