Orzeczenie WSD z dnia 19 listopada 2022 r. (6)

Sygn. akt: WSD 138/22

ORZECZENIE

Dnia 19 listopada 2022 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:          SWSD adw. Piotr Zięba (spraw.)

Członkowie:                SWSD adw. Robert Kamiński

                                   SWSD adw. Irena Malinowska

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury adw. Marcina Komara

oraz  protokolanta: adw. adw. Piotra Hindemitha

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 16 maja 2022 r., sygn. SD 79/20

na podstawie art. 95n pkt 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 95l ust. 1 i 3 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z punktem 1 lit. c uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego

orzeka:

1.           zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że w ramach przypisanego przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie obwinionemu adw. XY czynu uznaje go za winnego tego, że w okresie od 15.03.2011 roku do 15.09.2019 roku w W. naruszył zasady etyki adwokackiej w ten sposób, że w czasie i miejscu wskazanym wyżej, pomimo kierowanych wezwań do uregulowania należności, zaniechał opłacenia obowiązkowych składek OC w wysokości obowiązującej na podstawie umów generalnych, podpisanych przez Naczelną Radę Adwokacką z właściwymi firmami ubezpieczeniowym na kolejne okresy rozliczeniowe w łącznej kwocie 4 787 złotych, a tym samym - wykorzystując treści tych umów zobowiązujących właściwe izby adwokackie do opłacania należnych za adwokata składek w sposób naruszający zasady koleżeństwa i lojalności - uzyskiwał bezpłatnie, zgodne z przepisami prawa w tym treścią art. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze, obowiązkowe ubezpieczenie OC na koszt Izby Adwokackiej w Warszawie, z narażeniem członków wyżej wymienionej izby na niemożność realizacji przez tą izbę innych zadań samorządowych, przy czym powyższe zaniechania sprzeczne były z treścią uchwał Izby Adwokackiej w Warszawie - (preliminarzy budżetu Izby Adwokackiej za dany rok) określających corocznie termin i sposób zapłaty przez adwokata składki OC (każdorazowo kwartalnie, do 15 dnia ostatniego miesiąca kwartału na wyodrębniony rachunek Izby Adwokackiej) to jest czynu z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust.1 i 3, § 5, § 31 ust.1 oraz § 63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) i za to w miejsce orzeczonej kary wydalenia z adwokatury na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o adwokaturze wymierza obw. adw. XY karę nagany,

2. na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze orzeka wobec obw. adw. XY zakaz wykonywania patronatu na czas 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
3. utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie w pozostałym zakresie,
4. zasądza od obw. adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem II instancji.

Sygn. akt: WSD 138/22

UZASADNIENIE

Adwokat  XY prowadzący Kancelarię Adwokacką w W. przy ul. xxx został obwiniony o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym, że:

w okresie od 15.03.2011 roku do 15.09.2019 roku w W. naruszył zasady etyki adwokackiej w ten sposób, że w czasie i miejscu wskazanym wyżej, pomimo kierowanych wezwań do uregulowania należności, zaniechał opłacenia obowiązkowych składek OC w wysokości obowiązującej na podstawie umów generalnych, podpisanych przez Naczelną Radę Adwokacką z właściwymi firmami ubezpieczeniowym na kolejne okresy rozliczeniowe w łącznej kwocie 4.787 złotych, a tym samym - wykorzystując treści tych umów zobowiązujących właściwe izby adwokackie do opłacania należnych za adwokata składek w sposób naruszający zasady koleżeństwa i lojalności - uzyskiwał bezpłatnie, zgodne z przepisami prawa w tym treścią art. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze, obowiązkowe ubezpieczenie OC na koszt Izby Adwokackiej w Warszawie, z narażeniem członków wyżej wymienionej izby na niemożność realizacji przez tą izbę innych zadań samorządowych, przy czym powyższe zaniechania sprzeczne były
z treści uchwał Izb Adwokackich w Warszawie - (preliminarzy budżetu Izby Adwokackiej za dany rok) określających corocznie termin i sposób zapłaty przez adwokata składki OC (każdorazowo kwartalnie, do 15 dnia ostatniego miesiąca kwartału na wyodrębniony rachunek Izby Adwokackiej) to jest czynu z art . 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust.1 i 3, § 5, § 31 ust.1 oraz § 63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19.11.2011 r.).

