Orzeczenie WSD z dnia 18 marca 2023 r. (2)

Sygn. akt: WSD 15/23

ORZECZENIE

Dnia 18 marca 2023 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:  SWSD adw. Jacek Ziobrowski

Członkowie:         SWSD adw. Stanisław Jaźwiecki

                              SWSD adw. Przemysław Piotrowski (spraw.)

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Diany Walczanow

oraz  protokolanta: adw. Piotra Hindemitha

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 5 grudnia 2022 r., sygn. SD 89/22

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze

orzeka:

I.              utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie,

II.            na podstawie art. 95l pkt. 2 Prawa o adwokaturze w zw. z uchwałami nr 71/2022 §2 pkt. 4 i 72/2022 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 22 października 2022 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądza od obw. adw. XY na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie kwotę 1.000,00 zł (słownie: jeden tysiąc złotych) tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym.

UZASADNIENIE

Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie oskarżył adwokata XY o to, że:

1. w okresie od dnia 25 maja 2019 r. do dnia 31.12.2019 grudnia 2019 r. w W., po przyjęciu - przez zawarcie umowy w sprawie obsługi prawnej w dniu 24.05.2019 r.
i uzyskanie w tym samym dniu pełnomocnictwa oraz pobranie w dwóch ratach, w dniach 24
i 27 maja 2019 r., wynagrodzenia w wysokości 3.000 zł. - do prowadzenia jako pełnomocnik sprawy X dotyczącej uchylenia zakazu wjazdu na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, uchybiła obowiązkom podejmowania czynności zawodowych w celu ochrony interesów ww. klienta, wykonywania tych czynności według najlepszej woli
i wiedzy, z należytą uczciwością, sumiennością i gorliwością oraz zaniechała czuwania nad przebiegiem sprawy, jak też informowania klienta o jej postępach i wyniku - czym dopuściła się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy Prawa o adwokaturze w zw.
z § 1 ust. 2, § 6, § 8 zd. pierwsze i § 49 i § 50 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2022 r. uznał adw. XY za winną popełnienia zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego i wymierzył obwinionej karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 1 roku.  Ponadto wymierzono wobec adw. XY zakaz wykonywania patronatu na czas 10 lat. Obwinioną obciążono kosztami postępowania dyscyplinarnego w łącznej kwocie 2.000,-zł.

Orzeczenia zostało zaskarżone przez adw. XY w całości.
W odwołaniu podniesiono następujące zarzuty:

1. obrazy prawa materialnego, w szczególności art. 376 § 2 kpk poprzez prowadzenie odroczonej rozprawy w trybie zwyczajnym w dalszym ciągu pomimo nieobecności obwinionego, który nie został zawiadomiony o terminie rozprawy, skutkiem czego zaistniało uchybienie określone w art. 439 § 1 pkt 11 kpk;

2. obrazy przepisów procedury, która miała wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art.
7 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego X, prowadzących do uznania, iż obwiniona dopuściła się zarzucanych jej czynów, nie dopuszczając żadnych dowodów
i możliwości obrony obwinionej;

3. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

Adw. XY załączyła do odwołania korespondencję mailową z pokrzywdzonym.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionej od zarzucanego czynu oraz zawieszenie wykonania kary zawieszenia w wykonywaniu zawodu.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Odwołanie obwinionej okazało się nieuzasadnione. Nie ma wątpliwości, że adw. XY przyjęła zlecenie od X i nie podjęła w jego sprawie żadnych czynności. Tutejszy Sąd podziela ocenę zgromadzonych dowodów
i wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

W tym miejscu należy odnieść się do poszczególnych zarzutów podniesionych w odwołaniu.

Nieuzasadniony okazał się opisany w punkcie 1. odwołania zarzut naruszenia przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej Warszawie prawa materialnego. Skarżąca w istocie sformułowała zarzut naruszenia procedury polegający na prowadzeniu przez Sąd I instancji postępowania pod jej nieobecność.

Należy podnieść, że zgodnie z zapisami Prawa o adwokaturze obecność obwinionego
w trakcie rozprawy nie jest konieczna. Obwiniony ma prawo wziąć udział we wszystkich czynnościach procesowych natomiast jego niestawiennictwo nie tamuje postępowania. Adw. XY została prawidłowo zawiadomiona o rozprawie w dniu 5 grudnia 2022 r. i Sąd I instancji mógł przystąpić do rozpoznawania sprawy.

Okoliczność, że obwiniona nie odebrała zawiadomienia o rozprawie nie może stanowić podstawy skutecznego zarzutu naruszenia procedury.

Adw. XY nie stawiła się także na wezwanie Rzecznika Dyscyplinarnego i nie skorzystała z możliwości złożenia wyjaśnień. W toku postępowania dyscyplinarnego obwiniona nie złożyła również wyjaśnień na piśmie ani żadnych wniosków dowodowych. Tak więc sama obwiniona zrezygnowała z możliwości wzięcia udziału
w postępowaniu i podjęcia aktywnej obrony. Adw. XY dopiero w odwołaniu przedstawiła swoje stanowisko w sprawie. 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał za bezzasadny zarzut naruszenia swobodnej oceny dowodów. W tym zakresie obwiniona powołuje się na błędną ocenę zeznań pokrzywdzonego X. Natomiast skarżąca bliżej nie sprecyzowała na czym miałoby polegać naruszenie art. 7 k.p.k. przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia prawidłowo oceniono zebrany materiał dowodowy. Zeznania pokrzywdzonego X korespondują ze złożonymi dokumentami i słusznie zostały uznane za wiarygodne. W odwołaniu nie wskazano żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na zmianę oceny zeznań świadka. Obwiniona nie przedstawiła żądnych dowodów wskazujących, by po przyjęciu zlecenia podjęła jakiekolwiek czynności w sprawie. Z tego względu Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela stanowisko Sądu I instancji odnośnie wiarygodności zeznań pokrzywdzonego.

Podniesiony w odwołaniu zarzut wymierzenia rażąco surowej kary w punkcie 1. orzeczenia również okazał się bezzasadny. Należy podnieść, że zachowanie obwinionej cechowało się wysokim stopniem zawinienia. Słusznie więc Sąd I instancji wskazał, że adw. XY zlekceważyła swojego klienta i pomimo przyjęcia sprawy nie podjęła żadnych czynności. Taka postawa obwinionej wymaga napiętnowania i wiąże się
z koniecznością orzeczenia surowej kary.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, odnoszące się do wymiaru zastosowanych kar dyscyplinarnych. Sąd I instancji, wobec pasywnej postawy adw. XY w toku postępowania, nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących. Ponadto w uzasadnieniu podkreślono wielokrotną karalność dyscyplinarną obwinionej.

W odwołaniu nie podniesiono żadnych istotnych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na ocenę popełnionego deliktu dyscyplinarnego. 

Tak więc wymierzona przez Sąd I instancji wobec adw. XY kara zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 1 roku nie może być uznana za rażąco surową. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie stwierdził, by istniały  podstawy do zmiany punktu 1. zaskarżonego orzeczenia. Konsekwencją wymierzenia kary zawieszenia
w czynnościach zawodowych było orzeczenie zakazu patronatu. I w tym zakresie zaskarżone orzeczenie okazało się prawidłowe i zostało utrzymane w mocy.

O kosztach postępowania dyscyplinarnego rozstrzygnięto zgodnie z treścią art. 95l ust. 2 oraz na podstawie stosownych Uchwał NRA Nr 71/2022 i nr 72/2022 z dnia 22.10.2022 r.

Wobec powyższego Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w sentencji orzeczenia.