Orzeczenie WSD z dnia 17 marca 2018 r.

Obwiniony do czasu wydania orzeczenia przez sąd izbowy nie podjął żadnych działań w celu przedstawienia swoich racji w niniejszym postępowaniu. Obwiniony nie stawił się również na rozprawę przed dyscyplinarnym sądem odwoławczym. Obwiniony nie odpowiadał na wezwania organów Izby, w postępowaniu prowadzonym przez Rzecznika Dyscyplinarnego oraz przed Sądem Dyscyplinarnym nie złożył wyjaśnień ani żadnych wniosków dowodowych.

Stwierdzenie zawarte w odwołaniu, że nie dojechał na rozprawę w dniu 27 kwietnia 2017 roku z uwagi na awarię samochodu i że gotów jest na tę okoliczność przedstawić dowody, jest kuriozalne, gdy pada w piśmie pochodzącym od profesjonalnego pełnomocnika. Zadać sobie należy pytanie: czy obwiniony zawiadomił sąd izbowy, że nie stawi się z przyczyn losowych i wnosił o odroczenie rozprawy? Czy obwiniony oczekuje, że Sąd go poprosi o przedstawienie dowodów na okoliczności, które podnosi? Trudno znaleźć racjonalne wyjaśnienie tego toku rozumowania.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na tezę zawartą w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2008 roku, SNO 2/08: ?Taktyka obrończa, w ramach której obwiniona świadomie rezygnuje z przysługujących jej uprawnień procesowych, po czym wywołane własnym zaniechaniem sytuacje czyni podstawą zarzutu naruszenia art. 6 k.p.k. stanowi ewidentnie przejaw instrumentalnego traktowania prawa do obrony, wykorzystywanego do zatamowania postępowania dyscyplinarnego i doprowadzenia do przedawnienia orzekania w tym postępowaniu i wyklucza możliwość uznania zasadności tego zarzutu?.

Z analogiczną sytuacją spotykamy się w sprawie niniejszej. Obwiniony w toku postępowania nie przejawiał żadnej aktywności, by ostatecznie zarzucić sądowi I instancji, że ów nie wziął jego zdania pod uwagę. W tych okolicznościach i w zgodzie z obowiązującymi przepisami Sąd izbowy miał pełne prawo, zgodnie z art. 93b ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, prowadzić rozprawę pod nieobecność obwinionego prawidłowo zawiadomionego i nie miał obowiązku oczekiwać na jego wyjaśnienia. Prawo do obrony jest wyłącznie prawem, z którego obwiniony mógł skorzystać, czego nie uczynił.