Orzeczenie WSD z dnia 12 października 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. X z odwołania pokrzywdzonej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze z dnia 12 grudnia 2018 r., SD 14/18,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
utrzymuje zaskarżone orzeczenie w mocy,
kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 1.000 zł na rzecz Naczelnej Rady Adwokackiej obciąża Izbę Adwokacką w Zielonej Górze.
UZASADNIENIE
Adwokat X prowadzący kancelarię adwokacką z siedzibą w Zielonej Górze przy ul. Y, na podstawie postanowienia o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego wydanego przez Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w Zielonej Górze z dnia 25 kwietnia 2019 r., został obwiniony o to, że: w marcu 2016 r., wypowiedział A.I. pełnomocnictwo do reprezentowania w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Zielonej Górze, I C 149/13, o czym nie poinformował mocodawczyni w sposób skuteczny, co uniemożliwiło jej podjęcie działań w sprawie, tj. o przewinienie dyscyplinarne określone w § 6 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze, a nadto, że w okresie od dnia 7 grudnia 2017 r. do lipca 2018 r. nie wydał A.I. pism otrzymanych z Sądu Okręgowego w Zielonej Górze otrzymanych w sprawie I C 149/13, tj. o przewinienie dyscyplinarne określone w § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2018 r., obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wniosek o dobrowolne podanie się karze, do którego sąd się przychylił na podstawie art. 387 § 1 i 2 k.p.k. O terminie rozprawy pokrzywdzona była prawidłowo zawiadomiona.
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2018 r. wydanym w sprawie SD 14/18 uznał obwinionego adwokata X winnym zarzucanych mu przewinień dyscyplinarnych, wyczerpujących dyspozycję § 6 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze, a nadto § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze, i za to na podstawie art. 80 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę dyscyplinarną upomnienia za każdy z przypisanych czynów. Na zasadzie art. 84 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny połączył wymierzone kary i wymierzył karę łączną upomnienia, a nadto na podstawie art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze obciążył obwinionego kosztami postępowania dyscyplinarnego i wymierzył mu opłatę zryczałtowaną w wysokości 1.000 zł.
W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Dyscyplinarny ustalił, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stan faktyczny sprawy nie budził wątpliwości, a nadto na przebieg istotnych dla rozstrzygnięcia zdarzeń wskazują środki dowodowe w postaci dokumentów, których prawdziwości i rzetelności żadna ze stron postępowania nie kwestionowała. Na ich podstawie Sąd Dyscyplinarny ustalił, że adwokat X po otrzymaniu zwrotu przesyłki zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu udzielonego mu przez A.I. pełnomocnictwa procesowego z adnotacją ?Kamienica wyburzona? nie podjął żadnych czynności zmierzających do tego, aby ustalić aktualny adres zamieszkania A.I. Sąd dyscyplinarny I instancji uznał przy tym, że miał taką możliwość, skoro dysponował zarówno adresem e-mail skarżącej, jak i numerem jej telefonu, i niejednokrotnie z tych dróg kontaktu korzystał.
Stwierdzając powyższe, Sąd uznał jednocześnie, że kara upomnienia będzie karą odpowiednią do stopnia naruszenia przez obwinionego wskazanych powyżej przepisów Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Sąd dyscyplinarny I instancji wziął przy tym pod uwagę fakt, iż adwokat X nie działał intencjonalnie i nie można przyjąć, że dopuszczał chociażby możliwość wywołania swoim zachowaniem negatywnych dla A.I. skutków.
Odwołanie od orzeczenia złożyła pokrzywdzona A.I., która, nie kwestionując rozstrzygnięcia sądu w zakresie, który był przedmiotem rozpoznania, wniosła o uzupełnienie i przedstawienie adwokatowi X zarzutów o inne czyny wskazane w skardze z dnia 18 lutego 2018 r. i w związku z tym wniosła o uchylenie kary dyscyplinarnej upomnienia oraz wymierzenie kary dyscyplinarnej w postaci wydalenia z adwokatury.
A.I. wnioskowała o uzupełninie materiału dowodowego w sprawie poprzez dołączenie akt sprawy I C 149/13 (prowadzonej następnie jako I C 149/16) Sądu Okręgowego w Zielonej Górze, Wydziału I Cywilnego, celem zweryfikowania okoliczności, czy adwokat X przed dniem 3 marca 2016 r. był informowany przez sąd w toku toczącej się sprawy o fakcie składanych przez R.P. pism procesowych w sprawie I C 149/13.
