Orzeczenie WSD z dnia 19 listopada 2022 r. (3)
Sygn. akt: WSD 120/21
ORZECZENIE
Dnia 19 listopada 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Piotr Zięba
Członkowie: SWSD adw. Robert Kamiński (spraw.)
SWSD adw. Irena Malinowska
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Marcina Komara
oraz protokolanta: adw. Piotra Hindemitha
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego oraz pełnomocnika pokrzywdzonych od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Częstochowie z dnia 15 marca 2021 r., sygn. SD 3/20
na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 95 n ustawy Prawo o adwokaturze.
orzeka:
1. zmienia pkt. 1 zaskarżanego orzeczenia w ten sposób, że:
a) w granicach zarzuconego obwinionemu czynu, uznaje go za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2018 roku, do maja 2020 roku, w B. i P.T, podjął się prowadzenia sprawy z powództwa X, przeciwko Y i W, zawisłej następnie przed Sądem Okręgowym w P.T, podczas gdy uprzednio świadczył pomoc prawną jako adwokat i aplikant adwokacki Y i W w sprawach związanych z przedmiotem wytoczonego powództwa przeciwko w/w, a nadto, wykorzystał przy tym informacje objęte tajemnicą zawodową, w postaci treści umowy sprzedaży nieruchomości oraz oświadczenia o potrąceniu, które to informacje pozyskał udzielając pomocy prawnej Y i W, tj. przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 80 Ustawy Prawo o adwokaturze, w zw. z § 22 ust. 1 lit. a, § 19 ust. 1 i 3, § 6, § 8 i § 46 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 66/2022 NRA z 10 września 2022 roku,
b) w miejsce orzeczonej wobec obwinionego kary pieniężnej w wysokości 4.000,00 (czterech tysięcy 00/100) zł, na podstawie art. 81 pkt 4 Ustawy Prawo o adwokaturze wymierza obwinionemu karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas jednego roku;
3. w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie;
4. zasądza od adw. XX, na rzecz Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej kwotę 1.000,00 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym.
WSD 120/21
Uzasadnienie
Adw. XY został obwiniony o to, że:
w okresie co najmniej od sierpnia 2018 roku do chwili obecnej w B. i P. T podjął się prowadzenia sprawy z powództwa X przeciwko KK i AK, podczas gdy uprzednio świadczył pomoc prawną jako adwokat i aplikant adwokacki KK i AK w spawach związanych przedmiotowo z wytoczonym powództwem przeciwko w/w, nadto wykorzystał w sprawie z powództwa X przeciwko KK i AK informacje objęte tajemnicą zawodową, a które pozyskał udzielając pomocy prawnej KK i AK i naruszył zasadę uczciwości wywodząc w sprawie z powództwa X negatywne skutki prawne dla KK i CC z podjętych przez nich działań, a które były wynikiem jego rekomendacji prawnych, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 80 Prawa o adwokaturze w zw. z § 22, § 19, § 6, § 8, § 46 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19 listopada 2011 r.).
Orzeczeniem z dnia 15 marca 2021 roku Sąd Dyscyplinarny Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie (sygn. SD 3/20):
I. uznał adw. XY za winnego tego, że w okresie co najmniej od sierpnia 2018 roku do maja 2020 roku w B. i P.T podjął się prowadzenia sprawy z powództwa X przeciwko KK i AK, podczas gdy uprzednio świadczył pomoc prawną jako adwokat i aplikant adwokacki KK i AK w sprawach związanych przedmiotowo z wytoczonym powództwem przeciwko w/w, nadto wykorzystał w sprawie z powództwa X przeciwko KK i AK informacje objęte tajemnicą zawodową, a które pozyskał udzielając pomocy prawnej KK i AK i naruszył zasadę uczciwości wywodząc w sprawie z powództwa X negatywne skutki prawne dla KK i CC z podjętych przez nich działań, a które były wynikiem jego rekomendacji prawnych, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 80 Prawa o adwokaturze w zw. z § 22 ust. 1 pkt a/ i c/, §19 ust.1, ust. 3 i ust. 7, § 6, § 8, § 46 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19 listopada 2011 r.) i na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3/ ustawy ? prawo o adwokaturze wymierza u karę pieniężną w wysokości 4.000,00 zł (cztery tysiące złotych);
II. na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy - prawo o adwokaturze orzekł wobec adw. XY zakaz wykonywania patronatu na okres 3 lat;
III. na podstawie art. 951 ustawy ? prawo o adwokaturze w związku z pkt 1 a/i b/ uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/2017 obciążył adw. XY kosztami postępowania dyscyplinarnego w kwocie 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych).
