Orzeczenie WSD z dnia 1 kwietnia 2023 r. (6)
Sygn. akt: WSD 115/22
ORZECZENIE
Dnia 1 kwietnia 2023 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Stefan Jacyno (spraw.)
Członkowie: SWSD adw. Jan Ciećwierz
SWSD adw. dr Witold Kabański
SWSD adw. Krzysztof Kaczmarek
SWSD adw. Przemysław Piotrowski
przy udziale: Z-cy
Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Marcina Komara
oraz protokolanta: adw. Agnieszki Anny Kacperskiej
w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionej, obrońcy obwinionej i pełnomocnika pokrzywdzonego od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 czerwca 2022 r., sygn. WSD 134/20
na podstawie art. 88 ust. 2 ustawy Prawo o Adwokaturze w zw. z art. 95n ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze i w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
orzeka:
uchyla orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 czerwca 2022 r., sygn. WSD 134/20 i umarza postępowanie w sprawie.
UZASADNIENIE
Wyższy Sąd Dyscyplinarny, działając jako sąd dyscyplinarny I instancji, orzeczeniem z 20 czerwca 2022 roku uznał adwokat XY za winną tego, że, działając w dniu 10 sierpnia 2017 r. w Sz., groziła X ściganiem karnym polegającym na okazaniu X projektów wniosków do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wstrzymanie wykonania decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 4 kwietnia 2017 r. w przedmiocie udzielenia X koncesji na obrót paliwami ciekłymi jako uzyskanej w drodze przestępstwa wraz z załącznikiem w postaci projektu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, skierowanym do Prokuratury Rejonowej w S. i zastosowaniu szantażu polegającego na uzależnieniu złożenia tych pism od wpuszczenia jego brata Y do biura i zgody X na wydanie Y żądanych dokumentów, tj. o przewinienie dyscyplinarne z art. 80 Prawa o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2, 3 oraz § 16 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to, na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 Prawa o adwokaturze orzekł karę pieniężną w wysokości półtorakrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dacie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, tj. 3 000 zł i obciążył kosztami stosownie do art. 95l ust. 2 i 3 Prawa o adwokaturze w zw. z punktem 1 lit. a i b uchwały nr 23/2017 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego w kwocie 2 000 zł.
Od orzeczenia tego odwołania wnieśli: pełnomocnik pokrzywdzonego, obrońca oraz sama obwiniona.
Pełnomocnik pokrzywdzonego zarzucił zastosowanie kary niewspółmiernej do popełnionego czynu i wniósł o wymierzenie kary zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas pięciu lat. Ponadto wniósł o nałożenie obowiązku opublikowania w lokalnej prasie - w ?Gazecie Ws.? oraz w lokalnym wydaniu Gazety W., przeproszenia dla Pokrzywdzonego o treści: ?Ja, adwokat XY, przepraszam pana X za swoje zachowanie w stosunku do niego i jego firmy w dniu 10 sierpnia 2017 r. w szczególności za próbę szantażowania pana X."
Obrońca w odwołaniu podniósł następujące zarzuty:
1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia a to
a) art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt. 1 Poa wskutek nie wskazania w sentencji wyroku kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionej, a tym samym nie wskazanie, czy i ewentualnie, jaki przepis określający znamiona deliktu dyscyplinarnego swoim zachowaniem wypełniła obwiniona, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia bowiem skutkowało powstaniem wątpliwości, czy zdaniem Sądu zachowanie obwinionej wypełniło znamiona deliktu dyscyplinarnego, określonego w przepisach, a jeśli tak, to jakiego, a nadto skutkowało powstaniem sytuacji, w której obwiniona ukarana została za zachowanie, które w świetle zaskarżonego orzeczenia nie zostało zakwalifikowane przez Sąd jako zachowanie wypełniające znamiona jakiejkolwiek normy, która rodzi? by mogła odpowiedzialność dyscyplinarną;
b) art. 4, art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt. 1 Poa, wskutek wydania arbitralnego orzeczenia, nie uwzględniającego całokształtu materiału dowodowego sprawy, w tym treści dowodów osobowych z zeznań świadków i opartego na błędnej, niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie dowodów, którymi kierował się Sąd, wydając zaskarżone orzeczenie, co przejawiło się w szczególności w niezasadnym przyznaniu wiarygodności zeznaniom X i odmówieniem tej wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej, jak również całkowicie dowolnej, arbitralnej ocenie dowodu z nagrania monitoringu, co skutkowało błędnym ustaleniem, jakoby obwiniona dopuściła się zachowania przypisanego jej przez Sąd w zaskarżonym orzeczeniu, podczas gdy tego zachowania się ona nie dopuściła,
c) art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt. 1 Poa poprzez oddalenie wniosków dowodowych obwinionej o przesłuchanie w charakterze świadków XX i YY oraz o zwrócenie się do Agencji Ochrony XYX w S. o nadesłanie informacji, które to dowody miały istotne znaczenie dla ustalenia czy obwiniona dopuściła się zarzuconego jej przewinienia dyscyplinarnego, które to uchybienie, skutkowało naruszeniem prawa obwinionej do obrony (art. 6 k.p.k.) oraz błędnym ustaleniem, jakoby obwiniona dopuściła się zachowania przypisanego jej przez Sąd w zaskarżonym orzeczeniu, podczas gdy tego zachowania się ona nie dopuściła,
2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że obwiniona dopuściła się zachowania przypisanego jej przez Sąd, choć zachowania tego się ona nie dopuściła, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia bowiem skutkowało niezasadnym ukaraniem obwinionej karą pieniężną i nałożeniem na nią obowiązku zapłaty kosztów postępowania.