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 16 maja 2022 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt SD 79/20 obwinionego adwokata XY w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od 15.03.2011 roku do 25.04.2022 roku w W. naruszył zasady etyki adwokackiej w ten sposób, że w czasie i miejscu wskazanym wyżej, pomimo kierowanych wezwań do uregulowania należności, zaniechał opłacenia obowiązkowych składek OC w wysokości obowiązującej na podstawie umów generalnych, podpisanych przez Naczelną Radę Adwokacką z właściwymi firmami ubezpieczeniowym na kolejne okresy rozliczeniowe w łącznej kwocie 5.402 złotych, a tym samym - wykorzystując treści tych umów zobowiązujących właściwe izby adwokackie do opłacania należnych za adwokata składek w sposób naruszający zasady koleżeństwa i lojalności - uzyskiwał bezpłatnie, zgodne z przepisami prawa w tym treścią art. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze, obowiązkowe ubezpieczenie OC na koszt Izby Adwokackiej w Warszawie, z narażeniem członków wyżej wymienionej izby na niemożno realizacji przez tą Izbę innych zadań samorządowych, przy czym powyższe zaniechania sprzeczne były z treścią uchwał Izby Adwokackiej w Warszawie - (preliminarzy budżetu Izby Adwokackiej za dany rok) określających corocznie termin i sposób zapłaty przez adwokata składki OC, to jest przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 3, § 31 ust.1 oraz § 63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19.11.2011r.) i za to na podstawie art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę wydalenia z adwokatury. Nadto na podstawie ust. 1 lit. a Uchwały Nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 roku w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądził od obwinionego zryczałtowane koszty postępowania dyscyplinarnego w wysokości 1.000 złotych za dochodzenie dyscyplinarne na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie. Na podstawie ust. 1 lit. b Uchwały Nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądził od obwinionego zryczałtowane koszty postępowania dyscyplinarnego wysokości 1.000 złotych w postępowaniu przed Sądem Dyscyplinarnym I instancji na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie.

W uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że ostatniej wpłaty z tytułu składki na obowiązkowe ubezpieczenie OC obwiniony dokonał na rzecz Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie w dniu 12 stycznia 2012 roku. Po tej dacie obwiniony zaniechał uregulowania istniejącej już zaległości, jak również dalszego regulowania składek na obowiązkowe ubezpieczenie OC. Ponadto w ww. okresie obwiniony nie zawierał indywidulanych umów ubezpieczenia OC. W trakcie wizytacji Kancelarii obwinionego wskazano, iż opłaty z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej wnosi z opóźnieniem, co Sąd Dyscyplinarny ocenił, jako nadużycie, albowiem w dacie wizytacji (15 maja 2015 roku) ostatnia wpłata na obowiązkowe ubezpieczenie OC została wpłacona 3 lata wcześniej. Ponadto obwiniony nie uregulował na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie żadnej z zaległych składek pomimo skierowanych do niego wezwań, jak również prawomocnego zasądzającego orzeczenia powszechnego w sprawie z powództwa Izby. W uzasadnieniu wskazano nadto, że podniesienie zarzutu przedawnienia w toku postępowania przed sądem powszechnym ma jedynie skutki procesowe, a nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania i zmniejszenia zaległości obwinionego wobec Izby Adwokackiej w Warszawie i pozostałych adwokatów wywiązujących się z obowiązków wynikających z przynależności do samorządu adwokackiego. W ocenie Sądu Dyscyplinarnego I- instancji ignorowanie przez obwinionego wezwań oraz zaleceń powizytacyjnych, a także pomimo wydania w jego sprawie wyroku przez Sąd Rejonowy dla W ? Ż w W. oraz wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, obwiniony nie podjął żadnych kroków w celu uregulowania zaległych składek na ubezpieczenie OC, jak również składek bieżących. Na tej podstawie Sąd meriti doszedł do przekonania, iż obwiniony z góry powziętym zamiarem od wielu lat uchylał się od obowiązku regulowania należnej składki na obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. Ponadto przyjęto, że obwiniony uchybił także obowiązkowi wynikającemu z § 31 ZZEAiGZ, albowiem udowodniono, że obwiniony nie stosuje się do obowiązujących uchwał Izby Adwokackiej w Warszawie kształtujących w latach 2011 ? 2022 finansowe obowiązki adwokatów tej Izby związane z obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności zawodowych. Nadto w treści uzasadnienia Sąd Dyscyplinarny I ? instancji wskazał, że uwzględnił wniosek Rzecznika Dyscyplinarnego o zmianę opisu czynu w ten sposób, aby czas popełnionego przez obwinionego przewinienia określić na okres od 15 marca 2011 roku do 25 kwietnia 2022 roku z jednoczesnym ustaleniem wysokości zaległości w składkach na ubezpieczenie OC w kwocie 5.402 złotych, co miało bezpośredni związek z dokumentacją nadesłaną do Sądu Dyscyplinarnego przy piśmie z dnia 25 kwietnia 2022 roku. Przyjęto, iż zarzucony obwinionemu delikt dyscyplinarny ma charakter tzw. deliktu trwałego. Pismo Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie potwierdza również, iż do dnia jego wydania obwiniony nie podjął żadnych kroków mających na celu uregulowanie zaległości w składkach na ubezpieczenie OC, również po dacie wskazanej we wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego, co uzasadniało uwzględnienie wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego o modyfikację opisu przewinienia. Uzasadniając wymiar kary dla adw. XY wskazano, że jego zachowanie ocenione być powinno nie tylko jako zaniechanie realizowania swoich finansowych obowiązków wobec Izby Adwokackiej, ale również jako wyraz lekceważącego stosunku do władz Izby i pozostałych adwokatów Izby Adwokackiej w Warszawie. Sąd Dyscyplinarny I ? instancji wskazał, że sposób postępowania obwinionego świadczy o tym, że świadomie traktuje on ww. zachowanie, jako zasadę postępowania wobec adwokatury oraz daje wyraz jego instrumentalnego podejścia do przynależności do samorządu adwokackiego. Na tej podstawie przyjęto również wniosek, że obwiniony nie odczuwa z samorządem adwokackim żadnego realnego związku mogącego wpływać w pozytywny sposób na jego proces decyzyjny związany z realizowaniem wynikających z tej przynależności obowiązków, przy jednoczesnym zainteresowaniu XY czerpaniem korzyści wynikających z wykonywania zawodu adwokata, skoro nie realizując swoich zobowiązań wobec samorządu, utrzymuje z Adwokaturą związek formalny. Wszelkie ww. okoliczności doprowadziły Sąd do przekonania, że w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności łagodzące (za taką Sąd nie uznał wcześniejszej niekaralności obwinionego). W ocenie Sądu meritii wszystkie elementy stanu faktycznego niniejszej sprawy, specyfika
i długotrwałość postępowania obwinionego uzasadnia wymierzenie kary wydalenia z adwokatury. Ww. kara znajduje również oparcie w zasadach prewencji indywidulanej i generalnej.