W uzasadnieniu odwołania wskazano, że Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze postawił dwa zarzuty adwokatowi X, które to zarzuty potwierdziły się w toku postępowania prowadzonego przed Sądem Dyscyplinarnym, natomiast skarżąca podnosi, że zarzuty te nie wyczerpują wszystkich deliktów, których popełnienia jej zdaniem dopuścił się obwiniony.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wniesione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
Sad I instancji rozpoznał sprawę w zakresie zarzutów sformułowanych we wniosku o ukaranie obwinionego. W związku z tym nie mógł wychodzić poza granice zarzutów objętych wnioskiem oskarżyciela w osobie Rzecznika Dyscyplinarnego. W postępowaniu przed sądem I instancji nie pojawiły się nowe dowody, jak również nie zostały ujawnione okoliczności, które wskazywałyby na niepełność wniosku o ukaranie i konieczność rozszerzenia dotychczas przedstawionych obwinionemu zarzutów, przy spełnieniu warunków przewidzianych w art. 398 § 1 k.p.k. Przepis ten wymaga, aby zarzut popełnienia nowego czynu był oparty na okolicznościach ujawnionych w toku rozprawy. A contrario przepis ten nie ma zastosowania, gdy okoliczności popełnienia nowego czynu były sygnalizowane oskarżycielowi przed wniesieniem aktu oskarżenia i nie stały się podstawą do przedstawienia obwinionemu kolejnego zarzutu. Jakkolwiek pojęcie granic oskarżenia nie zostało w ustawie zdefiniowane to jednak dookreślenie słowa ?granice" słowem ?oskarżenia? wskazuje, że chodzi tu o granice zakreślone przez oskarżyciela. Następuje to przez wniesienie skargi (aktu oskarżenia, wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego). Przedmiotem aktu oskarżenia jest bowiem czyn zarzucany oskarżonemu (art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k.), zaś zgodnie z zasadą skargowości (art. 14 § 1 k.p.k.) sądowi wolno orzekać tylko co do czynu zarzucanego w akcie oskarżenia.
Pokrzywdzona była zawiadomiona o terminie rozprawy przed sądem I instancji, jednak nie stawiła się na nią i tym samym nie złożyła sprzeciwu co do wniosku o dobrowolne poddanie się karze w trybie art. 387 k.p.k. Wniosek ten był w pełni akceptowany przez Rzecznika Dyscyplinarnego, a zatem brak jest podstaw do kwestionowania postąpienia sądu I instancji w przedmiocie uwzględnienia wniosku o wydanie orzeczenia skazującego.
Z uwagi na niespełnienie przesłanek przewidzianych w art. 427 § 3 k.p.k. wniosek dowodowy zgłoszony przez pokrzywdzoną w skardze odwoławczej podlegał oddaleniu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela stanowisko sądu dyscyplinarnego I instancji zawarte w uzasadnieniu orzeczenia, zarówno co do ustaleń stanu faktycznego, jak i oceny prawnej zachowania obwinionego opisanego w pkt. 1 i pkt. 2 zarzutów. Wina obwinionego w tym zakresie jest bezsporna, co czyni słusznym przypisanie obwinionemu popełnienia deliktów dyscyplinarnych opisanych w § 6 i § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Sąd II instancji podziela przy tym wyrażony w uzasadnieniu sądu I instancji pogląd, że obwiniony adwokat X nie działał intencjonalnie z zamiarem chociażby ewentualnym wywołania swoim zachowaniem negatywnych skutków dla pokrzywdzonej A.I. Niedochowanie przez obwinionego szczególnej staranności przy prowadzeniu sprawy pokrzywdzonej uznać należy za zdarzenie incydentalne w dotychczasowej praktyce adwokackiej obwinionego, który dotychczas nie był karany dyscyplinarnie. W tych okolicznościach również kara wymierzona obwinionemu jawi się jako adekwatna do stopnia jego zawinienia i uwzględnia jego warunki osobiste.
W tym stanie rzeczy Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze, orzekając o kosztach postępowania dyscyplinarnego w II instancji zgodnie z przepisami wskazanymi w petitum orzeczenia.