Orzeczenie WSD z dnia 17 marca 2018 r.

Rację ma Sąd izbowy wywodząc, że analiza różnych relacji obwinionej o przebiegu zdarzeń i ich logiki, w zestawieniu z treścią dokumentów, chronologią zdarzeń prowadzi do wniosku, że obwiniona zamieściła na pełnomocnictwie w pierwszej osobie adnotację tak, aby wyglądała na zamieszczoną w dniu 23 października 2010 roku i potwierdzoną podpisami pokrzywdzonych. Następnie posłużyła się tym dokumentem w postępowaniu o zapłatę przeciwko spółce pokrzywdzonych. Taki czyn wypełnia znamiona nie tylko przypisanego obwinionej przewinienia dyscyplinarnego, ale, zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, odpowiada również opisowi normatywnemu czynu zabronionego określonego w przepisie art. 270 § 1 Kodeksu karnego.

Warto w tym miejscu podkreślić, że sąd dyscyplinarny, jako sąd niezawisły, samodzielnie rozstrzyga zagadnienia prawne; może dokonać oceny, czy dane przewinienie dyscyplinarne wypełnia znamiona czynu zabronionego, chociażby z uwagi na treść art. 88 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Takie stwierdzenie oczywiście nie przesądza o odpowiedzialności karnej obwinionego bowiem w tym zakresie orzeka sąd powszechny.

Wymierzenie obwinionej kary pieniężnej w kwocie 2000 złotych za czyn, który wypełnia znamiona umyślnego występku, jest karą niezwykle łagodną i tylko z uwagi na brak środka zaskarżenia w kierunku zaostrzenia kary niemożliwe było zaostrzenie represji wobec obwinionej. Fakt, że do tej pory nie była karana dyscyplinarnie, jak i to, że ostatecznie wniesiony przez nią pozew o zapłatę nie doprowadził do zasądzenia na jej rzecz kwoty pieniężnej, w znikomym stopniu wpływają na ocenę jej postępowania.

Adwokat, który przerabia dokument w celu posłużenia się nim w sprawie o zapłatę przeciwko byłemu klientowi swoim zachowaniem w sposób kardynalny narusza normy etyczne leżące u podstaw wykonywania zawodu adwokata. Jego zachowanie narusza godność i podważa zaufanie do zawodu w sposób drastyczny.