Orzeczenie WSD z dnia 2 kwietnia 2022 r. (5)
Sygn. akt: WSD 157/19
ORZECZENIE
Dnia 2 kwietnia 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Stefan Jacyno
Członkowie: SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim (spraw.)
SWSD adw. dr Witold Kabański
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Janusza Ramosa
oraz protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania pokrzywdzonego X od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi z dnia 12 lipca 2019 r., sygn. SD 6/19
na podstawie art. 95n pkt 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
orzeka:
utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie.
Sygn. akt WSD 157/19
U z a s a d n i e n i e
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Łodzi złożył do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi XY obwiniając o to, że:
1/ w okresie od dnia 23 kwietnia 2018 r. do dnia 5 czerwca 2018 r. w Ł. i Z. nieprawidłowo wykonywał obowiązki zawodowe jako pełnomocnik procesowy pozwanego/powoda wzajemnego w sprawie przed Sądem Rejonowym dla Ł ? Ś w Ł., w ten sposób, że: w dniu 23 kwietnia 2018 r. złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia apelacji od wyroku z dnia 28 lutego 2018 r. nie załączając do wniosku opłaconej apelacji wraz z odpisem dla strony przeciwnej, stosownie do treści art. 169 §3 k.p.c., a następnie otrzymawszy w dniu 18 maja 2018 r. wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu do złożenia apelacji, nie wykonał zobowiązania Sądu, co w konsekwencji doprowadziło w dniu 5 czerwca 2018 r. do zwrotu wniosku na podstawie art. 130§1 k.p.c.,
tj. o przewinienie dyscyplinarne z art. 80 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 i §49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu;
2/ w okresie od dnia 24 września 2018 r. do dnia 1 października 2018 r. w Ł. i Z. nie złożył pisma będącego odpowiedzią na zarzuty zawarte w skardze X, zgodnie z wezwaniem Wicedziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Łodzi z dnia 12 września 2018 r. do złożenia w nieprzekraczalnym terminie 7 dni pisma będącego odpowiedzią na zarzuty zawarte w skardze,
tj. o przewinienie dyscyplinarne z art. 80 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 64 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Łodzi orzeczeniem z dnia 12 lipca 2019 r., wydanym w sprawie, sygn. akt SD.6/19 uznał obwinionego adw. XY za winnego czynu zarzucanego mu w pkt. 1. wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego , tj. wypełniającego dyspozycję §8 i §49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i w pkt.2. wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, tj. wypełniającego dyspozycję § 64 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to wymierzył obwinionemu:
1/ za czyn z punktu 1 na podstawie art. 81 ust 1. pkt. 3 w zw. z art. 82 ust.1b Ustawy Prawo o Adwokaturze ? karę pieniężną w wysokości dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, tj. w 2018 r., tj. w kwocie 4 200,00 złotych;
2/ za czyn z punktu 2 na podstawie art. 81 ust 1. pkt. 1 Ustawy Prawo o Adwokaturze ? karę upomnienia.
Jednocześnie Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Łodzi tym samym orzeczeniem obciążył obwinionego adw. XY kosztami za postępowanie przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym w wysokości 1000 złotych i kosztami za postępowanie przed Sądem Dyscyplinarnym w wysokości 1000 złotych.
Od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi z dnia 12 lipca 2019 r. w ustawowym terminie odwołanie wniósł pokrzywdzony X zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej kary oraz w zakresie braku nałożenia na obwinionego obowiązku naprawienia szkody.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury zważył, co następuje:
Odwołanie pokrzywdzonego X nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności kary nie odniósł zamierzonego skutku.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury nie podziela argumentacji pokrzywdzonego, iż wymierzona wobec obwinionego adw. XY kara nosi cechy rażącej łagodności. Jako błędny należy również uznać zarzut braku nałożenia na obwinionego obowiązku naprawienia szkody jaką poniósł pokrzywdzony.
Dokonując kontroli odwoławczej Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdza, iż Sąd I instancji dokonał oceny dowodów zebranych w sprawie w sposób swobodny, nie wykraczając poza ramy przewidziane w art. 7 k.p.k., wyprowadzając jedyne możliwe wniosku i z tych przyczyn uwzględnił wniosek obwinionego o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 387 k.p.k. stosowanym z mocy art. 95 n Ustawy Prawo o Adwokaturze.
Przychylając się do wniosku obwinionego Sąd I instancji uznał, iż postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób dokładny, jednocześnie poddając zgromadzone dowody wnikliwej analizie. Wskazać także należy, iż w motywach zaskarżonego orzeczenia Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Łodzi ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów uznając, iż obwiniony popełnił zarzucane przewinienia dyscyplinarne.
Przekonanie Sądu o wiarygodności niektórych dowodów i niewiarygodności pozostałych stanowiło wynik rozważania wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego, a także zostało wyczerpująco, logicznie i z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku, wynikiem czego było uwzględnienie wniosku obwinionego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy.
Zgodnie z treścią art. 387 §1 i §2 k.p.k. stosowanym z mocy art. 95n Ustawy Prawo o Adwokaturze ?do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej, oskarżony może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wniosek może dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu?. W myśl §2 tegoż przepisu ?Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku?.
Przenosząc treść wyżej opisanego przepisu na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż obwiniony składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 12 lipca 2019 r. przyznał się do popełnienia zarzucanych przewinień dyscyplinarnych, a następnie złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu za czyn opisany w pkt. 1 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego kary pieniężnej w wysokości dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia, a za czyn opisany w pkt. 2 ? karę upomnienia oraz obciążenie kosztami postępowania. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie sprzeciwił się. Nie sprzeciwił się również wnioskowi obecny na rozprawie pokrzywdzony X. Powyższe wynika z treści protokołu rozprawy.
W tym stanie rzeczy zarzut pokrzywdzonego polegający na rażącej łagodności orzeczonych kar jest bezzasadny. W tym miejscu zwrócić uwagę należy, że pokrzywdzony obecny osobiście na rozprawie przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym w dniu 2 kwietnia 2022 r. nie sprecyzował podniesionego zarzutu niewspółmierności kary i nie złożył żadnego wniosku, podnosząc jedynie fakt poniesienia strat materialnych.
Rozpoznając środek odwoławczy Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury stwierdza, iż wymierzona wobec obwinionego kara nie nosi cech rażącej łagodności, jest adekwatna do okoliczności popełnienia przewinienia, stopnia zawinienia i postawy obwinionego.
Sygnatura: WSD 157/19