Orzeczenie WSD z dnia 18 marca 2023 r. (3)

Sygn. akt: WSD 16/23

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 18 marca 2023 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. Jacek Ziobrowski

Członkowie:         SWSD adw. Stanisław Jaźwiecki

                              SWSD adw. Przemysław Piotrowski (spraw.)

            

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Diany Walczanow

 

oraz  protokolanta: adw. Piotra Hindemitha

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania Ministra Sprawiedliwości od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 6 września 2022 r., sygn. SD 90/21

 

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze

orzeka:

I.              zmienia pkt. 2 orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 6 września 2022 roku poprzez wskazanie wysokości łącznej kary pieniężnej w kwocie 24.000 zł (słownie: dwadzieścia cztery tysiące złotych),

II.            zmienić pkt. 3 orzeczenia, poprzez wymierzenie adw. XY zakazu patronatu na okres 10 lat, w miejsce orzeczonych 5 lat,

III.          w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 6 września 2022 roku,

IV.         na podstawie art. 95l pkt. 2 Prawa o adwokaturze w zw. z uchwałami nr 71/2022 §2 pkt. 4 i 72/2022 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 22 października 2022 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądza od obw. adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym.

 

 

 

UZASADNIENIE

Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie oskarżył adwokata XY o to, że: 

I. w dniu 2.09.2017 r. w Warszawie używając słów uznanych powszechnie za obelżywe, dokonała znieważenia funkcjonariuszy Policji X i Y, podczas i w związku z pełnieniem przez wyżej wymienionych obowiązków służbowych, za co została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P. w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r., tj. popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,

II. w dniu 2.09.2017 r. w W. naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy Policji X w ten sposób, że chwytała go za rękę lewą, za nos i okolicę szyi, podczas i w związku z pełnieniem przez wyżej wymienionego obowiązków służbowych, za co została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P. w W., III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r., tj. popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,

III. w dniu 3.09.2017 r. w W. w trakcie doprowadzenia do KRP W. VII, używając słów uznanych powszechnie za obelżywe, dokonała znieważenia funkcjonariuszy Policji X, Y, XX, YY, UU, ZZ, WW podczas
i w związku z pełnieniem przez wyżej wymienionych obowiązków służbowych, za co została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P.
w W., III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r., tj. popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw.
z § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,

IV. w dniu 3.09.2017 r. w Warszawie w trakcie doprowadzenia do KRP W.VII, obiecała udzielić funkcjonariuszom Policji X i Y, w związku z pełnieniem przez wyżej wymienionych funkcjonariuszy publicznych funkcji publicznych, korzyści majątkowej w postaci przekazania pieniędzy znajdujących się w portfelu w kwocie 183 zł, a także obiecała udzielić korzyści osobistej wyżej wymienionym funkcjonariuszom Policji, polegającej na świadczeniu pomocy prawnej w przypadku udziału policjantów w postępowaniach karnych w celu skłonienia wyżej wymienionych funkcjonariuszy Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania, za co została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P. w W., III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r. tj. popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,

V. w dniu 3.09.2017 r. w W. w siedzibie KRP W. VII, używając słów uznanych powszechnie za obelżywe, znieważyła funkcjonariuszy Policji X, Y, XX, YY, UU, ZZ, WW, podczas i w związku z pełnieniem przez wyżej wymienionych obowiązków służbowych, za co została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P. w W., III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r., tj. popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,

 

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 6 września 2022 r. uznał adw. XY za winną zarzuconych jej przewinień dyscyplinarnych
i za każdy z nich wymierzył obwinionej karę pieniężną w wysokości trzykrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie 3 września 2017 r. W punkcie 2. orzeczenia wymierzono obwinionej łączną karę pieniężną w wysokości dwunastokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie 3 września 2017 r.  Ponadto wymierzono wobec adw. XY zakaz wykonywania patronatu na czas 5 lat. Obwinioną obciążono kosztami postępowania dyscyplinarnego w łącznej kwocie 2.000,-zł.

Orzeczenia zostało zaskarżone przez Ministra Sprawiedliwości na niekorzyść obwinionej: 
w części rozstrzygnięcia o karze dyscyplinarnej wymierzonej za czyny opisane w pkt II. i IV., w części rozstrzygnięcia o karze łącznej, w części podstawy prawnej i wymiaru kary zakazu wykonywania patronatu. W odwołaniu podniesiono zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec adw. XY.

 

W konsekwencji podniesionego zarzutu Minister Sprawiedliwości wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie obwinionej za czyny opisane w punkcie II.
i IV. jednostkowych kar zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 3 lat oraz wymierzenie kary łącznej pieniężnej w wysokości dziewięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie 3 września 2017 r. i łącznej kary zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 5 lat. Ponadto Minister Sprawiedliwości wniósł o wymierzenie adw. XY kary zakazu wykonywania patronatu na okres 10 lat.

