Orzeczenie WSD z dnia 18 marca 2023 r. (4)

Sygn. akt: WSD 101/22

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 18 marca 2023 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. Jacek Ziobrowski (spraw.)

Członkowie:         SWSD adw. Stanisław Jaźwiecki

                              SWSD adw. Przemysław Piotrowski

            

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Diany Walczanow

 

oraz  protokolanta: adw. Piotra Hindemitha

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2022 r., sygn. SD 3/22

 

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze

orzeka:

I.              utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie,

II.            na podstawie art. 95l pkt. 2 Prawa o adwokaturze w zw. z uchwałami nr 71/2022 §2 pkt. 4 i 72/2022 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 22 października 2022 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądza od obw. adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Łodzi kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym.

 

 

 

                                                       UZASADNIENIE

 

 

            Adwokatowi XY Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Rady Adwokackiej w Łodzi przedstawił zarzut oparty art. 80 Poa w zw. z par. 1 ust 2, par. 4 i 27 ust. 1    Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu polegający na udostępnieniu w ogólnie dostępnych mediach, na portalu społecznościowym Instagram, swoim profilu pod nazwą ,,xxx? nagrania z komentarzem   dotyczącym  działań prokuratora prowadzącego   postępowanie przygotowawcze oraz samej prokuratury i policji jako instytucji, czym uchybił  godności zawodu  adwokata.

 

          Przeprowadzone dochodzenie - w tym badanie dowodów zawartych w aktach sprawy   potwierdziło, że przez ok. 24 godziny publicznie dostępne były niedopuszczalne komentarze adwokata XY godzące w postrzeganie zawodu adwokata zobowiązanego do przestrzegania zasad, jakie zawarte są w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej.

 

         Wniesiony przez Rzecznika Dyscyplinarnego akt oskarżenia wniesiony został celem rozpoznania  do  Sądu Dyscyplinarnego  Izby Adwokackiej w Łodzi, a  sprawa  prowadzona  była  pod sygn. SD 3/22.

 

         Ustalenie stanu faktycznego sprawy wymagało przeprowadzenia  postępowania  dowodowego,

przy tak skonstruowanym zarzucie i częściowym przyznaniu zasadniczych okoliczności  stanu faktycznego przez obwinionego oraz wyrażanych własnych ocen przez Adw. XY.

 

          Sąd Izbowy orzeczeniem z dnia 09.06.2023 r. uznał obwinionego za winnego  zarzucanego mu  czynu i po częściowej zmianie opisu czynu przyjął, że w okresie pomiędzy 15 września i nie później  niż do 29 września 2021 r. na ogólnie dostępnych mediach i portalu społecznościowym przez co najmniej 24 godziny obwiniony zamieścił i utrzymywał komentarze dotyczące okoliczności działania   prokuratora nadzorującego postępowanie, samej Prokuratury i Policji jako instytucji, używając niedopuszczalnych z punktu widzenia wykonywującego zawód adwokata pejoratywnych określeń, inwektyw i obelg (szczegółowo opisanych w petitum  orzeczenia) i przyjmując, że  zachowanie takie   narusza  par. 1 ust 2, par. 4 i 27 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności  Zawodu na  podstawie art. 81 ust.1 pkt 4 i ust.2 i ust 3a Prawa o adwokaturze  wymierzono obwinionemu   karę  4 miesięcy  zawieszenia w  wykonywaniu czynności zawodowych  oraz 3 lata zakazu wykonywania patronatu.

 

              Z  rozstrzygnięciem tym nie zgodził  się obwiniony, złożył odwołanie skarżąc orzeczenie w  całości i zarzucając :

 

?      błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że zawarte w publikatorach i przyznane wypowiedzi  nie były kierowane do Prokuratora prowadzącego postępowanie, nie były kierowane do Prokuratury Okręgowej ani Policji jako instytucji, tylko do wąskiego w ilości 200-300 grona stałych odbiorców, nie posiadających wykształcenia prawniczego.

 

 

 

 

?      błąd w ustaleniach faktycznych zdaniem odwołującego się polega też  na wadliwym przyjęciu, że uprawniona jego zadaniem krytyka działań prokuratury i policji,  podejmowanych w konkretnej sprawie czynności, nie jest dopuszczalna mimo, że godzi w uprawnienia i gwarancje procesowe obywateli, a  jego wypowiedzi były formą  obrony tych praw,

?      błąd w ustaleniach poprzez przyjęcie niedopuszczalności takich wypowiedzi, bowiem podważają one zaufanie do zawodu adwokata, kiedy to w rzeczywistości jego wypowiedzi były realizacją wpisanego w zawód i obowiązki adwokata reagowania na  naruszenia prawa, a zatem nie naruszały i nie godziły w zasady etyki i godności  wykonywania zawodu adwokata.

