Orzeczenie WSD z dnia 20 marca 2010r.

Obowiązkiem adwokata z urzędu ustanowionego (jak i ustanowionego z wyboru) w sprawie sporządzenia skargi kasacyjnej jest dokonanie analizy, czy problem prawny, jaki przedkłada strona oczekująca wywiedzenia takiej skargi faktycznie zawiera tego rodzaju elementy, które budzą wątpliwość pod kątem zgodności danej normy prawnej z Konstytucją RP. O ile analiza problemu nie prowadzi do pojawienia się wspomnianej wątpliwości, o tyle sporządzenie skargi konstytucyjnej byłoby zawodowym błędem i jako takie mogłoby prowadzić do potrzeby oceny postępowania adwokata pod kątem dyscyplinarnym.
Adwokaci, jako osoby pełniące zawód zaufania publicznego, nie są powołani do sporządzania pozornych skarg konstytucyjnych. Takie postępowanie narażałoby nie tylko stronę, która żywiłaby płonne nadzieje, Skarb Państwa na nieuzasadnione wydatki, ale last but not least ? także reputację zawodową adwokata. Rażąco naganną byłaby też postawa adwokata, który, nie dostrzegając autentycznych, poważnych przesłanek prawnych pozwalających na zbudowanie rzeczowej argumentacji, sporządziłby skargę konstytucyjną wyłącznie po to, by schlebiać oczekiwaniom klienta, choć z góry wiedziałby, że skarga nie ma żadnych szans na nadanie jej biegu skutkiem braku podstaw prawnych. Reasumując, nawet najgłębsze subiektywne przekonanie strony odnośnie słuszność skargi konstytucyjnej, którą chciałaby wywieść, nie znosi, ani nie ogranicza adwokata w jego suwerennym i niezawisłym prawie do obiektywnej, merytorycznie oceny, czy w sprawie występuje zagadnienie prawne, które jest tego rodzaju, wymiaru i znaczenia, że uzasadnionym jest wszczęcie próby poddania danego zagadnienia kontroli konstytucyjnej. W tym zakresie w swej ocenie adwokat jest niezawisły; reszta pozostawiona jest jego staranności, przygotowaniu zawodowemu i sumieniu. Dla zobiektywizowania tych parametrów przewidziano drogę konfrontacji poglądów przewidując możliwość badania sprawy przez kilku, niezależnie od siebie pracujących adwokatów.