Od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 16 maja 2022 roku wydanego w sprawie prowadzonej za sygn. akt SD 79/20 złożył odwołanie obwiniony adw. XY, zaskarżając ww. orzeczenie w całości. Obwiniony wniósł o zmianę ww. orzeczenia w całości tj. w zakresie wymierzonej kary wydalenia z adwokatury, a także rozstrzygnięcia, co do kosztów postępowania poprzez zaniechanie obciążania go nimi. W uzasadnieniu przedmiotowego stanowiska obwiniony podniósł, iż wyraża ubolewanie w związku z zaangażowaniem organów adwokatury w kwestie powstałych zaległości w zapłacie przez niego składek ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej adwokatów. Obwiniony wskazał, iż w jego ocenie jego postawa pozostawała naganna, wskazując równocześnie na własną sytuację osobistą i zdrowotną, a która to spowodowała u niego komplikacje życiowe i zaburzyły hierarchię ciążących na nim zobowiązań (m. in. schorzenia o charakterze przewlekłym, kilkukrotne złamanie kręgosłupa, zabiegi operacyjne, leczenie i zabiegi rehabilitacyjne). W treści odwołania obwiniony zrzekł się podnoszonego zarzutu przedawnienia roszczeń.

W załączeniu do odwołania obwiniony przedstawił dowód dokonanego na rzecz Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie przelewu kwoty 4.218 złotych tytułem zapłaty zaległych składek oraz szpitalne karty informacyjne.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wskazać należy, iż orzeczona przez Sąd Dyscyplinarny I-Instancji kara wydalenia z adwokatury wobec obwinionego cechuje się rażącą surowością w stosunku do charakteru popełnionego deliktu dyscyplinarnego, i nie może zostać uznana za sprawiedliwą, jeśli uwzględni się wszystkie okoliczności ujawnione w przedmiotowym postępowaniu. Rodzaj wymierzonej kary pozostaje nietrafny, co powoduje konieczność reasumpcji orzeczenia Sądu meritii. W pierwszej kolejności należy wskazać na uprzednią niekaralność dyscyplinarną obwinionego. Sąd I ? instancji odmówił uznania ww. okoliczności, jako łagodzącej wymiar kary co w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego pozostawało nieuzasadnione. Nadto po wydaniu orzeczenia doszło do istotnej zmiany okoliczności sprawy, albowiem wraz z wniesionym odwołaniem obwiniony zgłosił także wniosek dowodowy obejmujący dowód wpłaty na rzecz Okręgowej Rady Adwokackiej kwotę 4.128 złotych, a która to łącznie z kwotą 1.184 złote wpłaconą w związku z treścią wyroku Sądu Rejonowego dla W ? Ż w W. wyrównuje w całości przypisaną mu zaległość. Ponadto sama treść odwołania obwinionego wskazuje na daleko idącą zmianę w jego postawie wobec obowiązków wynikających z przynależności do samorządu adwokackiego. Obwiniony wykazał skruchę, zdaje się rozumieć naganność swojego postępowania, a także dokonał restytucji uszczerbku powstałego na skutek popełnienia przez niego deliktu dyscyplinarnego. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego ww. okoliczności jednoznacznie dają podstawę do zmiany orzeczenia Sądu meritii co do rodzaju wymierzonej kary, a która to w świetle zrealizowania wobec adw. XY celów prewencji indywidualnej jest nieadekwatna. Ponadto badając stan faktyczny niniejszej sprawy nie należy tracić z pola widzenia przyczyn, które to legły u podstaw popełnienia przewinienia dyscyplinarnego przez obwinionego, a mianowicie jego sytuacja zdrowotna. Wyższy Sąd Dyscyplinarny dał wiarę oświadczeniu obwinionego co do wpływu posiadanych schorzeń i stopnia ich skomplikowania, na sytuację zawodową, w tym na realizację obowiązków wobec samorządu adwokackiego. Przedstawione wraz z odwołaniem karty informacyjne leczenia szpitalnego wskazują, iż obwiniony boryka się problemami natury zdrowotnej, a które to mogły mieć wpływ na jego funkcjonowanie i tym samym spowodować powstanie narastających zaległości w zapłacie składek ubezpieczenia OC adwokatów. Nie umknęło uwadze Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, że w toku wizytacji Kancelarii Obwinionego (?) zauważono pewne problemy w bieżącym funkcjonowaniu i wypełnianiu obowiązków względem samorządu adwokackiego.

