Orzeczenie WSD z dnia 2 kwietnia 2022 r. (2)

Sygn. akt: WSD 28/22

ORZECZENIE

Dnia 2 kwietnia 2022 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:  SWSD adw. Stefan Jacyno (spraw.)

Członkowie:         SWSD adw. Ewa Czarnynoga-Willim

                              SWSD adw. dr Witold Kabański

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Janusza Ramosa

oraz  protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 18 stycznia 2022 r., sygn. SD 25/18

na podstawie art. 95n pkt 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

orzeka:

1.             zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że w ramach zarzucanego obwinionemu adw. XY czynu uznaje go za winnego tego, że w dniu 17 sierpnia 2017 roku w Warszawie będąc pełnomocnikiem wierzyciela X wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko Y Sp. z o.o. na podstawie tytułu wykonawczego wyroku Sądu Okręgowego w W. zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 4 kwietnia 2015 roku  zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 lipca 2016 roku pomimo że miał wiedzę, że wierzytelność została zaspokojona w całości w dniu 6 października 2015 roku, czym wyrządził szkodę w majątku spółki w wysokości 15.547,00 zł (słownie: piętnaście tysięcy pięćset czterdzieści siedem złotych), czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku ? Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz. U. 2017, poz. 2368 ze zm.) w zw. z § 1 ust. 2, § 8 oraz § 13 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) i za to w miejsce wymierzonej kary pieniężnej w wysokości ośmiokrotności minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w dacie przewinienia dyscyplinarnego na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze wymierza karę pieniężną w wysokości dwukrotności minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w dacie przewinienia dyscyplinarnego, tj. 4.000,00 zł (słownie: cztery tysiące złotych),

2.             utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie w pozostałym zakresie,

3.             wniosek Pełnomocnika Pokrzywdzonego o zasądzenie kosztów postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym Adwokatury pozostawia bez rozpoznania.

U  z  a  s  a  d  n  i  e  n  i  e

Adw. XY został obwiniony o to, że w dniu 17.08.2017 r. w W., będąc pełnomocnikiem wierzyciela X wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko Y sp. z o.o. na podstawie tytułu wykonawczego - wyroku Sądu Okręgowego w W., który został zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 04.04.2015 r., a zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Okręgowego w W. w dniu 22.07.2016 r., pomimo że miał wiedzę, że wierzytelność została zaspokojona w całości w dniu 06.10.2015 r., czym wyrządził szkodę w majątku Spółki w wysokości 15 547 (piętnaście tysięcy pięćset czterdzieści siedem) złotych, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982r. - Prawo o adwokaturze (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 2368 zm.) w zw. z § 8 i § 11 Zbioru Zasad Etyki i Godności Zawodu.

Orzeczeniem z 18 stycznia 2022 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie w ramach zarzucanego obwinionemu adw. XY czynu uznał go za winnego tego, że w Warszawie w okresie od 12 lipca 2017 r. do 6 września 2017 r. przyjął pełnomocnictwo od X do jego reprezentacji w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przeciwko Y sp. z o.o. z/s w W. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci opatrzonego klauzulą wykonalności orzeczenia wydanego przez Sąd Apelacyjny w W. 18 września 2015 r. w sprawie zarejestrowanej zmieniającego orzeczenie wydane przez Sąd Okręgowy w W. w dn. 4 kwietnia 2013 r. w sprawie zarejestrowanej, pomimo że uprzednio reprezentował XX w postępowaniu z nim związanym, tj. prowadzonym przed Sądem Apelacyjnym w sprawie zarejestrowanej, a kolejno jako pełnomocnik X złożył w dniu 31.07.2017 r. (data prezentaty 17.08.2017r.) wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie ww. tytułu wykonawczego, pomimo że wiedział, że Y z o.o. zaspokoiła tę wierzytelność, co stanowiło też wyraz działania nieuczciwego, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982r. - Prawo o adwokaturze (tj. Dz.U. z 2017r. poz. 2368 ze zm.) w zw. z § 8, 11 oraz § 22 lit. a) Zbioru Zasad Etyki i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 17/2021 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 26 czerwca 2021 r.) i za to na podstawie art. 80 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 82 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę pieniężną w wysokości ośmiokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, tj. w 2017 r. co odpowiada kwocie 16 000 zł. Na podstawie art. 80 w zw. z art. 81 ust. 2 ustawy Prawo o Adwokaturze wymierzono zakaz wykonywana patronatu na czas 4 lat oraz na podstawie ust. 1 lit. A i lit. B Uchwały Nr. 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017r. w sprawie określania wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądzono od obwinionego adw. XY zryczałtowane koszty postępowania dyscyplinarnego w wysokości 1 000 zł za dochodzenie dyscyplinarne i 2 000 w postępowaniu przed Sadem Dyscyplinarnym I instancji na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie.

Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony był pełnomocnikiem XX w sprawie o zapłatę z powództwa spółki Y sp. z o.o. 04.04.2015 r. Sąd Okręgowy w W. wydał wyrok zasądzając od XX 300 000 zł oraz 15 000 zł zwrotu kosztów sadowych i 7200 zł zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na skutek apelacji wyrokiem z 18.09.2015 r. Sąd Apelacyjny w W. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo oraz zasądził od Y na rzecz XX łącznie 12 600 zł zwrotu kosztów.

01.10.2015 r. komornik sądowy YY, z wniosku wierzycielki UU przeciwko dłużniczce XX, zawiadomił Y o zajęciu wierzytelności wynikającej z prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z 18.09.2015 r. W dniu 6.10.2015 r. z rachunku bankowego Y na rachunek komornika przelano 12 600 zł.

Pismem z 02.10.2015 r. adw. XY, działając jako pełnomocnik XX, wezwał pełnomocnika Y, r.pr. WW, do zapłaty kwoty 12 600 zł wynikającej z wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 18.09.2015 r. W odpowiedzi Y sp. z o.o. pismem z dnia 8.10.2015 r. poinformowała adw. XY o zajęciu dochodzonej kwoty przez komornika YY. Do pisma załączono potwierdzenie jej uregulowania na konto tego komornika. Otrzymanie pisma z dnia 08.10.2015 roku adw.  XY potwierdził w znajdującej się w aktach sprawy korespondencji mailowej z dnia 9.10.2015 r. potwierdzając informacje o płatności, którą zrealizowała Y.

Pismem z 10.10.2015 r. Adw. XY powiadomił Y o cesji wierzytelności przysługującej XX na rzecz X, wynikającej z umowy zawartej 20.09.2015 r. między tymi osobami. 

Adw. XY, działając tym razem na podstawie pełnomocnictwa od X, 07.06.2016 r. wniósł do Sądu Okręgowego w W. wniosek o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 18.09.2015 r. W odpowiedzi na wniosek pełnomocnik Y poinformował Sąd Okręgowy i pełnomocnika X o wyegzekwowaniu tej wierzytelności od Y przez komornika YY. Postanowieniem z dnia 18.07.2016 r. Sąd Okręgowy nadał klauzulę wykonalności wyrokowi Sądu Apelacyjnego na rzecz kolejnego wierzyciela, tj. X. W uzasadnieniu pokreślono, iż kwestia spełnienia świadczenia nie może być rozpatrzona w toku postępowania o nadanie klauzuli wykonalności. Badanie przez sąd dokumentu dotyczy wyłącznie jego warstwy formalnej oraz weryfikacji, czy dowodzi on zmiany podmiotowej w zobowiązaniu, nie może natomiast obejmować merytorycznej kontroli istnienia i zakresu samego zobowiązania, instrumentem tej kontroli jest powództwo przeciwegzekucyjne.

17.08.2017 r. adw. XY jako pełnomocnik X złożył wniosek o wszczęcie egzekucji wierzytelności wynikającej z wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 18.09.2015 r. W dniu 06.09.2017 r. wierzytelność została ponownie wyegzekwowana od Y sp. z o.o. przez zajęcie przez komornika MM środków na rachunku bankowym Y.

Stan faktyczny Sąd Dyscyplinarny ustalił na podstawie wyjaśnień XY i jego pisemnej odpowiedzi na wniosek oraz stanowisko obwinionego, które Sąd uznał za częściowo wiarygodne, oraz zeznań WW, ZZ, YY, które Sąd uznał za wiarygodne i wewnętrznie spójne co do zasadniczych omawianych w nich okoliczności. Zostały one potwierdzone i uzupełnione innymi uznanymi za wiarygodne dowodami w postaci dokumentów, wraz z którymi tworzą całość, która w logicznym i spójnym ciągu przedstawia następujące po sobie zdarzenia. Ponadto sąd szczegółowo wyliczył dokumenty, na których oparł swoje wnioski, uznał je za wiarygodne w całości jako potwierdzone innymi dowodami oraz jako dokumenty pochodzące z postępowań cywilnych  toczących się pomiędzy Y sp. z o.o, , XX i UU oraz Y Sp. z o.o. i X, które sporządzone zostały w prawem przewidziany sposób przez podmioty do tego uprawnione, co do których Sąd nie znalazł podstaw, aby poddać w wątpliwość ich wiarygodność.

