Orzeczenie WSD z dnia 21 kwietnia 2018 r.

Odwołanie obwinionego zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim podnosi zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny dopuścił z urzędu dowód z informacji ORA ? Działu Księgowości na okoliczność ustalenia, czy zaległości z tytułu niepłacenia przez adw. Z.S. składek korporacyjnych za okres od listopada 2013 roku do sierpnia 2014 roku oraz od października 2015 roku do lutego 2016 roku zostały uregulowane. Z uzyskanej odpowiedzi wynika, że przedmiotowa zaległość została uregulowana.
Oceniając poczynione ustalenia faktyczne oraz zgormadzony w sprawie materiał dowodowy nie zawierający dostatecznych informacji na potwierdzenie okoliczności powołanych przez obwinionego co do przyczyn nieterminowego opłacania składek, uznać należy, że jego wina nie budzi wątpliwości. Zostało ustalone ponad rozsądną wątpliwość, że niewywiązywanie się przez obwinionego z obowiązków korporacyjnych w zakresie płacenia składki samorządowej było zawinione. Nie były to zdarzenia incydentalne, lecz wynikające z postawy samego obwinionego, który wykazał się lekceważącym stosunkiem do instytucji samorządu adwokackiego. A zatem dopuścił się deliktu dyscyplinarnego opisanego w § 65 ZZEAiGZ. Z uwagi na powtarzalność zachowań obwinionego, nie mogą one być oceniane jako stanowiące wypadek mniejszej wagi przewidziany w 95d ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Biorąc pod uwagę postawę obwinionego, który w toku postępowania dyscyplinarnego uregulował powstałe w przedmiotowych okresach zaległości, okazaną skruchę, jak również uwzględniając jego trudną sytuację rodzinną, uznać należy, że wymierzone kary jednostkowe, jak również kara łączna zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres roku byłyby karami nadmiernie surowymi i z punktu widzenia zasad celowości, rodzaj wymierzonej kary wykraczałby poza granicę adekwatnej represji dyscyplinującej obwinionego adwokata.
Wymierzenie wobec obwinionego adw. Z.S. kary zawieszenia wykonywania zawodu w efekcie pozbawiałoby go możliwości zarobkowania, co niewątpliwie w sposób ujemny wpływałoby na sytuację ekonomiczną jego samego i jego rodziny, a także czyniłoby utrudnionym bieżące regulowanie płatności składek na rzecz samorządu adwokackiego.
W tych okolicznościach Wyższy Sąd Dyscyplinarny zmienił zaskarżone orzeczenie w części dotyczącej kary i orzekł wobec obwinionego karę nagany. W ocenie sądu kara ta winna wpływać dyscyplinujące na obwinionego, a jednocześnie stanowi ona wyraz dezaprobaty dla nagannej postawy adw. Z.S. Swoim zachowaniem wykazał lekceważący stosunek do obowiązków korporacyjnych, brak poczucia odpowiedzialności za samorząd adwokacki, który dla wypełniania swoich zadań ponosi wydatki finansowane ze składek płaconych przez członków izby. Nic również nie uzasadnia, by przerzucać na adwokatów wywiązujących się ze swoich zobowiązań wobec samorządu, obowiązku partycypowania w opłacaniu należnej od obwinionego składki na ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej adwokatów, którą to składkę Okręgowa Rada Adwokacka obowiązana jest w cyklach miesięcznych naliczać od wszystkich adwokatów wykonujących zawód bez względu na to, czy uiścili w terminie składkę OC. Podobnie ma się rzecz z obowiązkiem odprowadzania składki przez Izbę Adwokacką na fundusz administracyjny NRA.
Za zasadne uznać należy wnioski zawarte w odwołaniach zarówno Ministra Sprawiedliwości, jak również Rzecznika Dyscyplinarnego w przedmiocie orzeczenia wobec obwinionego środka w postaci zakazu wykonywania patronatu. Jakkolwiek na skutek zmiany orzeczenia o karze, zastosowanie tego środka wobec obwinionego nie jest obligatoryjne, to jednak biorąc pod uwagę jego postawę polegającą na lekceważeniu jednego z obowiązków korporacyjnych, uznać należało za uzasadnione orzeczenie wobec obwinionego zakazu wykonywania patronatu na okres dwóch lat. Adwokat sprawujący patronat nad aplikantem winien cechować się wzorową postawą i swoim zachowaniem dawać przykład, zwłaszcza osobom przygotowujący się do wykonywania zawodu adwokackiego, właściwej postawy i uczyć ich szacunku dla samorządu zawodowego. Podstawę prawną tego środka stanowi art. 81 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, w myśl którego fakultatywnie można orzec dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas od roku do pięciu lat
Wyższy Sąd Dyscyplinarny mając na uwadze fakt uwzględnienia w znacznej części odwołania obwinionego, a także jego sytuację materialną, postanowił na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze zwolnić obwinionego od kosztów postępowania dyscyplinarnego za II instancję, ustalając, że koszty te ponosi Naczelna Rada Adwokacka.