Orzeczenie WSD z dnia 2 kwietnia 2022 r. (4)
Sygn. akt: WSD 123/21
ORZECZENIE
Dnia 2 kwietnia 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Stefan Jacyno
Członkowie: SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim
SWSD adw. dr Witold Kabański (spraw.)
przy udziale: Z-cy Rzecznika
Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Janusza Ramosa
oraz protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Częstochowie z dnia 12 lipca 2021 r., sygn. SD 1/20
na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy Prawo o adwokaturze
orzeka:
1. zmienia zaskarżone orzeczenie, w ten sposób, że w punkcie 1 w miejsce wymierzonej na podstawie art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze kary pieniężnej w kwocie 4.000,00 zł wymierza na podstawie art. 82 ust. 1 pkt
2. ustawy Prawo o adwokaturze obw. adw. XY karę nagany,
3. w pozostałej części zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy.
WSD 123/21
UZASADNIENIE
Adwokat XY został obwiniony o to, że:
1. dnia 28 lipca 2017 r. zainicjował i odbył spotkanie z Dyrektorem Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R., X, który jest stroną przeciwną w toczących się postępowaniach sądowych prowadzonych przez w/w adwokata, z pominięciem i bez poinformowania o takim zamiarze pełnomocnika strony, czym obwiniony dopuścił przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 Prawa o adwokaturze (Dz. U. z 2019 r., poz. 1513 z późn. zm.) w zw. z § 32 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19 listopada 2011 r.);
2. dnia 28 lipca 2017 r. podczas spotkania z Dyrektorem Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R., X, usiłował wpłynąć na stanowisko procesowe w/w osoby, będącej stroną przeciwną w toczących się postępowaniach sądowych, obiecując korzystne zakończenie postępowań w zamian za korzyść finansową, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 Prawa o adwokaturze (Dz. U. z 2019 r., poz. 1513 z późn. zm.) w zw. z § 1 ust. 3, § 4 oraz § 8 zdanie pierwsze Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19 listopada 2011 r.).
Sąd Dyscyplinarny Częstochowsko-Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie orzeczeniem z dnia 12 lipca 2021 roku, uznał adwokata Y za winnego tego, że w dniu 28 lipca 2017 roku odbył spotkanie z Dyrektorem Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R. ? Panem X, który reprezentował stronę przeciwną w toczących się postępowaniach sądowych prowadzonych przez w/w adwokata, z pominięciem oraz bez poinformowania o takim zamiarze pełnomocnika strony i w trakcie tego spotkania prowadził rozmowy w kwestii sposobu zakończenia tych spraw, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 32, § 1 ust. 3, § 4 i § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i na podstawie art. 81.1 pkt. 3 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę pieniężną w wysokości 4000 (czterech tysięcy) złotych oraz dodatkowo zakaz patronatu na okres 3 lat.
W uzasadnieniu dotyczącym przypisanego czynu Sąd Dyscyplinarny ustalił, że ?obwiniony XY reprezentował swoich klientów w toku postępowań sądowych, w których drugą stroną był Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R. (zwany w dalszej części uzasadnienia Szpitalem). Dyrektorem Szpitala był X. W dniu 28 lipca 2017 roku doszło do spotkania pomiędzy XY a X. Obwiniony rozmawiał na temat sposobu zakończenia postępowań sądowych, jakie toczyły się pomiędzy klientami obwinionego a Szpitalem?. Sąd uznał, iż niedopuszczalnym jest porozumiewanie się adwokata ze stroną przeciwną z pominięciem jej pełnomocnika, co zdaniem Sądu w niniejszej sprawie miało miejsce i stanowiło naruszenie § 32 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Zdaniem Sądu Dyscyplinarnego bez znaczenia dla odpowiedzialności dyscyplinarnej była kwestia, kto zainicjował spotkanie, albowiem nawet gdyby przyjąć, że to X zwrócił się do obwinionego o spotkanie, to adwokat XY nie powinien wyrażać zgody na taką rozmowę.