 

Nadto obwiniony zarzucił:

 

?      naruszenie przepisów postępowania - w  tym art. 4 i 7 kpk, art. 410 i art. 424 kpk - poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, czego skutkiem było wydanie orzeczenia nieuprawnionego i błędnego, które przy prawidłowej ocenie  postawionego obwinionemu zarzutu, nie powinien on być uznany za delikt dyscyplinarny.

 

Wskazując  na powyższe adw. XY wniósł o:

 

         -  zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie go od postawionego zarzutu.

 

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył  co następuje.

 

Rozstrzygniecie Sądu Izbowego jest prawidłowe, a zgłoszone odwołanie skutecznie nie  podważa  jego ostatecznych ustaleń i meritum samego orzeczenia.

 

            Prawidłowo Sąd I Instancji określił zakres dowodów i skoncentrował przebieg postępowania  dowodowego w celu ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

 

Zdaniem WSD dowody na jakich oparte zostało rozstrzygnięcie, zostały prawidłowo  zgromadzone i ocenione. Obwiniony nie zaprzeczył faktom samego zamieszczenia swoich wypowiedzi w środkach ogólnego przekazu oraz w portalu społecznościowym, jak również nie  zakwestionował wskazanego w orzeczeniu jako trwającej co najmniej 24 godziny aktywności swoich wypowiedzi w w/w publikatorach.

 

          Pomimo to Sąd Izbowy dokonał kompletnego zgromadzenia materiału dowodowego, jego prawidłowej weryfikacji, a w szczególności dokonał prawidłowej oceny wypowiedzi widzianych   poprzez obowiązujących każdego adwokata Zasady Etyki Adwokackiej i Godności wykonywania zawodu. 

 

         Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podzielił dokonane przez Sąd Izbowy oceny   zgromadzonych dowodów i wywiedzionych wniosków.

    

         Zarzuty odwołania  koncentrują się na minimalizowaniu skutków niedopuszczalnych wypowiedzi obwinionego poprzez  minimalizowanie zakresu ilościowego odbiorców wypowiedzi, odkreślając je wielkością 200 - 300 osób nie będących prawnikami.

 

Taki zarzut obwinionego jest chybiony.

 

 

Nie ma żadnych wiarygodnych danych kwalifikujących się do oceny czy odbiorców wypowiedzi było 200 czy też 200.000 osób. Nie ma  żadnych danych odnośnie tego czy mieli oni wykształcenie prawnicze, czy też nie. Gdyby nawet takowego wykształcenia  nie  mieli,  to obwiniony zapomina o  m. in. edukacyjnym aspekcie  publicznych wypowiedzi adwokatów, którzy reprezentując  jeden z  filarów wymiaru sprawiedliwości są zobowiązani do niezwykle wyważonych wypowiedzi.

       

          Zgromadzone  przez Rzecznika i przedstawione Sądowi Izbowemu do oceny wypowiedzi  obwinionego po dokonanej prawidłowej ocenie są w istocie jaskrawym sprzeniewierzeniem się Zasadom Etyki Adwokackiej.

 

           Koncentrując się na ilości odbiorców oraz na wysoce swoiście pojmowaniem obowiązku  dbałości o prawa procesowe obywateli adw. XY w  całości pomija formę i styl swoich wypowiedzi, które najłagodniej mówiąc są niedopuszczalne

.  

           Orzecznictwo dyscyplinarne Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury, ale również  Sądu Izbowego w Łodzi dotyczące konieczności zachowania dbałości o formę i styl wypowiedzi  są  jednoznaczne i utrwalone.

 

          Odrębnej oceny wymaga  zarzut  naruszenia  przepisów  postępowania procesowego  dotyczący  dowolności w ocenie dowodów przez Sąd  Izbowy.

 

           Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie podzielił zarzutów odwołania w tym zakresie. Sąd Odwoławczy w żadnej mierze nie dostrzega ,,tendencyjnego i wyrywkowego, oderwanego od realiów sprawy,,  sposobu oceny. Przeciwnie - dokonana ocena nosi znamiona wyjątkowej szczegółowości i rzetelności.  Odwrotnie - to właśnie odwołaniu obwinionego należy przypisać zarzut ogólnikowości i wybiórczego poddawania ocenie fragmentów, a nie całości stanu faktycznego sprawy.     

 

          Kwalifikacja  prawna  została prawidłowo przywołana i zastosowana. Rozstrzygniecie o karze  cechuje łagodność wynikająca z faktu, że wbrew zarzutom odwołania  publikacje odbiły się szerokim, niezwykle negatywnym echem w różnych gremiach i jednoznacznie krytyczną oceną  społeczną.

 

         Za zasadne Sąd II Instancji uznał orzeczenie wobec obwinionego kary zakazu patronatu. Osoba  tak rażąco naruszająca zasady etyki i godności wykonywania zawodu nie powinna szkolić i przygotowywać do wykonywania zawodu adwokata aplikantów - nowych jego adeptów - tego zawodu.

 

          Rozstrzygniecie w zakresie kosztów postępowania regulują przywołane przepisy Poa i Uchwały 71/22 i 72 /22 Naczelnej Rady Adwokackiej.