Powyższe rozstrzygniecie zostało wydane na podstawie niżej wskazanych ustaleń.
XY podjął współpracę z adw. ZZ od 2011 roku, pełniąc funkcję aplikanta adwokackiego. W 2015 roku XY zdał egzamin zawodowy nabywając tytuł zawodowy adwokata. Od tego momentu przedmiotowa współpraca była w dalszym ciągu kontynuowana przez już adw. XY do października 2018 roku. Obwiniony czynnie uczestniczył w sprawach prowadzonych przez kancelarię adw. ZZ obsługując klientów, przygotowując pisma procesowe, opinie prawne, sprawując pieczę nad aplikantami w zakresie merytorycznym. Ponadto posiadał bieżący dostęp do dokumentów w wersji papierowej, jak i elektronicznej. W i Y zostali klientami adw. ZZ. Zakres zleconych Kancelarii spraw dotyczył m.in. sporów prawnych z MM i PP w przedmiocie eksmisji z lokalu przy ul. xxx w W., odszkodowania za bezumowne korzystanie z tego lokalu przez rodzinę S. oraz kwestii potrącenia wzajemnych wierzytelności. Adw. XY wraz z adw. ZZ brał udział w spotkaniach z KK, uzyskując wiedzę o przedmiocie zleconych spraw oraz istotnych informacji przekazywanych przez klienta. Tym samym posiadał wiedzę o transakcji nabycia przez AK i KK udziałów w nieruchomości przy ul. yyy w W. od KK oraz treści postanowień aktu notarialnego z dnia 23 maja 2014 roku, w szczególności wysokości ceny z tytułu sprzedaży udziałów oraz terminu zapłaty. Ak wraz z KK po przeprowadzonych konsultacjach oraz za radą adw. XY złożyli pismem z dnia 14 grudnia 2017 roku MM oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej jej z tytułu zapłaty ceny za udziały w nieruchomości z wierzytelnościami przysługującymi małżeństwu K. wraz z odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul. xxx w W.
W sierpniu 2018 roku klient X udzielił pełnomocnictwa adw. XY, celem prowadzenia sprawy w przedmiocie zapłaty wierzytelności przeciwko AK i KK. Pismem z dnia 9 października 2018 roku wniesiono do Sądu Okręgowego w P.T I Wydziału Cywilnego pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym. Strona powodowa zażądała solidarnego zasądzenia od W i Y na rzecz przypozowanej MM kwoty stanowiącej równowartość wierzytelności przysługującej X względem MM. W meriti pozwu adw. XY upatrywał podstawę roszczenia w akcie notarialnym nabycia udziałów nieruchomości przy ul. yyy w Warszawie przez AK oraz KK od MM. Wskazując jednocześnie na szczegółowe okoliczności w przedmiocie ceny zbycia udziałów, dokonanej dotychczas zapłaty na poczet zobowiązania oraz terminu uregulowania ciążącego zobowiązania. Nadto poddano wnikliwej ocenie (bez)skuteczność oświadczenia AK i KK z dnia 14 grudnia 2017 roku o potrąceniu wierzytelności, podnosząc również argumentację w zakresie przedawnienia części roszczenia o odszkodowanie za bezumowne korzystanie przez rodzinę S. z nieruchomości przy ul. xxx j w W.
Sąd Okręgowy w P.T wydał wobec AK i KK nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 19 października 2018 roku. Zważając na powyższe AK wraz z KK złożyli pismem z dnia 12 listopada 2018 roku zarzuty do przedmiotowego nakazu zapłaty, wyrażając swoją dezaprobatę. Pełnomocnik X? adw. XY złożył pismem z dnia 17 stycznia 2019 roku odpowiedź na zarzuty od nakazu zapłaty.
Obwiniony adw. XY w maju 2020 roku wypowiedział pełnomocnictwo X do prowadzenia sprawy przedmiocie zapłaty wierzytelności przeciwko AK i KK.
Bacząc na powyższe okoliczności AK i KK złożyli pisemne zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia deliktów dyscyplinarnych przez adw. XY wraz załączonymi do pisma dokumentami, które wpłynęło do Rzecznika Dyscyplinarnego Izy Adwokackiej w dniu 27 lutego 2019 roku. Pismem z dnia 14 marca 2019 roku do wskazanego powyżej zawiadomienia przyłączył się adw. ZZ.
Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie z dnia 15 marca 2021 roku w zakresie punktu I w części dotyczącej wymiaru kary oraz w zakresie punktu 2, zostało zaskarżone na niekorzyść obwinionego przez pełnomocnika AK oraz KK odwołaniem z dnia 30 czerwca 2021 roku, w którym to zarzucono:
1) naruszenie prawa materialnego art. 53 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 95 n ustawy Prawo o adwokaturze poprzez pominięcie zawartych w nim dyrektyw wymiaru kary takich jak stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, motywację, sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rozmiar ujemnych następstw deliktu, właściwości i warunku osobiste sprawcy, jak również poprzez niewłaściwą wykładnię dyrektyw w postaci sposobu życia przed popełnieniem deliktu i zachowania się po jego popełnieniu skutkującym przecenieniem okoliczności uprzedniej niekaralności mimo krótkiego okresu wykonywania zawodu przez obwinionego oraz bezpodstawne akcentowanie faktu wypowiedzenia pełnomocnictwa przez obwinionego po otrzymaniu zarzutów, w sytuacji gdy nastąpiło to dopiero po ponad roku od wszczęcia postępowania przeciwko obwinionemu;
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że kara pieniężna w wysokości 4.000,00 złotych jest wystarczająca, a surowsza miałby cechy rażącej surowości podczas gdy orzeczona kara jest rażąco łagodna i niewspółmierna w świetle dyrektyw wymiaru kary, w którym to zakresie Sąd Dyscyplinarny nie poczynił żadnych ustaleń, w tym w odniesieniu do sytuacji osobistej i majątkowej obwinionego;
3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że zakaz wykonywania patronatu na okres 3 lat jest wystarczająca, podczas gdy jest ona rażąco łagodna i niewspółmierna w świetle dyrektyw wymiaru kary.
Podnosząc powyższe pełnomocnik AK oraz KK wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie obwinionemu na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 6 ustawy ? Prawo o adwokaturze kary wydalenia obwinionego XY z adwokatury.
Adw. XY zaskarżył odwołaniem z dnia 12 lipca 2021 roku Orzeczenie z dnia 15 marca 2021 roku Sądu Dyscyplinarnego Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie w całości na korzyść obwinionego, zarzucając:
1. mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisu postępowania ? art. 7 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze polegającą na uznaniu za niewiarygodne zeznań świadka X w zakresie w jakim zeznał on, że posiadał wiedzę o treści aktu notarialnego (umowy sprzedaży udziału w nieruchomości zawartej przez Państwa K.), bowiem z zeznań tego świadka złożonych w Prokuraturze Rejonowej Ł-G w dniu 3 lipca 2018 roku wynika, że nie wiedział on, czy do nabycia udziału doszło w ramach rozliczeń pomiędzy stronami umowy, podczas gdy świadek ten w trakcie tych zeznań stwierdził przecież jednocześnie, że miał wiedzę o zawarciu przedmiotowej umowy w formie aktu notarialnego, a oświadczył jedynie, że nie ma wiedzy, w ramach jakich rozliczeń doszło do jej zawarcia (co było przyczyną jej zawarcia), a zatem w zeznaniach tych nie ma jakiejkolwiek sprzeczności z zeznaniami tego świadka złożonymi w niniejszym postępowaniu;
2. mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisu postępowania ? art. 7 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 Prawa o adwokaturze polegającą na uznaniu za wiarygodne zeznań świadków: KK oraz ZZ, podczas gdy zeznania te w zasadniczym momentach pozostają niespójne, niekonsekwentne i sprzeczne z materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym;
3. mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisu postępowania ? art. 7 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze polegającą na pominięciu zeznań świadka ? radcy prawnego UU z uwagi na relacjonowanie przez tego świadka rzekomo wyłącznie okoliczności, o których wiedzę powziął od obwinionego, podczas gdy świadek ten uczestniczył w kilku spotkaniach, na których obecny był ZZ i w trackie których to spotkań rozmowy dotyczyły również uzgodnień X z KK , czy prowadzonej sprawy X przeciwko małż. S., a zatem okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy oraz spornych pomiędzy stronami;
4. mających wpływ na treść rozstrzygnięcia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegających na dowolnym uznaniu, iż udzielona przez obwinionego pomoc prawa na rzecz KK dotyczyła możliwości domagania się odszkodowania za bezumowne korzystanie przez małż. S. z lokalu mieszkalnego i możliwości potrącenia wzajemnych wierzytelności, podczas gdy pomoc prawna nie była w tym zakresie świadczona w ogóle, co bezsprzecznie wykazują dowody o charakterze obiektywnym (dokumenty, korespondencja e-mail ? które dowodzą rzeczywistego zakresu udzielanej pomocy), zaś ustalenie to poczynione zostało wyłącznie w oparciu o gołosłowne i niewiarygodne twierdzenia skarżących, które miały na celu zdyskredytowanie obwinionego;
