Orzeczenie WSD z dnia 17 października 2009 r.

Niezasadny jest również zarzut obrazy prawa materialnego przez wyrażenie poglądu, że udzielenie odpowiedzi na żądanie organów adwokatury stanowi o naruszenie prawa do obrony, a w szczególności prawa do milczenia. § 64 Zbioru Zasad penalizuje bowiem samo nieustosunkowanie się do wezwania organów adwokatury, nie zaś to, jakiej treści odpowiedź obwiniony mógł złożyć. Nie było zatem żadnych przeszkód po temu, aby obwiniony ustosunkowując się na wezwania organów adwokatury do żądania przedstawionego przez te organy, odmówił udzielenia szczegółowych wyjaśnień, pisząc jednakże o tym wprost. § 64 penalizuje bowiem postawę absolutnie bierną, tj. brak jakiejkolwiek odpowiedzi na wezwanie władz adwokatury.

W tym miejscu stosując analogię podobną do tej, użytej przez obwinionego wskazać należy, że także oskarżony bądź podejrzany, aby odmówić składania wyjaśnień musi wziąć udział w procesie karnym i przedstawić takie stanowisko, choćby w formie dorozumianej, jednakże w toku czynności procesowych. Specyfika postępowania dyscyplinarnego wymaga, aby ustosunkowanie się to miało charakter wyraźny. Brak jakiejkolwiek reakcji na żądanie władz adwokatury stanowi samoistne przewinienie dyscyplinarne, ale niewątpliwie nie narusza prawa do obrony. Obowiązek kulturalnego zachowania się jest bowiem obowiązkiem powszechnym, nie wynikającym tylko z zasad etyki adwokackiej i godności zawodu.