Zgodzić się należy z Sądem Dyscyplinarnym I- instancji, iż zachowanie obwinionego narusza przepisy ustrojowe regulujące działalność adwokatury, a także przepisy wewnętrznych aktów prawnych wydawanych przez izbowe organy samorządu adwokackiego. Jednakże stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego, przy uwzględnieniu ww. okoliczności mających charakter definitywnie łagodzący, w żadnej mierze nie może spowodować utrzymania w mocy zaskarżonego orzeczenia. W tym stanie rzeczy konieczna jest jego reasumpcja w kierunku wymierzenia adw. XY kary łagodniejszego rodzaju.

W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego pozbawienie obwinionego możliwości wykonywania zawodu oraz zerwanie istniejącego stosunku ustroju prawnego pomiędzy nim a Adwokaturą wydaje się rozwiązaniem nazbyt represyjnym. W orzecznictwie dyscyplinarnym wskazuje się, że karę pozbawienia wykonywana zawodu z reguły należy orzec w tych przypadkach, w których przewinienie dyscyplinarne wypełnia znamiona umyślnego przestępstwa, jako zbrodni i występku, a zatem wówczas, gdy sprawca okazał lekceważące naruszenie porządku prawnego (wyrok SN z dnia 29 czerwca 2007 r., SNO 37/07, OSNSD 2007, nr 1, poz. 54; orzeczenie WSD z dnia 26 czerwca 20101 r., WSD 93/09), np. nadużycie wykonywanego zawodu adwokata przy popełnieniu przestępstwa płatnej protekcji albo okazanie przy popełnieniu przestępstwa, że dalsze wykonywanie zawodu adwokata zagraża istotnym dobrom chronionym prawem, co z istoty swojej pociąga za sobą utratę przymiotu nieskazitelności charakteru oraz rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu, w efekcie uzasadniając wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia z adwokatury (orzeczenie WSD z dnia 22 lutego 2014 r., WSD 88/13).? (K. Ceglarska-Piłat, M. Zbrojewska [w:] Prawo o adwokaturze. Komentarz, red. P. Kruszyński, Warszawa 2016, art. 81.).

Orzeczenie Sądu Odwoławczego, w którym to zamiast kary wydalenia z adwokatury orzeczona została kara nagany w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego pozostaje rozstrzygnięciem adekwatnym w stosunku do czynu popełnionego przez adw. XY oraz okoliczności o charakterze przedmiotowo ? podmiotowym powstałych na gruncie niniejszej sprawy. Wskazania wymaga, że przedmiotowa sankcja stanowi celowy środek reakcji na delikty dyscyplinarne przewidziany w przepisach ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze. Wskazać należy, iż w niniejszym przypadku skutki, jakie wywoła dla obwinionego przedmiotowa kara będą w pełni odpowiadać celom prewencji indywidulanej oraz generalnej, a które to winny być uwzględniane przy wymierzaniu kary. Rzeczona kara będzie adekwatna w szczególności z uwagi na dotychczasową niekaralność dyscyplinarną obwinionego, jego sytuację życiową, właściwości i warunki osobiste oraz de facto naprawienie szkody wyrządzonej deliktem dyscyplinarnym. Nie sposób również nie zauważyć, że aktualnie obwiniony liczy 70 lat (ur. 7.05.1952 r.).

W ocenie Sądu orzekającego kara nagany poprzez jej oddziaływanie na obwinionego w środowisku zawodowym, a także utratę biernego prawa wyborczego do organów samorządu adwokackiego będzie skutecznym środkiem dyscyplinującym adwokata, tak aby zarzucane mu zachowanie nie zostało przez niego ponownie popełnione. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego za ww. tezą przemawia w szczególności fakt restytucji uszczuplonych deliktem dyscyplinarnym należności, a które to dały obraz zmiany jego postawy wobec społeczności adwokackiej. Nadto dodać należy także, że połączenie ww. okoliczności z karą nagany będzie miało istotnie korzystny skutek utrwalający zmianę postawy adw. XY, bez nadmiernie represyjnego karania jego osoby.