 

Adw. XY złożyła pisemną odpowiedź na odwołanie Ministra Sprawiedliwości. Do pisma załączono wydruk artykułów prasowych dotyczących pokrzywdzonego X oraz zaświadczenie lekarskie na okoliczność zaawansowanej ciąży obwinionej. Adw. XY wniosła o nieuwzględnienie odwołania Ministra Sprawiedliwości i utrzymanie zaskarżonego orzeczenia w mocy.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Odwołanie Ministra Sprawiedliwości okazało się częściowo uzasadnione w zakresie zarzutu dotyczącego wymiaru orzeczonego zakazu wykonywania patronatu. Po analizie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie konieczne stało się wydłużenie orzeczonego okresu zakazu wykonywanie patronatu przez obwinioną do 10 lat. Ponadto zaskarżone orzeczenie zostało zmienione w punkcie 2. poprzez wskazanie konkretnej kwoty wymierzonej kary pieniężnej. W pozostałym zakresie zaskarżone orzeczenie zostało utrzymane w mocy.

 

Nie ma wątpliwości, że adw. XY popełniła zarzucane delikty dyscyplinarne. Tutejszy Sąd podziela ocenę zgromadzonych dowodów i wywody prawne zawarte
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

 

W tym miejscu należy podnieść, że obwiniona nie kwestionowała swojej odpowiedzialności dyscyplinarnej, przyznała się do winy i wyraziła skruchę.

 

Minister Sprawiedliwości zakwestionował wysokość orzeczonych kar dyscyplinarnych za czyny opisane w punkcie II. i IV. wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
W odwołaniu podniesiono, że za wskazane delikty konieczne jest wymierzenie obwinionej kary zawieszenia w czynnościach zawodowych. Zdaniem Ministra Sprawiedliwości, czyny popełnione przez obwinioną polegające na  naruszeniu nietykalności funkcjonariusza Policji
i próbie udzielenia osobie pełniącej funkcję publiczną korzyści majątkowej, należą do najcięższych przewinień dyscyplinarnych. Popełnione delikty zawierają znamiona przestępstw umyślnych i niweczą publiczne zaufanie do zawodu adwokata.

 

Podniesiony w odwołaniu zarzut wymierzenia rażąco łagodnych kar jednostkowych
w punkcie 1. orzeczenia okazał się bezzasadny. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Ministra Sprawiedliwości, że zachowanie obwinionej cechowało sie wysokim stopniem zawinienia, wymaga napiętnowania i wiąże się z koniecznością orzeczenia surowej kary. Należało jednak wziąć pod uwagę także okoliczności łagodzące, jakie ujawiły sie w trakcie postępowania.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, odnoszące się do wymiaru zastosowanych kar dyscyplinarnych. Sąd I instancji precyzyjnie wskazał, z jakich względów orzeczono wobec adw. XY jednostkowe kary pieniężne. Ponadto w uzasadnieniu podkreślono niekaralność dyscyplinarną obwinionej i jej postawę w trakcie postępowania.

Należy podnieść, że od daty popełnienia zarzucanych deliktów ponad 6 lat. W tym czasie nie stwierdzono by toczyło się wobec adw. XY inne postępowanie dyscyplinarne.

Delikty dyscyplinarne zarzucane obwinionej stanowią pięć przestępstw. Jednak w istocie jest to jeden ciąg zdarzeń powiązany miejscem, czasem i osobami pokrzywdzonymi. Biorąc pod uwagę dotychczasową postawę obwinionej uzasadnione jest stanowisko, że zachowanie adw. XY było odosobnionym incydentem w życiu prywatnym, który się już nie powtórzy.

 

Obwiniona wykonała już karę orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.P.P. w Warszawie III Wydział Karny z dnia 18.03.2019 r. Ponadto wywiązała się
z obowiązków wynikających ze wskazanego orzeczenia, w tym przeprosiła pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji.

Przy orzekaniu wzięto pod uwagę również okoliczności, które ujawniły sie w trakcie postępowania odwoławczego. Sytuacja życiowa obwinionej uległa zmianie, co musiało mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Tak więc wymierzona przez Sąd I instancji wobec adw. XY łączna kara pieniężna nie może być uznana za rażąco łagodną. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie stwierdził, by istniały podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia i zastosowania zawieszenia obwinionej w czynnościach zawodowych. Natomiast łączna kara pieniężna została orzeczona w maksymalnie dopuszczalnym ustawowo wymiarze.

Odwołanie Ministra Sprawiedliwości okazało się uzasadnione w zakresie orzeczonego wymiaru zakazu wykonywania patronatu. Waga zarzutów przemawia za wydłużeniem okresu wykonywania tej kary dyscyplinarnej. Tak więc również w zakresie zakazu wykonywania patronatu kara dyscyplinarna została wymierzona w maksymalnie dopuszczalnym ustawowo wymiarze.

Zmiana punktu 2. orzeczenia miała charakter techniczny i nie pogorszyła sytuacji prawnej obwinionej. W orzeczeniach sądów dyscyplinarnych, przy orzekaniu kary pieniężnej, konieczne jest wskazanie konkretnej kwoty.

Z podniesionych względów, poza wskazanymi zmianami, orzeczenie Sądu I instancji zostało utrzymane w mocy.

O kosztach postępowania dyscyplinarnego rozstrzygnięto zgodnie z treścią art. 95l ust. 2 oraz na podstawie stosownych Uchwał NRA nr 71/2022 § 2 pkt 4 i 72/2022 z dnia 22.10.2022 r.

Wobec powyższego Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w sentencji orzeczenia.