Orzeczenie WSD z dnia 12 września 2015r.

Jak wynika z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej, sąd dyscyplinarny doręcza niezwłocznie właściwemu organowi w państwie macierzystym prawnika zagranicznego odpisy (1) aktu oskarżenia lub wniosku uprawnionego rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, wraz z powiadomieniem o uprawnieniach wynikających z art. 10 ust. 4, (2) orzeczeń i postanowień wydanych w toku postępowania dyscyplinarnego, (3) środków odwoławczych. Istotnym uzupełnieniem powyższej normy jest treść art. 10 ust. 4, z którego wynika, że właściwy organ w państwie macierzystym prawnika zagranicznego, na każdym etapie postępowania dyscyplinarnego może przedstawiać sądowi dyscyplinarnemu swoje stanowisko w sprawie, a jego przedstawiciel może brać udział w rozprawie także wówczas, gdy prowadzona jest z wyłączeniem jawności. Właściwy organ w państwie macierzystym prawnika zagranicznego jest zatem uczestnikiem postępowania dyscyplinarnego prowadzonego wobec takiego prawnika. Mamy zatem w tym wypadku do czynienia z przewidzianą w odpowiednio stosowanym art. 16 §1 k.p.k. bezwzględną zasadą informowania uczestników procesu o ich uprawnieniach (zasada informacji, zasada lojalności procesowej, zasada uczciwej gry), gdy ustawa wymaga pouczenia. Ma to szczególne znaczenie w sytuacji, gdy zauważy się, iż instytucja wykonywania przez prawników zagranicznych w ramach UE stałej praktyki w innym państwie członkowskim oparta jest na zasadzie wzajemności (art. 3 ustawy, Dyrektywa 98/5/WE).
W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, wobec braku w aktach postępowania dyscyplinarnego informacji świadczących o doręczeniu właściwemu organowi w państwie macierzystym prawnika zagranicznego odpisu wniosku rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wraz z powiadomieniem o uprawnieniach do przedstawienia stanowiska w sprawie oraz brania udziału w rozprawie przez jego przedstawiciela, a także o doręczeniu orzeczenia wydanego w I instancji i wniesionego przez rzecznika dyscyplinarnego środka odwoławczego ? przyjąć należy, że doszło do rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu w rozumieniu art. 95h ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze. Uchybienie takie sąd odwoławczy zobowiązany jest uwzględniać z urzędu. Pozbawienie właściwego organu w państwie macierzystym przyznanego mu ustawą uprawnienia do udziału w rozprawie i przedstawienia stanowiska na każdym etapie postępowania dyscyplinarnego, nie jest możliwe do konwalidowania na etapie postępowania odwoławczego, kiedy to sąd II Instancji rozpoznaje środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść obwinionego wyłącznie w zakresie wymierzonej mu kary dyscyplinarnej.