W przypadku, kiedy obwiniony nie będzie stosował się w przyszłości do obowiązku opłacania składek samorządowych, w tym składki ubezpieczenia OC to wówczas organy dyscyplinarne prowadząc postępowanie będą musiały wziąć po uwagę powrotność do przewinienia dyscyplinarnego i na tej podstawie wymierzyć mu karę surowszego rodzaju. Co za tym idzie orzeczenie skazujące w niniejszej sprawie będzie wywierało skutki również w przyszłości i będzie stanowić dodatkową mobilizację by obwiniony realizował należycie i terminowo obowiązki wobec samorządu adwokackiego.

Nadto z urzędu Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał za konieczne dokonanie zmiany w opisie przypisanego obwinionemu czynu poprzez ustalenie, nie wychodząc poza granicę oskarżenia, że dopuścił się on zarzucanego mu deliktu dyscyplinarnego w okresie od 15.03.2011 roku do 15.09.2019 roku. Rozszerzenie czasookresu trwania przewinienia dyscyplinarnego poza ramy czasowe przyjęte w skardze Rzecznika Dyscyplinarnego oznaczałoby naruszenie zasady skargowości i w konsekwencji uchybienie procesowe o charakterze bezwzględnym, określone w art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. 17 § 1 pkt 9 kpk. Jak wynika z treści wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego adwokat XY został obwiniony o popełnienie przypisanego mu deliktu dyscyplinarnego w okresie od 15.03.2011 roku do 15.09.2019 roku i w takich ramach czasowych jego zachowanie było przedmiotem prawno-dyscyplinarnej oceny przez Rzecznika Dyscyplinarnego oraz przez Sąd I Instancji. Zauważyć należy, że Sąd I instancji rozszerzył zakres czasowy zachowania obwinionego w uwzględnieniu wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego zgłoszonego dopiero w mowie końcowej, a więc po zamknięciu rozprawy, czyli w sytuacji, gdy nie zostały spełnione warunki przewidziane w art. 398 kpk.

Jednocześnie Wyższy Sąd Dyscyplinarny zmieniając orzeczenie co do kary zasadniczej, uznał za uzasadnione orzec w stosunku do obwinionego obok kary nagany dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Biorąc pod uwagę charakter czynu popełnionego na szkodę interesów samorządu adwokackiego, należy wskazać, iż zakaz wykonywania patronatu w orzeczonym wymiarze będzie adekwatny w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przewinienia dyscyplinarnego. Obwiniony swoim zachowaniem przez wiele lat okazywał lekceważący stosunek wobec obowiązku wywiązywania się ze zobowiązań finansowych wobec samorządu adwokackiego.

W szczególności należy zwrócić uwagę, iż nadrzędną w tym przypadku wartością, jaką brał pod uwagę Wyższy Sąd Dyscyplinarny pozostaje wpajanie przez potencjalnego patrona aplikantom wartości, jakie winny być przestrzegane przez członków samorządu adwokackiego i przez to ochrona interesu wspólnego i indywidulanego członków Palestry. W tym stanie rzeczy elimanacja możliwości transmisji niewłaściwych postaw wobec adeptów zawodu adwokackiego zdaje się rozwiązaniem koniecznym z perspektywy standardów, jakie winny obowiązywać członków Palestry.

W tym stanie rzeczy Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury zmienił orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie, orzekając o kosztach postępowania dyscyplinarnego w II instancji zgodnie z przepisami wskazanymi w petitum orzeczenia.

Hasło: obwiniony, uzasadnienie, przewinienie dyscyplinarne, koszty,