W toku całego postępowania dyscyplinarnego, obwiniony nie przyznał się do stawianych mu zarzutów, choć nie zaprzeczył, że w dniu 28 lipca 2017 roku doszło do spotkania z X, ale wyjaśnił, że dotyczyło ono tylko sprawy sądowej z jego oskarżenia prywatnego przeciwko X. Takie depozycje obwinionego stały w sprzeczności z zeznaniami św. X, który zeznał, że podczas spotkania w dniu 28 lipca 2017 roku XY proponował zakończenie spraw sądowych, w których pozwanym był Szpital, w ten sposób, aby Szpital zapłacił odszkodowania.
Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na zeznaniach św. X, które uznał za wiarygodne oraz na nagraniach rozmowy znajdujących się w aktach sprawy. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których obwiniony zaprzeczał, aby rozmawiał z X na ten temat.
W toku postępowania adw. XY kwestionował autentyczność nagrania, podnosząc m. in., że brakuje całych wątków rozmowy. Sąd nie podzielił zastrzeżeń obwinionego uznając, że na potrzeby przedmiotowego postępowania oraz w kontekście zmodyfikowanego opisu czynu ostatecznie przypisanego XY nagranie potwierdza, że obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego.
Adw. XY w terminie wniósł odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Częstochowsko-Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie z dnia 12 lipca 2021 roku, stawiając następujące zarzuty naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie:
Art. 7 k.p.k.. w zw. z art 95 n pkt 1 ustawy za 26 maja 1982 r . Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2020 r., poz. 1651) poprzez błędną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie polegającej na uznaniu za wiarygodny dowód z nagrania przedłożonego do sprawy przez X, czego skutkiem było uznanie obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu;
Art. 170 § 1 pkt 1-6 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 ustawy za 26 maja 1982 r . prawo o adwokaturze poprzez brak dopuszczenia i przeprowadzenia wniosków dowodowych składanych przez obwinionego w trakcie prowadzonego postępowania dyscyplinarnego, mających na celu podważenie dowodów przedstawianych przez Pokrzywdzonego X, co w konsekwencji doprowadziłoby do ustalenia, iż nagranie dołączone przez X jest zmodyfikowane i nie może stanowić dowodu w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do braku rozpoznania istoty sprawy;
Art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 ustawy za 26 maja 1982 r . prawo o adwokaturze poprzez niewyjaśnienie przez Przewodniczącego w toku postępowania wszelkich istotnych okoliczności w sprawie, co doprowadziło do błąd w ustaleniach fatycznych poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż w trakcie spotkania z dnia 28 lipca 2017 r. odbytego pomiędzy X a obwinionym doszło do rozmów dotyczących postępowań, w których obwiniony reprezentuje jako pełnomocnik swoich klientów, w sytuacji, gdy rozmowa dotyczyła wyłącznie sprawy, w której obwiniony był osobiście stroną postępowania przeciwko X;
Obwiniony złożył wniosek wnoszę o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Dyscyplinarny Częstochowsko Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie
oraz dodatkowo o:
- Zawieszenie niniejszego postępowania do czasu rozpoznania sprawy prowadzonej przez Komisariat III Policji w C. w sprawie o sygn. akt: RSD- 744/21
- Zobowiązanie X do przedłożenia oryginalnej wersji nagrania rozmowy z dnia 28 lipca 2017 r. pomiędzy XY a X wraz z urządzeniem, na którym nagrano rozmowę;
- Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu fonoskopii na okoliczność ustalenia czy przedłożone do sprawy o sygn. akt: RD 44/18 przez X nagranie było modyfikowane, w tym czy zostały usunięte fragmenty nagrania, a następnie dokonano jego montażu, a także czy plik z nagrania rozmowy znajdujący się na urządzeniu jest plikiem źródłowym czy został do urządzenia skopiowany po dokonaniu jego modyfikacji.
- Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zawiadomienia z dnia 9 września 2021 roku Komisariatu Policji III w C. w sprawie o sygn. akt: RSD-744/21
- Dopuszczenie i przeprowadzenie z zawnioskowanego dowodu z zeznań świadka YY.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury (dalej WSDA) uznał, iż odwołanie obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie a podniesione w odwołaniu zarzuty nie są trafne.
WSDA pozostawił bez rozpoznania wniosek obwinionego o zawieszenie postępowania, uznając, iż brak jest podstaw zarówno faktycznych, jak prawnych do jego rozpoznania a nie zachodzą przeszkody do merytorycznego rozpoznania sprawy w instancji odwoławczej. Należy zauważyć, iż zawieszenie postępowania na podstawie art. 22§1 k.p.k. nie może kolidować z koniecznością zakończenia postępowania w rozsądnym terminie (art.6 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności Człowieka oraz art. 2§1 pkt 4 k.p.k.). Stanowisko doktryny oraz utrwalone orzecznictwo jest jednolite; instytucja zawieszenia postępowania karnego dotyczy samego oskarżonego (w postępowaniu dyscyplinarnym ? obwinionego), wobec którego zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania. Nie ma również wątpliwości, iż instytucja ta, nie ma zastosowania w przypadku przeszkód natury dowodowej. Wobec takiego stanu rzeczy, WSDA wniosek obwinionego o zawieszenie postępowania dyscyplinarnego do czasu rozpoznania sprawy prowadzonej przez Komisariat III Policji w C. w sprawie o sygn. akt: RSD- 744/21pozostawił bez rozpoznania.
WSDA uznał, iż pozostałe wnioski obwinionego powołane w treści odwołania, są formułowane pod adresem Sądu I instancji w przypadku uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, zatem do Sądu odwoławczego nie należy ich rozpoznanie. Takie rozumowanie wynika bezpośrednio z konstrukcji odwołania, w którym w pkt. a obwiniony wnosi o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania a dopiero następnie w kolejnych punktach formułuje dalsze wnioski. Jednak, gdyby nawet uznać, że adresatem tych wniosków jest Sąd odwoławczy, podlegałyby one oddaleniu na podstawie art. 170§1 pkt 2, jako okoliczności pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Podkreślenia wymaga, iż Sąd I instancji na rozprawie w dniu 12 lipca 2021 roku prawidłowo rozpoznał i oddalił wnioski dowodowe obwinionego (k.299), uznając, iż nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzają do przedłużenia postępowania, zatem zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 1-6 k.p.k. jest chybiony.
Zarzuty odwołania obwinionego koncentrują się na kwestii nagrania rozmowy pomiędzy obwinionym a X, które Sąd Dyscyplinarny uznał m.in. za podstawę dokonania ustaleń faktycznych. Obwiniony twierdził, że nagrania są zmodyfikowane i zgrane po modyfikacji na innym nośniku. Sąd I instancji Sąd nie podzielił zastrzeżeń obwinionego, uznając, że na potrzeby przedmiotowego postępowania oraz w kontekście zmodyfikowanego opisu czynu ostatecznie przypisanego XY przedmiotowe nagranie potwierdza, że obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego.
Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury, przedmiotowe nagrania nie mają bezpośredniego znaczenia dla prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy i poczynienia trafnych ustaleń faktycznych. Wystarczająca do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych jest wnikliwa ocena zeznań świadka X i wyjaśnień złożonych przez obwinionego adw. XY, tym bardziej, iż postępowanie Komisariatu Policji III w C. w sprawie o sygn. akt: RSD-744/21, na które powołuje się obwiniony, nie zostało prawomocnie rozstrzygnięte.
Adwokat XY w żadnym wypadku nie powinien spotykać się bezpośrednio z Dyrektorem