Orzeczenie WSD z dnia 11 marca 2017 r.

(?) dla wykazania niewspółmierności orzeczonej kary należy wykazać, że kara ta jest rażąco surowa, tj. nie da się pogodzić z elementarnymi zasadami orzekania za czyn, którego dotyczy. Odnosząc to do przewinień adw. M.W. oraz katalogu kar, jakimi przy orzekaniu w sprawach dyscyplinarnych dysponuje sąd dyscyplinarny, nie sposób uznać, że kary nagany i kara łączna nagany są rażąco surowymi. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Opolu w zaskarżonym orzeczeniu wymierzając kary nagany odniósł się zarówno do okoliczności łagodzących, jak i przemawiających za niestosowaniem najłagodniejszej kary upomnienia, w tym odnosząc się do twierdzenia obwinionego o należytym wykonaniu zlecenia pokrzywdzonych klientów. Zasadnie co do tego Sąd uznał, że nie ma to znaczenia dla bytu prawnego zarzucanych przewinień, a trzeba wskazać, że w świetle zebranego materiału i twierdzeń pokrzywdzonych co do tego, czy rzeczywiście doszło do prawidłowego wykonania zlecenia (jak twierdzi obwiniony), zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego można mieć poważne zastrzeżenia. Skoro sąd I instancji wskazując na wagę przewinień dyscyplinarnych należycie odniósł się do okoliczności obciążających, jak i łagodzących (podnoszonych w odwołaniu obwinionego) oraz przy braku przesłanek dla określenia kar jako rażąco surowych należało uznać, że odwołanie adwokata M.W. jest niezasadne.

Odnosząc się do odwołania pokrzywdzonych (z zachowaniem zakazu reformationis in peius), Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył argumenty pokrzywdzonych w takim zakresie, o ile miały wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie o utrzymaniu zaskarżonego orzeczenia w mocy. Nie mogły zaś mieć znaczenia okoliczności, których rozpoznanie znajduje się poza ustawowym zasięgiem rozpoznania (kognicją) sądownictwa dyscyplinarnego adwokatury. Sąd dyscyplinarny nie jest władny orzekać o popełnieniu przestępstwa, do czego są powołane organy publiczne ? prokuratura i sądy powszechne, ani wymierzać kar przewidzianych za popełnienie przestępstwa. Stąd Wyższy Sąd Dyscyplinarny w ogóle nie mógł odnieść się do podnoszonych przez pokrzywdzonych argumentów, upatrujących w działaniu obwinionego oszustwa, gdyż za takie przestępstwo obwiniony nie został skazany.