5. mający wpływ na treść rozstrzygnięcia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym uznaniu, iż obwiniony świadczył na rzecz Państwa K. pomoc prawną w sprawach przedmiotowo związanych z wytoczonym powództwem przeciwko nim w sprawie X, podczas gdy rzeczowa analiza zakresu rzeczywiście udzielanej Państwu K. pomocy prawnej prowadzi do wniosku, iż sprawy, które obejmowała ta pomoc nie są związane przedmiotowo ze sprawą z powództwa X przeciwko małż. K;
6. z najdalej posuniętej ostrożności procesowej ? alternatywnie ? rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonej obwinionemu kary pieniężnej, która wynika z braku należytej oceny okoliczności przedmiotowej sprawy związanej przede wszystkim z relacjami stron, uzgodnioną przez KK oraz X możliwością rozliczenia wierzytelności X wobec MM z wierzytelnością MM przysługującą jej wobec KK z których to ustaleń wycofał się następnie KK podejmując jednocześnie (wspólnie z adwokatem ZZ) czynności prowadzące do udaremnienia uzyskania zaspokojenia wierzytelności przez X.
Ponadto obwiniony wniósł o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci:
a) zestawienia czasu pracy wykonywanej przez obwinionego na zalecenie adw. ZZ ? na okoliczność rzeczywistego zakresu pomocy prawnej świadczonej przez obwinionego na rzecz Państwa K.,
b) korespondencji e-mail z dnia 4 czerwca 2014 roku ? na okoliczność ustalenia uczestników spotkania, do którego doszło z udziałem stron niniejszej sprawy, w tym osoby obwinionego, wbrew zeznaniom złożonym przez KK oraz adw. ZZ, którzy wskazywali, że w tym spotkaniu obwiniony z pewnością nie uczestniczył.
Podnosząc powyższe, obwiniony adw. XY wniósł o zmianę zaskarżonego o orzeczenia w całości poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego czynu oraz alternatywie o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez wymierzenie kary upomnienia w miejsce wymierzonej kary pieniężnej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:
Odwołania obwinionego oraz pełnomocnika pokrzywdzonych zasługiwały na uwzględnienie jedynie w części i skutkowały korektą ustaleń faktycznych oraz wymierzeniem obwinionemu.
Odnosząc się do podniesionego w odwołaniu obwinionego zarzutu nr 1, wskazać należy, że co do zasady obwiniony ma rację, twierdząc, że nie ma podstaw do przyjęcia, że zeznania X w zakresie, w jakim deponował on, że wiedział o umowie sprzedaży udziału w nieruchomości położonej przy ul. yyy od pokrzywdzonych są niewiarygodne. Świadek konsekwentnie zeznawał, że wiedział o tej transakcji od pokrzywdzonych. Poza sporem pozostaje również okoliczność, że pokrzywdzeni i X niejako ?współpracowali? przy okazji problemów prawnych z MM i jej rodziną. Przede wszystkim świadek ten jednoznacznie wskazuje, że przed zleceniem sprawy do prowadzenia obwinionemu wiedział o wierzytelności przysługującej MM od pp. K. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że zeznania X są w tym zakresie niewiarygodne.
Na aprobatę zasługują również podniesione przez obwinione okoliczności w zarzucie nr 2. Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego twierdzenia KK oraz zeznającego w charakterze świadka adw. ZZ o w części, w jakiej mówią o zakresie pomocy prawnej, jaką obwiniony świadczył pokrzywdzonym w okresie współpracy z mec. ZZ. Zeznania te są zasadniczo zbyt ogólnikowe, aby przyjąć na ich podstawie, że obwiniony miał wiedzę o wszystkich sprawach pokrzywdzonych (co z resztą nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia), a przede wszystkim nie dają podstaw do przyjęcia, aby działania pokrzywdzonych były wynikiem wcześniejszych rekomendacji obwinionego. Istotnie do adw. ZZ prowadził sprawy pp. K. w okresie współpracy z jego kancelarią. Sąd podziela również pogląd obwinionego, że zestawienie godzinowe, które ten przesyłał adw. ZZ w okresie współpracy wskazuje raczej na jego incydentalny udział przy świadczeniu pokrzywdzonym pomocy prawnej. Trudno bowiem, mając na względzie doświadczenie życiowe i zasady logicznego rozumowania przyjąć, aby adwokat sporządzając zestawienia godzinowe będące podstawą rozliczeń zaniżał zakres swojej pracy i co za tym idzie obniżał należne mu wynagrodzenie. Niemniej jednak, z samych twierdzeń obwinionego wynika, że pomoc prawna jakiej udzielał AK i KK dotyczyła ich sporów z MM. XY przyznaje bowiem, że pracował przy okazji opracowywania pozwu o eksmisje w/w i jej rodziny z lokalu. Był to ten sam lokal, którego dotyczyło wytoczone następnie w imieniu X roszczenie o bezumowne korzystanie.