W konkluzji Sąd Dyscyplinarny przyjął, że opis czynu przypisanego obwinionemu w orzeczeniu stanowi wyraz dostosowania go do dokonanych w sprawie ustaleń, aby oddawał ich pełną deliktową zawartość i mieści się w granicach tego czynu.

W zakresie przypisanego obwianemu naruszenia § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu Sąd I instancji uznał, iż obwiniony dopuścił się postępowania cechującego się brakiem uczciwości, polegającego na podjęciu się czynności zmierzających do wyegzekwowaniu wierzytelności od Y sp. z o.o., mimo posiadanych już informacji, że Y sp. z o.o. dokonała ich spłaty. Sąd przyjął, że obwiniony dowiedział się o tym w październiku 2015 r., kiedy był pełnomocnikiem XX. Sąd podkreślił, że informacja o dokonaniu cesji wierzytelności przysługującej XX na rzecz X dotarła do dłużnika już po dokonaniu zapłaty w związku z zajęciem tej wierzytelności przez komornika.

W zakresie przypisanego obwinionemu naruszenia § 11 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu Sąd I instancji uznał, iż obwiniony naruszył tę normę, gdyż mając wiedzę, że Y sp. z o.o. już dokonała spłaty skierował przeciwko tej spółce egzekucję. Spółka Y Sp. z o.o. została zmuszona do spełnienia po raz drugi tego samego świadczenia oraz zostało ono wyegzekwowane wraz z kosztami postępowania.

Sąd uznał, że doszło również do naruszenia § 22 lit. a) Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Do naruszenia zasad regulujących konflikt interesów zdaniem Sądu doszło w ten sposób, że adw. XY był pełnomocnikiem XX w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w W. Z tego powodu nie powinien był przyjąć pełnomocnictwa od X do reprezentowania go w sprawie mającej na celu wyegzekwowanie wierzytelności zasądzonej wyrokiem w sprawie, w której reprezentował XX, albowiem wiedział, że wynikająca i przysługująca jej w związku z tym postępowaniem wierzytelność została zaspokojona przez Y sp. z o.o. W związku z tym X mogły służyć roszczenia w razie niewyegzekwowania należności objętej cesją w związku z wytoczeniem przez Y sp. z o.o. powództwa przeciwegzekucyjnego.

Uzasadniając karę Sąd Dyscyplinarny uznał, że wysoki poziom naganności przypisanego czynu i okoliczności jego popełnienia przesądzają o tym, że orzeczona kara nie nosi znamion nadmiernie surowej, jest adekwatna do dokonanego naruszenia.

Jako podstawę orzeczenia o kosztach Sąd Dyscyplinarny podał art. 95l ust. 2 i 3 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z ust. 1 lit. a i lit. b. Uchwały Nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.

Orzeczenie to obwiniony zaskarżył w całości zarzucając:

I.       obrazę prawa procesowego

1)      art. 17 § 1 k.p.k. w związku z par. 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu poprzez pominięcie, że zadaniem adwokata jest działanie na rzecz własnego klienta a nie jego przeciwnika i prawem do braku wiedzy o wszystkich sprawach danego klienta, a podjęte działania nastąpiło w ramach obowiązku zgodnie z art. 797 § 1 k.p.c.,

2)      art. 399 k.p.k. w związku z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 95 n Prawa o Adwokaturze poprzez uniemożliwienie obwinionemu podjęcia stosownej obrony w związku z nieuprzedzeniem o możliwej zmianie opisu czynu objętego postępowaniem i rozszerzeniem zarzutów,

3)      art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n Prawa o Adwokaturze wobec braku naruszania zasady, że opis czynu przypisanego powinien odpowiadać znaczeniu wszystkich znamion określających typ przestępstwa, czyli brak wskazania w opisie czynu na czym polegało naruszenie przywołanych przepisów,

4)      art. 4, art. 7, art. 5 § 2 KPK w zw. z art. 95n poprzez błędną ocenę, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego na podstawie