Orzeczenie WSD z dnia 12 maja 2018 r.

Na wstępie należy podnieść rzecz podstawową, iż zgodnie z treścią art. 424 § 1 k.p.k. uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać: 1) wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych; 2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. W uzasadnieniu wyroku należy ponadto przytoczyć okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary.
Rola uzasadnienia wyroku jest doniosła, gdyż jest ono podstawowym środkiem kontroli prawidłowości orzeczenia, pozwalającym instancji odwoławczej na sprawdzenie, czy sąd I instancji oparł ustalenia faktyczne na analizie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Zgadzając się zatem z powszechnym i niekwestionowanym poglądem, że uzasadnienie jest swego rodzaju sprawozdaniem, nawiązującym do przebiegu rozprawy i narady nad wyrokiem.
Niestety w przypadku niniejszej sprawy wobec tego, że uzasadnienie jest bardzo ogólnikowe i nie odnosi się do materiału dowodowego (w szczególności co do budzących i niedających się usunąć wątpliwości, których sąd nie wskazał i nie uzasadnił) nie sposób przeprowadzić właściwej kontroli zaskarżonego orzeczenia ? stąd decyzja Wyższego Sądu Dyscyplinarnego o jego uchyleniu w pkt 4 do ponownego rozpoznania.
Sąd Dyscyplinarny przeanalizuje wszystkie zarzuty obu odwołań, przeprowadzi bez zbędnej zwłoki postępowanie i uzasadni swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymogami wskazanymi w art. 424 k.p.k., tym bardziej, że zarzut stawiany obwinionemu dotyczy jednej z najbardziej istotnych kwestii przy wykonywaniu zawodu adwokata i Sąd winien, mierząc się z zarzutami odwołań, przeprowadzić jasny i logiczny wywód oparty na materiale dowodowym, który uzasadniać będzie stanowisko Sądu Dyscyplinarnego zawarte w orzeczeniu.