W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie obwinionej, względnie o jego uchylenie i umorzenie postępowania na podstawie na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt. 1 Poa.
W odwołaniu wniesionym osobiście obwiniona zarzuciła:
Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj.:?
1. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 7 k.pk. w zw. z art. 4 k.p.k.
polegającą na dokonaniu przez Sąd oceny dowodów w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w tym zawodowego, jak również na pominięciu w uzasadnieniu wyroku dowodów przemawiających na korzyść a w konsekwencji na dokonaniu przez Sąd błędnego ustalenia, iż dopuściła się ona zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego, podczas gdy jej zachowanie w dniu 10.08.2017 r. nie przekroczyło zasad dochowania właściwej formy, norm etycznych i godności zawodu, ani też nie doprowadziło do poderwania zaufania do zawodu adwokata, o czym zeznawali bezstronni świadkowie.
2. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uznanie winy pomimo istnienia uzasadnionych wątpliwości co do oceny nagrania stanowiącego dowód w sprawie oraz wiarygodności zeznań X.
3. art. 170 § 1 a k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków XX i YY, oraz o zwrócenie się do Agencji Ochrony XYX w S. o nadesłanie informacji, które to dowody miały istotne znaczenie dla ustalenia czy doszło do przewinienia dyscyplinarnego, podlegającego karze.
Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia polegający na:
1. uznaniu, że jej jedynym celem w czasie wizyty była próba wywarcia presji na zgromadzonych, w tym w szczególności na X, który nota bene jest prawnikiem i doświadczonym biznesmenem, które to założenie jest krzywdzące i błędne, gdyż jej jedynym celem było świadczenie pomocy prawnej Klientowi, który został pozbawiony dostępu do dokumentów i informacji, do których miał prawo i który o tę pomoc poprosił;
2. uznaniu dowodu z nagrania wideo za świadczący o jej winie, podczas gdy było to jedynie nagranie wideo pozbawione fonii, nadto to X chciał zobaczyć dokumenty, to On prowadził i wskazywał miejsce, gdzie mam mu je okazać, a więc brak tu dominacji po mojej stronie, a nadto z nagrań wynika wyłącznie zniecierpliwienie sytuacją i późną porą co zostało dowolnie i bezpodstawnie ocenione przez Sąd meriti jako próba wywierania presji;
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 2 kpk wniosła o:
1. zmianę orzeczenia Sądu meriti i uniewinnienie od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego.
2. obciążenie kosztami postępowania Izby Adwokackiej w Olsztynie, ewentualnie
3. uchylenie orzeczenia i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt. 1 Poa oraz art. 88 PoA.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny, działając w składzie pięcioosobowym jako sąd II instancji, pomimo obszerności zarzutów postawionych we wszystkich trzech odwołaniach, zmuszony był ograniczyć się jedynie do zbadania, czy jest władny orzekać w sprawie dyscyplinarnej obwinionej. Stosownie bowiem do art. 88 ust.2 Prawa o adwokaturze karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło pięć lat. Czyn będący przedmiotem postępowania miał miejsce 10 sierpnia 2017 r. Po upływie terminu, po którym ustaje karalność czynu, organy samorządowe tracą możliwość jego oceny pod kątem odpowiedzialności dyscyplinarnej. Orzeczenie sądu pierwszej instancji zapadło w okresie karalności czynu, jednak nie doszło do uprawomocnienia tego orzeczenia na skutek wniesionych odwołań. Z dniem 10 sierpnia 2022 r. upłynął okres, w ciągu którego można by wydać orzeczenie merytoryczne.
W świetle powyższego, na podstawie art. 95n pkt 1), w zw. z art. 88 ust. 2 Ustawy Prawo o adwokaturze i art. 17 § 1 pkt 6) k.p.k. orzeczenie należało uchylić i niniejsze postępowanie umorzyć.