W tym miejscu należy zauważyć, że tak dokonana ocena dowodów nie pozwala na przyjęcie, że obwiniony wywodził negatywne skutki prawne dla KK i CC z podjętych przez nich działań, będących wynikiem jego wcześniejszych rekomendacji prawnych. Z tego względu, to zachowanie Wyższy Sąd Dyscyplinarny wyrugował z opisu przypisanego obwinionemu deliktu.
Zdaniem Sądu II instancji, nie można podzielić zarzutu obwinionego dotyczącego oceny zeznań świadka UU. Świadek ten nie był bezpośrednimi źródłem dowodowym, zaś jego depozycje dotyczyły wyłącznie treści rozmówi i ustaleń pomiędzy obwinionym i mec. ZZ oraz ustaleń z innymi zainteresowanymi, przy czym zeznania świadka wskazywały na brak znajomości kontekstu oraz posiadanie informacji o sprawie od obwinionego i co za tym idzie nie stanowią wartościowego materiału dowodowego, w szczególności z punktu widzenia interesów obwinionego.
Zgodzić należy się natomiast z obwinionym, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że XY świadczył na rzecz mał. K. pomoc prawną w zakresie roszczeń o odszkodowanie z tytuł bezumownego korzystania z lokalu oraz potrącania wzajemnych wierzytelności, co szerzej omówiono przy okazji wywodów dotyczących oceny zeznań adw. ZZ i KK.
Nie można natomiast podzielić zarzutu nr 5, dotyczącego braku związku pomiędzy sprawami, w których obwiniony udzielał pomocy prawnej X i pp. K. Opisany wyżej stan rzeczy nie pozwala na przyjęcie, jak chce tego obwiniony, że sprawa, którą poprowadził X nie jest sprawą związaną ze sprawą (o eksmisję), w której udzielał pomocy prawnej pokrzywdzonym ? w rozumieniu § 22 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Powołana norma wskazuje, że Adwokatowi nie wolno podjąć? się? prowadzenia sprawy ani udzielić? pomocy prawnej, jeżeli udzielił wcześniej pomocy prawnej stronie przeciwnej w tej samej sprawie lub w sprawie z nią? związanej. Nie ulega wątpliwości, że sprawa o bezumowne korzystanie z lokalu jest sprawą związaną ze sprawą o eksmisję z tego lokalu. Prawa podmiotowe, których ochrony dochodzi się w obu tych postępowaniach przysługują bowiem z tytułu tego samego zdarzenia faktycznego, jakim jest zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego. Jeżeli zatem mamy do czynienia z tożsamością podmiotową (tożsamością stron) oraz tożsamością przedmiotową (tożsamość lokalu), związek pomiędzy sprawami jest oczywisty i nie zmienia tego faktu odmienność podstaw prawnych dla obu roszczeń. Przyjęcie, że w takiej sytuacji pomiędzy sprawami nie ma związku byłoby absurdem.
Wobec dokonanej jak wyżej analizy zarzutów odwołania obwinionego, Wyższy Sąd Dyscyplinarny dokonał korekty opisu czynu, poprzez usunięcie z opisu czynu przypisanego obwinionemu wykorzystania na niekorzyść obwinionych informacji o przedsiębranych przez nich działaniach, które były wynikiem rekomendacji prawnych obwinionego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodów nie pozwolił jednak na zmianę zaskarżanego orzeczenia co do samego sprawstwa obwinionego oraz co do kwalifikacji prawnej przypisanego mu deliktu.
