Orzeczenie WSD z dnia 16 listopada 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. A.K. z odwołań: pokrzywdzonej, pełnomocnika pokrzywdzonej oraz pokrzywdzonego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 9 lipca 2019 r., SD 143/18,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
utrzymuje zaskarżone orzeczenie w mocy, z tym że w pkt. 2 za podstawę orzeczenia przyjmuje przepis art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze,
na podstawie art. 95l pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze kosztami postępowania odwoławczego obciąża Izbę Adwokacką w Warszawie.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 9 lipca 2019 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie w sprawie SD 143/18:
na podstawie przepisu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w związku z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze umorzył postępowanie wobec adw. A.K. w zakresie czynów opisanych w pkt. IX i X wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego z dnia 27 listopada 2018 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego,
na podstawie przepisu art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze umorzył postępowanie wobec adw. A.K. w zakresie czynów opisanych w pkt. od I do VIII wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego z dnia 27 listopada 2018 r.
Od powyższego orzeczenia w ustawowym terminie odwołanie wnieśli:
pokrzywdzona K.S., stawiając zarzuty:
błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, że zostało skutecznie złożone przez Rzecznika Dyscyplinarnego cofnięcie wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, podczas, gdy z akt sprawy wynika, że są podstawy do kontynuowania dochodzenia (s. 1 odwołania), a brak podstaw do (nawet rozważenia) jego umorzenia,
obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez umorzenie postępowania wobec obwinionego w zakresie czynów opisanych w pkt. IX i X wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania, pomimo braku podstaw do zastosowania tych przepisów,
obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez umorzenie postępowania wobec obwinionego w zakresie czynów opisanych w pkt. od I do VIII wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania,
mającą wpływ na treść postanowienia obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 410 i art. 424 § 1 k.p.k., poprzez brak oparcia orzeczenia na całokształcie okoliczności, niewskazanie faktów udowodnionych lub nieudowodnionych, dowodów, którym sąd dał wiarę i nie dał wiary i wyjaśnienia dlaczego, oraz poprzez brak właściwego wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia,
domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości oraz przekazania sprawy do dalszego prowadzenia Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Warszawie;
pełnomocnik pokrzywdzonej K.S., adw. A.B.
(wobec tożsamości zarzutów podniesionych w odwołaniu pełnomocnika pokrzywdzonej z zarzutami podniesionymi w odwołaniu pokrzywdzonej Wyższy Sąd Dyscyplinarny odstąpił od powtarzania ich w treści uzasadnienia; również we wniosku tego odwołania pełnomocnik pokrzywdzonej domaga się uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości oraz przekazania sprawy do dalszego prowadzenia Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Warszawie);
pokrzywdzony J.S., stawiając zarzuty:
naruszenia unormowań zawartych w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu oraz w ustawie ? Prawo o adwokaturze, polegających na umorzeniu postępowania wobec adw. A.K. z uwagi na przedawnienie ścigania zarzucanych mu deliktów dyscyplinarnych bez uprzedniej analizy, czy czyny zarzucane obwinionemu nie noszą znamion przestępstwa,
naruszenie unormowań zawartych w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu oraz w ustawie ? Prawo o adwokaturze, polegające na umorzeniu postępowania wobec A.K. w zakresie czynów określonych w pkt. X wniosku o ukaranie wobec braku skargi oskarżyciela w sytuacji, gdy sąd nie uzyskał w tym zakresie stanowiska pokrzywdzonych w osobach adwokatów, których przesłuchania w charakterze świadków domagał się obwiniony.
W konsekwencji pokrzywdzony J.S. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Warszawie.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Rozpoznanie niniejszej sprawy nastąpiło w granicach odwołań, biorąc pod uwagę z urzędu naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów postępowania, jak również ewentualną ?oczywistą niesprawiedliwość orzeczenia? (art. 95h ust. 1 i 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze).
Podstawowym zarzutem podniesionym w treści wszystkich odwołań ? niezależnie od sposobu jego opisania i wskazania stosownej podstawy odwoławczej ? jest zakwestionowanie formy i skuteczności cofnięcia przez Rzecznika Dyscyplinarnego wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż jedyny wymóg formalny cofnięcia wniosku przez oskarżyciela zawarty jest w treści przepisu art. 14 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze ? o ile następuje ono w toku przewodu sądowego przed sądem I instancji, jest nim zgoda oskarżonego. W treści protokołu rozprawy z dnia 9 lipca 2019 r. w sprawie SD 143/18 jednoznacznie wynika, iż obwiniony taką zgodę wyraził (k. 1387). Wola cofnięcia ?wniosku? wobec treści pisma z dnia 9 lipca 2019 r., jego uzasadnienia (k. 1381-1385) oraz oświadczenia Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego na rozprawie w dniu 9 lipca 2019 r. zawartych w protokole rozprawy nie budzi wątpliwości.
