Orzeczenie WSD z dnia 20 maja 2017 r.

Praktyką w kancelarii obwinionego, co do której Wyższy Sąd Dyscyplinarny ma bardzo poważne zastrzeżenia, niemniej z uwagi na treść art. 95h ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, pozostaje to poza zakresem niniejszej sprawy, było nadrukowywanie pism procesowych na pozostawionych przez obwinionego (i innych partnerów kancelarii) kartkach podpisanych in blanco. Jak ustalił to sąd I instancji, również w niniejszej sprawie aplikant adwokacka A.M. po uzupełnieniu apelacji o wymagane elementy, w tym listę załączników, nadrukowała ostateczną treść apelacji na kartkę in blanco, co odbyło się oczywiście za zgodą i pełną aprobatą obwinionego.
Jakkolwiek w takim stanie faktycznym należy w pełni zgodzić się z sądem I instancji, iż adwokat ponosi pełną odpowiedzialność za błędy i zaniedbania osób mu podległych, to jednak nie można się zgodzić, iż w takiej sytuacji możliwe jest przypisanie obwinionemu świadomej chęci wprowadzenia Sąd Okręgowego w błąd co do dokonania uiszczenia opłaty od apelacji. Po pierwsze, brak jest dowodu, iż obwiniony w ogóle zapoznał się z ostateczną (po uzupełnieniu dokonanym przez aplikant adwokacką) wersją apelacji, a nawet gdyby tak uczynił, to, czy zauważył błąd w zakresie listy załączników. Po drugie, całkowicie sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego i znanej pragmatyki sądów byłoby przypisanie obwinionemu chęci uniknięcia obowiązku uiszczenia opłaty od apelacji na skutek jedynie wymienienia w załącznikach dowodów jej uiszczenia, skoro powszechnie wiadomym jest, że sądy w tej materii opierają się wyłącznie na informacji z wydziału finansowego. Po trzecie, jak ustalono, ta część apelacji została przygotowana przez aplikant adwokacką i jakkolwiek skutki procesowe oraz ewentualna odpowiedzialność przed klientami za odrzucenie apelacji spadają na adwokata wnoszącego taki środek, to nie można mu z pewnością przypisywać w takim przypadku chęci świadomego wprowadzenia w błąd Sądu Okręgowego, a tylko w takim przypadku doszłoby do wypełnienia znamion zarzucanego obwinionemu czynu.
Dodatkowo można na marginesie wskazać, iż sąd I instancji poszerzając podstawę prawną zarzutu stawianego obwinionemu powinien był o tym fakcie uprzednio poinformować strony, co umożliwiłoby urealnienie prawa do obrony, albowiem w przeciwnym przypadku doszło również do naruszenia art. 6 w zw. z art 399 § 1 w zw. z art. 16 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze (prawa do obrony).