Postanowienie WSD z dnia 14 września 2021 r.

sygn. akt: WSD 110/21

POSTANOWIENIE

Dnia 14 września 2021 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w sprawie adw. X z zażalenia obrońcy obwinionego na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w X z dnia 6 sierpnia 2021 r., sygn. SD 3/19

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n Ustawy Prawo o adwokaturze

postanawia:

Zażalenia nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w X z dnia 6 sierpnia 2021 r. 

WSD 110/21

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2020 r., Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w X w sprawie  SD 3/19 uznał adwokata X za winnego tego, że działając jako pełnomocnik z Z w toku postępowania prowadzonego przed Sądem Okręgowym w X I Wydziale Cywilnym w sprawie o sygn. I C 513/16 naruszył obowiązki zawodowe, poprzez niezłożenie w okresie od dnia doręczenia odpisu pozwu wraz z wezwaniem do osobistego stawiennictwa na pierwszej rozprawie przez Z, tj. 2 maja 2016 r., do dnia rozprawy z dnia 6 października 2016 r. Pisma procesowego ze stanowiskiem skarżącej oraz wnioskami dowodowymi, co doprowadziło do oddalenia przez Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 6 października 2016 r. wniosków dowodowych Z jako spóźnionych w sprawie, tj. o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy prawo o adwokaturze w zw.  z § 6, § 8 oraz § 49 zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu, orzeł karę naganny oraz obciążył obwinionego kosztami postępowania.

W dniu 14 stycznia 2021 r. obrońca obwinionego adwokat Y złożył odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia. Obrońca we wniosku powołał się na stwierdzoną u niego chorobę COVID-19 i okres kwarantanny obowiązujący do 30.12.2020 r.  a także wskazał na chorobę COVID-19 swojej partnerki u której okres kwarantanny upływał w dniu 31.12.2020 r. oraz na kwarantannę syna, która upływała w dniu 7.01.2021 r. Obrońca podniósł, iż przystąpić mógł  do sporządzenia wniosku o przywrócenie terminu wraz z odwołaniem w dniu 8.01.2021 r., dlatego wniosek jego jest zasadny.

W dniu 5 lutego 2021 r. Prezes Sądu Dyscyplinarnego w X przekazał akta z odwołaniem do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego a Wyższy Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 29 lipca 2021 r. zwrócił akta Sądowi Dyscyplinarnemu w X celem rozpoznania wniosku obrońcy z dnia 14 stycznia 2021 r.  o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania.

W dniu 6 sierpnia 2021 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w X postanowił oddalić wniosek obrońcy,  wskazując w uzasadnieniu   brak dołączenia wydruków testów na COVID-19 i przez to choćby brak uprawdopodobnienia wniosku jak również wskazano, że szczególną okolicznością usprawiedliwiającą niedochowanie terminu do wniesienia odwołania nie stanowi kwarantanna dziecka  i zakończeniu kwarantanny przez rodzica.

Na postanowienie z dnia 6 sierpnia 2021 r. Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w X zażalenie  wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżył rozstrzygnięcie w całości.

Obrońca zarzucił naruszenie art. 120 § 1 k.p.k. w zw.  z art. 126 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu do wniesienie odwołania, tj. przedłożenia potwierdzeń pozytywnych testów wyników na SARS-CoV 2, podczas gdy jeżeli  pismu nie można nadać dalszego biegu, wówczas Sąd winien zobowiązać do przesłania załączników.

Obrońca wniósł o dopuszczenie dowodów załączonych ( sprawozdanie z badań z 21 grudnia 2020 r.  na okoliczność zakażenia Y oraz sprawozdanie z 22 grudnia 2020 r. na okoliczność zakażenia YX, partnerki skarżącego ) oraz wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i  przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Należy zauważyć, iż zgodnie z § 4 ust. 6 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii ( Dz. U.  2020, poz. 2132) cyt.: „ Osoba prowadząca wspólne gospodarstwo domowe z osobą, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2 lub z nią zamieszkująca, od dnia uzyskania przez osobę, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2, pozytywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, jest obowiązana poddać się kwarantannie trwającej do upływu 7 dni od dnia zakończenia izolacji osoby, z którą prowadzi wspólne gospodarstwo domowe lub zamieszkuje. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się. ”

Powyższe rozporządzenie obwiązywało do 28.12.2020 r. i zostało zastąpione identycznie brzmiącymi przepisami Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii ( Dz. U.  2020, poz. 2316), tj. § 4 ust. 6 zachował takie same brzmienie. 

Z załączonej  do zażalenia dokumentacji jasno wynika, że partnerka skarżącego była w izolacji   w okresie do dnia 31.12.2020 r., co zgodnie z powyżej przywołanym przepisem oznacza, iż była poddana kwarantannie do upływu 7 dni od dnia zakończenia izolacji skarżącego.

Zatem skarżący wbrew temu co twierdzi jeszcze zanim upłynął okres izolacji jego partnerki nie był już zobligowany do pozostawania w izolacji (kwarantannie) i mógł się normalnie poruszać i wykonywać swoje obowiązki.

W tej sytuacji zupełnie bez znaczenia jest okoliczność   izolacji (kwarantanny) syna skarżącego i jego partnerki, bowiem skarżący nie był prawem zobligowany do izolacji, gdzie nadto   skarżący nie wykazał w sposób wiarygodny by syn rzeczywiście był w izolacji. 

Nadto sam fakt kwarantanny dziecka skarżącego nie stanowi okoliczności usprawiedliwiającej niezachowania terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu, w czym Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela stanowisko Sadu I instancji.

Co więcej skarżący w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu wskazał, że jego okres kwarantanny upływał w dniu 30 grudnia 2020 r.( czego też w żaden sposób  nie wykazał), co już samo wskazuje, że mógł według własnych twierdzeń poruszać się od 31 grudnia 2020 r. (normalny dzień pracy) i tym samym z całą pewnością nie mógł skarżący wykazywać skutecznie, że dopiero od 8 stycznia 2021 r. mógł pracować i od tego dnia należy liczyć termin 7 dniowy do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania.

Wobec powyższego zażalenie jest nietrafne dlatego zażalenia nie uwzględniono.