Sposobu wyrażenia tej woli nie sposób traktować z perspektywy wymogów ?pisma procesowego?, dlatego też wszelkie zarzuty podniesione w tym zakresie zarówno przez pokrzywdzoną K.S., jak i jej pełnomocnika nie mogą odnieść skutku. Wyższy Sąd Dyscyplinarny dostrzega, iż pismo z dnia 9 lipca 2019 r. zawiera braki wskazywane w treści zarzutów odwoławczych, tj. brak pieczęci przyjęcia do akt sprawy, brak czytelnego podpisu Rzecznika Dyscyplinarnego, brak pieczęci oskarżyciela, co jednak pozostaje bez znaczenia dla skuteczności cofnięcia wniosku. Takiej samej ocenie podlega również fakt, iż ?oryginał? wniosku miał zostać złożony w biurze podawczym ? według zapowiedzi zawartej w treści korespondencji e-mail z dnia 9 lipca 2019 r. (k. 1380 akt WSD 143/18) ? co jednak nie nastąpiło.
Koniecznym ? w związku z zarzutami odwołujących się ? wydaje się wskazanie, iż fakt wszczęcia postępowania dyscyplinarnego i jego bieg jest ?realizowaniem? zasady skargowości (art. 90 ustawy ? Prawo o adwokaturze), a ewentualne cofnięcie skargi (wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego) wiąże sąd orzekający, który nie jest uprawniony do orzekania bez skargi uprawnionego oskarżyciela, względnie oceny zasadności cofnięcia wniosku. Z tych samych powodów Wyższy Sąd Dyscyplinarny w niniejszym postępowaniu nie odnosi się do treści uzasadnienia wniosku oskarżyciela.
Również bez znaczenia jest stanowisko pokrzywdzonych w przedmiocie cofnięcia wniosku. Dlatego też zarzut podniesiony w odwołaniu pokrzywdzonego J.S., iż: ?Sąd nie uzyskał w tym zakresie stanowiska pokrzywdzonych w osobach adwokatów, których przesłuchania w charakterze świadków domagał się obwiniony? również musi pozostać bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.
Reasumując wszelkie zarzuty dotyczące bezskuteczności cofnięcia wniosku oskarżycielskiego dotyczące pkt. IX i X wniosku oskarżycielskiego są niezasadne.
Prawidłowo też w treści orzeczenia w pkt. I wskazana została jego podstawa prawna, tj. przepis art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
W części dotyczącej czynów zarzuconych w pkt. I, II, III, IV, V, VI, VII, i VIII sąd izbowy umorzył postępowanie, wskazując jako podstawę prawną swego orzeczenia przepis art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze (punkt 2 orzeczenia).
W tej części Wyższy Sąd Dyscyplinarny skorygował podstawę prawną orzeczenia, jaką jest przepis art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, albowiem ustanie karalności przewinienia dyscyplinarnego (przedawnienia) odrębnie i samodzielnie reguluje ustawa ? Prawo o adwokaturze, a zatem nie jest to sprawa nieuregulowana w ustawie ? Prawo o adwokaturze.
W odniesieniu do tej części czynów zarzucanych (pkt I-VIII wniosku o wszczęcie postępowania) zarzut podniesiony przez pokrzywdzonego J.S. o konieczności uprzedniej analizy, ?czy czyny zarzucane obwinionemu nie noszą znamion przestępstwa? jako warunku zastosowania normy art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, nie może być uwzględniony, gdyż opisy czynów zarzucanych są jednoznaczne i prawidłowo kwalifikowane jako przewinienia dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. ze stosownymi naruszeniami w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Również oświadczenie tego pokrzywdzonego zawarte w jego odwołaniu o ?przystąpieniu do sprawy jako oskarżyciel posiłkowy? z powołaniem się na przepis art. 54 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze nie może odnieść skutku, wobec regulacji art. 93 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Pełnomocnik pokrzywdzonej K.S. podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 410 i 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Wyższy Sąd Dyscyplinarny dostrzega, iż uzasadnienie orzeczenia jest lakoniczne, niemniej nie podlegały sporowi stron postępowania daty ?czynów zarzuconych? i nie budzi wątpliwości, iż w odniesieniu do każdego czynu z osobna, iż upłynął okres pięcioletni z art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Dlatego też ewentualne uchybienia dyspozycji art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze ? czego Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie przesądza ? pozostaje bez wpływu na treść orzeczenia.
Nie dostrzeżono również, by w trakcie postępowania naruszona została dyspozycja przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Z powyższych względów wniesione odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie i zaskarżone orzeczenie należało utrzymać w mocy (art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 ustawy ? Prawo o adwokaturze), zmieniając jedynie podstawę prawną w pkt. 2 orzeczenia.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze.