Orzeczenie WSD z dnia 12 września 2015r.

§ 8 ZZEAiGZ podkreśla adwokacki obowiązek starannego i sumiennego działania z kolei § 49 dotyczy przede wszystkim czuwania nad biegiem powierzonych spraw i konieczności informowania klienta o ich przebiegu. Nie ulega wątpliwości, że w praktyce obowiązki wynikające z obu norm realizowaną są w podobny sposób, - polegają na stałym, regularnym kontakcie z klientem, śledzeniu biegu postępowań, w których uczestniczy adwokat, właściwym reagowaniu na zdarzenia, które mają miejsce w toku postępowań. Staranność w prowadzeniu spraw klienta, rozumiana również jako obowiązek podejmowania w jego interesie czynności najkorzystniejszych i najmniej ryzykownych polegać musi na obieraniu takiej strategii prowadzenia sprawy, aby nie narażać mandanta na konsekwencje wynikające z ?rozbieżności w orzecznictwie" lub ?nieugruntowanej praktyki".
Te uwagi mają szczególne znaczenie w kwestiach dotyczących wnoszenia środków zaskarżenia ? zwyczajnych lub nadzwyczajnych, bowiem skuteczne - od strony formalnej - wniesienie środka zaskarżenia jest warunkiem rozpoznania sprawy przez sąd wyższej instancji. Jest oczywistym również, że kontrowersje co do konkretnego sposobu postępowania pojawiają się często w sytuacjach zmiany przepisów, kiedy często stare przyzwyczajenia muszą ulec weryfikacji. Postanowienie o odrzuceniu skargi, pozostawieniu środka bez rozpoznania, itp. winny stanowić sygnał ostrzegawczy skłaniający profesjonalnego pełnomocnika do szczegółowego zbadania sytuacji, w tym zapoznania się z aktami postępowania by podjąć właściwe decyzje. Mając na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, że obwiniony adwokat będąc świadomym kontrowersji dotyczących wzywania do uiszczenia opłaty ponad przyznane zwolnienie, w sytuacji składania skargi kasacyjnej wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów winien był śledzić bieg postępowania, oczekując wydania postanowienia w przedmiocie zwolnienia od kosztów i działając w interesie klienta doprowadzić do uiszczenia opłaty przez mocodawców, bez dodatkowego wezwania. Ma to szczególne znaczenie w sytuacji, w której motywacją pokrzywdzonych było wyczerpanie drogi krajowej by przenieść spór na forum Europejskiego Trybunału Spraw Człowieka w Strasburgu. Obwiniony działał w sposób rutynowy (zaskarżając postanowienie, co do wadliwości którego był rzekomo przekonany), dodatkowo faktycznie ukrywając przed pokrzywdzonymi fakt wydania niekorzystnego dla nich rozstrzygnięcia (postanowienie o odrzuceniu skargi) oraz działania, które podjął by odwrócić niekorzystną sytuację (zażalenie oraz wniosek o przywrócenie terminu). Odrzucenie skargi kasacyjnej oraz nieinformowanie pokrzywdzonych przez obwinionego o zaistniałej sytuacji doprowadziły do utraty zaufania do pełnomocnika i wypowiedzenia udzielonych pełnomocnictw.