Zauważyć bowiem należy, że do pozwu napisanego i złożonego w imieniu X, dołączony został akt notarialny (stanowiący podstawę żądania wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym) oraz oświadczenie o potrąceniu złożone przez małż. K., którego zasadność obwiniony w pozwie zakwestionował. Biorąc pod uwagę, że powodem w sprawie był wyłącznie X, a obwiniony był jego pełnomocnikiem, usprawiedliwione jest stwierdzenie, że dokumenty te, przed dołączeniem do pozwu posiadał jeden z nich. X zeznał: ??poprosiłem Państwa K. o przedstawienie tego potrącenia. Nie uzyskałem tego oświadczenia o potrąceniu ?.? oraz ?nie pamiętam kiedy widziałem pierwszy raz kopię katu notarialnego?? oraz ?pamiętam, że w akcie notarialnym był odroczony termin płatności??? , z czego wynika, że X dokumentów tych nie miał. Oświadczenia o potrąceniu bowiem nie uzyskał, zaś akt notarialny jedynie ?widział?. Tymczasem obwiniony, zapytany skąd miał kserokopię aktu notarialnego, odmówił odpowiedzi na pytanie. W tym stanie rzeczy można przyjąć, że to XY miał akt notarialny i oświadczenie o potrąceniu, pomimo braku bezpośredniego dowodu na tę okoliczność. W tym aspekcie sprawy występuje tzw. zamknięty łańcuch poszlak, pozwalający na przyjęcie sprawstwa obwinionego, pomimo braku bezpośredniego dowodu. Załączone do pozwu dokumenty musiały bowiem pochodzić od powoda lub od jego pełnomocnika. Za tym, że dokumenty te nie pochodziły od powoda przemawiają jego zeznania ? wiarygodne, co zauważa z resztą sam obwiniony. Za tym, że dokumenty te nie pochodziły od obwinionego nie przemawia nic.
W tym stanie rzeczy Wyższy Sąd Dyscyplinarny znalazł podstawy, aby przypisać obwinionemu popełnienie przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 80 Prawa o adwokaturze w zw. z § 22 ust. 1 pkt a/ i c/, §19 ust.1, ust. 3 i ust. 7, § 6, § 8, § 46 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (tekst jednolity ogłoszony na podstawie uchwały nr 52/2011 NRA z dnia 19 listopada 2011 r.).
Sądowi pozostało zatem przeanalizowanie odwołania pokrzywdzonych, sprowadzającego się do wykazania, że kara wymierzona obwinionemu jest zbyt łagodna i sprzężonego z nim zwrotnie zarzutu nr 6 odwołania obwinionego. Co do zasady, do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przemawiają argumenty wywiedzione przez pokrzywdzonych, poparte głosami doktryny i orzecznictwem, że naruszenie tajemnicy adwokackiej jest jedną z najcięższych przewin, jakich może dopuścić się adwokat i jako takie zasługuje nawet na wymierzenie kary wydalenia z adwokatury. Z tego względu, nie mogła ostać się wymierzona w orzeczeniu sądu izbowego kara pieniężna, albowiem była rażąco łagodna. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie dostrzegł jednak podstaw do wymierzenia kary najsurowszej. Przeciwko takiemu orzeczeniu przemawiają bowiem takie okoliczności, jak dotychczasowy brak karalności dyscyplinarnej obwinionego oraz dobre opinie zgromadzone w okresie aplikacji adwokackiej. Wymierzając karę tut. Sąd wziął pod uwagę również zakres naruszenia tajemnicy adwokackiej, ograniczony względem przypisanego obwinionemu przez sąd izbowy oraz fakt, że na skutek prawomocnego oddalenia powództwa XY, zakres szkody wyrządzonej pokrzywdzonym również doznał istotnych ograniczeń. Wreszcie na wymiarze kary zaważyły motywacje obwinionego, który dopuścił się deliktu na skutek braku należytego rozeznania w normach etycznych, a nie z niższych pobudek. Wyższy Sąd Dyscyplinarny wyszedł z założenia, że kara zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres jednego roku nie będzie karą surową, ale będzie karą sprawiedliwą, która wypełni funkcję sprawiedliwościową w stosunku do pokrzywdzonych, zaś obwinionemu stworzy warunki do korekty swoich postaw i pozwoli na powrót do wykonywania zawodu adwokata w pełnym, nieograniczonym zawieszeniem, zakresie. Wyższy Sąd Dyscyplinarny wierzy, że obwiniony po odbyciu kary zwróci baczną uwagę na stosowanie brzmienie Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, co pozwoli mu na funkcjonowanie w Adwokaturze z poszanowaniem tych norm.
Hasło: obwiniony, uzasadnienie, tajemnica adwokacka, tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych, godność zawodu.